Dirrek

Dirrek is een asielzoekers jochie dat bij ons om de hoek zijn kamp heeft opgeslagen samen met nog 150 lotgenoten. Zijn naam dankt hij aan het feit dat we bij diverse pogingen om zijn werkelijke naam uit te spreken, het ons niet lukte zonder daarbij een dubbele tongbreuk op te lopen. Jan, een goede vriend van mij, besloot daarop maar om hem voortaan Dirrek te noemen. Het jochie stemde er vrolijk mee in op het moment dat hij daarvoor 2 euro in zijn vuile knuistje kreeg gedrukt.

imageDirrek is samen met zijn ouders ongeveer 4 jaar geleden naar Nederland gekomen, gaat inmiddels naar iets wat onderwijs pleegt te heten en spreekt daarom nu een paar worden Nederlands. Soms krijg ik tranen in mijn ogen. Telkens als hij me ziet begint hij trouw zijn vaste riedeltje. De omstreden rekentoets van de PvdA passeert hij met glans als hij de tafel van 10 opdreunt. Dat hij daar altijd mee begint kan natuurlijk ook komen omdat ik hem beloon. Het muntstuk van 50 cent doet het nog steeds. Ik vraag me wel eens af hoe lang dit nog duurt. Vroeg of laat krijgt hij door dat ik er ook graag een euro of meer voor over heb om hem maar tot zwijgen te krijgen.

Vlak voordat ik mijn stamplekje zou gaan innemen in de kroeg op de hoek kijk ik nog eenmaal om. Normaal zit Dirrek onder de brug te schooieren, maar dit keer niet. Erg ongebruikelijk. Het is namelijk nog niet eerder gebeurd dat op mijn weg naar het hemelse vocht, Dirrek niet even zijn tafel kwam opzeggen. Dit euvel werd al snel verklaard. Dirrek zat met zijn vader in het café, en nog wel aan mijn tafel.image

‘Wat doen jullie hier?’
Dirrek keek naar zijn vader die mij met zijn diepdonkere ogen doorboorde. Ik pikte de verkeerde interpretatie gelukkig snel op.
‘Ik bedoel, je mag hier wel zitten maar waarom zijn jullie hier binnen?’
‘We hebben iets te vieren.’
Ik weet niet of ik meer verrast was door het perfecte Nederlands van Dirrek zijn vader of door het antwoord wat ik kreeg. De vraagtekens rond mijn gezicht nodigde uit voor meer.
‘We krijgen ons eigen huis. We zijn zo blij met de huidige vluchtelingenstroom. Nu ons kampement overvol raakt mogen wij doorstromen naar een pand aan de singel.’

Een klap op mijn kin van Jan deed mijn opengevallen mond weer sluiten. In mijn gedachte verklaar ik dit land volledig ontspoord. Dit is nou de resultante van de alsmaar falende politiek. De leugen van meer opvang in de eigen regio is nu al achterhaald. Met meer dan 500 aanslagen op asielzoekerscentra in Duitsland alleen, stevenen we dus regelrecht af op een burgerlijke ongehoorzaamheid, die zijn weerga niet kent.

‘Oh’ komt er maar ternauwernood uit mijn mond. Ik moet gelijk aan mijn buurjongen denken. Een brok ontuig toen hij nog aan zijn brommer knutselde maar sinds hij omgaat met dat mokkeltje van 3 blokken verder is hij een stuk rustiger geworden. Zij werken allebei en hebben het redelijk voor elkaar. Het enige wat ze echt graag willen is samen een huisje betrekken en een gezinnetje stichten. Echter de wachtlijsten zijn dermate dat deze jongeman al negen jaar op de wachtlijst staat.

‘Biertje?’ Jan probeert een beetje de kou uit de lucht te halen als hij me zo ziet denken. Hij kent me te goed en weet waarschijnlijk wat er zich in die kersenpit van mij afspeelt. Zonder dat ze deelgenoot zijn van mijn gedachten doe ik een poging.
‘Maar als die mensen die al zo lang wachten?’
Dirrek en zijn vader kijken naar mij en begrijpen niet waar ik op doel. Ze halen hun schouders op en bestellen nog een drankje. Een alcohol vrij biertje, dat wel. Het was voor mij altijd een raadsel waarom dit soort vocht geschonken werd in een café. Je gaat per slot voor een borrel. Maar het lichtje gaat aan en ik realiseer me dat ook mijn wereld gaat veranderen.

Ik drink zonder te gaan zitten mijn biertje. Opeens is de lust om even gezellig over de niet wereldse problemen te praten mij ontnomen. Ik zou niet weten hoe ik dat eerlijk gezegd met Dirrek aan tafel zou moeten doen. Ik zeg saluut en laat een paar vrienden achter met vraagtekens op hun hoofd.

imageOnderweg zie ik een stel plakjongens de pas opgehangen billboards hier en daar over plakken. De drinkende jongere, geschoten in Amsterdam, worden van hun glazen ontdaan. Ik loop op hen af en vraag wat er mis is met de poster. Per slot hangt hij er al een paar weken.
‘We willen geen aanstoot geven aan onze nieuwe bewoners’ kermt één van hen tijdens het plakken.
We verkwanselen onze normen en afkomst. Ik zet de kraag hoog op en loop al mijmerend verder. We zijn volslagen krankjorum geworden.

