Het stamcafeetje om de hoek was gezellig vol. Dankzij het uitblijven van het zomerweer, zit iedereen lekker binnen aan zijn wel verdiende eindeweekneut. Ik wilde net aan mijn vers ingeschonken gin-tonic beginnen toen ik werd aangestoten door een jongedame. Haar uiterlijk was appetijtelijk te noemen. Een oordeel over haar kleding zou te ver gaan om te beschrijven. De woorden die daar voor nodig zijn zouden een veelvoud vormen ten opzichte van de hoeveelheid knopen waaruit het losgehaakte topje bestond.

‘U bent toch die schrijver?’

Met de lippen aan mijn glas keek ik strak in haar diep blauwe ogen. Ik mompelde iets wat voor haar blijkbaar aanleiding was om door te gaan.

‘Ik ken u, u schrijft toch op dat leuke internet magazine? Leuke foto ook, kom hoe heet het ook alweer. Nurel of zo.’

‘NuRL’ antwoord ik nadat de eerste slok zijn weg naar beneden had gevonden.

‘Ja, dat zeg ik. Leuke site hoor en ik vind uw stukjes altijd zo lekker direct. Ze zijn overgoten met een beetje humor of cynisme, en dat spreekt me wel aan. Ik lees ze altijd, elke week.’
Met een blos op mijn wangen dank ik haar voor het compliment. Snel neem ik een tweede slok van het weer steeds populairder wordende drankje. Ik ben blij dat de ouwe GT weer helemaal terug is.

‘U moet eens schrijven over die maffe griek. Die schatkistbewaarder die er niks van bakt, hoe heet ie ook alweer, fuckyouranus of zoiets.’

‘Ik ben bang dat u een paar dingen door elkaar haalt’ antwoord ik beleefd daarbij een sterk opkomende proest onderdrukkend.
‘U verward de minister van financiën Varoufakis met wat graffiti op het paleis op de dam. Daar is fuck de koning op beklad.’

‘Helemaal niet, ik zeg toch die fuckyouranus, daar moet u iets over schrijven.’
Nu ben ik nogal visueel ingesteld en de naam die zij nu aan deze minister verbind, had niet passender kunnen zijn voor de situatie waarin hij zich momenteel bevind. Op zijn zachts gezegd is hij door zijn eigen eerste minister op zijn Grieks genomen waardoor hij op het eindige zijspoor is beland. Dankzij de inwendige beeldvorming, barst ik in een lachen uit. Even kijkt ze mij verbaasd aan maar lacht dan vrolijk mee. Ik heb niet het idee dat ze ook begrijpt waarom ik lach, het is nu eenmaal zo’n meisje.

‘Ik heb daar al een keer een stukje aan gewijd. Heeft u dat niet gelezen?’

‘Jawel, ik lees alles wat u schrijft. Maar nu is hij toch in het nieuws omdat hij helemaal niet zo sociaal is als we denken? Hij leeft met een rijk mokkel waar ooit een liedje over is gemaakt.’

‘Werkelijk?’

‘Ja door dat bandje pullup. Was nog een hit ook. Die zanger heeft ooit met haar op school gezeten. Verveeld en rijk als ze was sprak ze toen de wens uit dat ze wel eens onder de gewone mensen wilde zijn. En dat is nu nieuws. Wij betalen allemaal dure centjes voor die Grieken en meneer doet het ondertussen met een rijke stinkerd die niet weet wat gewoon zijn is.’

De logica ontging me volkomen. Een angstig gevoel bekroop me. Als ik niet snel iets zou verzinnen dan kon dit gesprek wel eens erg lang gaan duren. Daarnaast zou het een wending krijgen waarvan ik onherroepelijk spijt zou krijgen.
‘Jonge dame, ik beloof u, ik zal er opnieuw aandacht aan schenken. Ik ben met u eens dat er het een en ander niet deugd.’

‘Fijn, en nu het u zelf toch opbracht. Dat van de fuck de koning is ook wel een leuk onderwerp. Ik zag van de week bij Lucky TV dat hij het helemaal niet erg vond. Willem had zelfs een leuke tegenzet met die middelvinger op dat spandoek, heeft u dat ook gezien? Ik vind Maxima ook zo’n leuk mens.’