 

Zorgelijk

Nu de dieseltjes uit Wolfsburg in de ban worden gedaan, ziet Longarts Pauline Dekker gelijk kans om de uitstoot van schadelijke stoffen nog verder te beperken. Ze pleit voor een rookverbod vanuit de werkgever. Daarbij deponeert zij de stelling dat die werkgever zijn zorgplicht ontloopt als de goegemeente maar voor de deur blijft staan paffen. Een goed plan maar vooral een nobel streven als je bedenkt dat één van die werkgevers dus al jaren knoeit met die zorgplicht. Zij ontwikkelt namelijk in het geniep een slim software programmaatje om alle testinstituten om de tuin te leiden. De uitstoot lijkt daardoor minder als het karretje getest wordt. Daardoor kan het goedkoper op de markt worden gebracht en dat vinden de managers fijn want dat brengt een eindejaarsbonus met zich mee. Deze stupide subsidieregels werken fraude nou eenmaal in de hand. Het geeft de producenten de vrije hand om te pochen dat ze beter en schoner zijn en de consument laat weer met zich sollen. Dat de Wolfsburgertjes de enigen zouden zijn is natuurlijk een illusie, we weten natuurlijk al jaren dat er flink gesjoemeld wordt met testen. Recentelijk meldden we nog vrolijk dat één van de grootse producenten van kijkschermen, verslavend veel meer energie verbruiken dan opgegeven. Maar gezien de belangen of soms de politieke verwevenheid, doen we daar geen moer aan.

imageWaarom is de impact bij ‘das Auto’ wel zo heftig? Je zou haast meegaan in complot denken dat de ruzie die toch al in het bestuur van de Volkswagen groep bestond, nu is beslecht in het voordeel van Porsche; de grootaandeelhouder die CEO Winterkorn al langere tijd wilde wippen. Je zou haast gaan vermoeden dat er bewust is gelekt en vooral groot is gemaakt om de topman dat extra zetje te geven. Winterkorn zal er geen zuchtje minder door uitstoten overigens, met 28 miljoen als opstap bonus kan hij zich een luxe super vervuilende bolide veroorloven.

Iets wat voormalig bestuurder Marion Duvivier zeker ook kan doen. De zorgplicht die zij had lag in de thuiszorg. Daar waar de zorg op alle flanken wordt uitgekleed en waar verpleegsters zo langzamerhand niet meer weten hoe ze van een schamel loontje moeten rondkomen. Daar waar die behoeftige bejaarde al maanden zich vervuild achter de ramen en tuurt wanneer nou eindelijk de hulp komt, daar keert deze dame maar even liefst 1 miljoen aan dividend aan haarzelf uit. Iets wat haar jaarsalaris op iets meer dan € 400.000 brengt over een periode van drie jaar. Wellicht dat we nu naast de Balkenende norm ook de Rutte norm hiermee hebben gedefinieerd. Zij is nu opgestapt vanwege tal van bedreigingen waaronder serieuze doodsbedreigingen.

Vreemd dat de woede van de Volkswagen rijder zich niet uit in dit soort uitwassen. Zij volgen de weg van het recht en leggen de ene miljoenen claim na de andere neer. Toch iets anders dan dreigen en eieren gooien. Maar dat komt wellicht omdat de uitgeklede zorgbehoevende al lang geen auto meer kan rijden.

Gelukkig mogen onze Oost-Europese bestuurders nog gewoon een tijdje in hun oude dieseltjes en aftandse vrachtwagens onze longen blijven verpesten. Deze snelheidsovertreders, dus extra uitstoters, krijgen vrij baan van het ministerie. Hun boetes worden klakkeloos vernietigd omdat de claims van de overtredingen niet of nauwelijks zijn te verhalen. Met die wetenschap worden de westerse snelwegen dus al snel een racebaan. De echte uitdaging ligt natuurlijk op de gelimiteerde A2 tussen Utrecht en Amsterdam waar iedereen maar wat graag een keer over het brede asfalt heen wil scheuren al was het maar uit frustratie.

Pauline Dekker heeft natuurlijk wel een punt. Maar die zou voor meer discussie en ophef zorgen als we het niet over de zorgplicht van de werkgever zouden hebben maar over imago schade. Volkswagen balanceert op nu op het randje van de afgrond mede doordat het behoorlijke imago problemen heeft opgelopen. Zij stonden voor degelijk en betrouwbaar. De zorg in Nederland heeft al zoveel imago schade opgelopen door tal van zakkenvullers, dat niemand nog iets gelooft van wat zich daar afspeelt.

Daar waar al die paffende medewerkers nu verbannen zijn naar tochtige hoekjes vlak naast de ingang van elk bedrijf, daar ligt de sleutel tot banning. Je bedrijf of product associëren met stinkende viespeuken is namelijk wat niemand wil.

imageJe imago gaat goed naar de haaien als je bij binnenkomst of het verlaten van het pand, worstelend door een muur van stinkende tweedehands walmen moet zien te komen. Daarbij opletten dat je niet half je nek breekt over de lading uitgetrapte peuken. Om vervolgens thuis te moeten uitleggen dat je toch gestopt was met roken. Als we die kaart nou eens zouden spelen dan komt die zogenaamde zorgplicht heel snel.

Het enige wat ik me afvraag in deze is, of Pauline niet zelf ook toevallig een Wolfsburgs dieseltje rijdt?