Weerzien

‘Bertrand! Schatje, ik ben het. wordt wakker lieverd’.

Bertrand opent zijn ogen. De kamer is duister maar hij neemt de contouren van een vrouw waar. Hij glimlacht. Séverine is naar hem gekomen en buigt zich met haar lange blonde lokken over hem heen. Bertrand wil wat zeggen maar zijn droge mond hapert.

‘Zeg maar niets. Het is al te lang geleden. Nu ben ik hier. Geniet ervan.’

Bertrand knippert en kan zijn ogen niet geloven. Ze is mooier dan ooit tevoren. Haar zijden negligé raakt het ranke lichaam op de juiste punten waardoor haar vrouwelijkheden inbranden op zijn netvlies. Opgewonden komt hij overeind. Hij heeft moeite om zijn affectie voor haar te verbergen. Verleidelijk kijkt ze hem aan.

‘Het geeft niet schatje, het mag’ fluistert ze hem toe.

Bertrand is radeloos. Meer dan 14 maanden geleden zag hij haar voor het laatst. Hij herinnert zich die laatste avond. Na de presentatie van zijn roman waren ze beschonken naar zijn appartement vertrokken om vervolgens te verdrinken in de liefde.

De kater was enorm. Zijn brakke lichaam had het appartement tot in elke hoek uitgekamd maar niets onthulde haar vertrek. Wekenlang speurde hij naar enig spoor dat zou leiden terug naar haar. Geen sociale media bleef ongemoeid, Google doorzocht alles maar resultaten bleven uit. Hij beschouwde de dood een optie maar weigerde dat te geloven. De hoop maakte steeds meer plaats voor verdriet. De pijn werd ondragelijk, de fles werd zijn beste vriend, zijn leefde werd een chaos.

Langzaam loopt ze de trap af. Haar lichaam straalt één en al erotiek uit. Waar breng je me heen? Séverine was een meesteres in het vinden van spannende plekjes waar ze dan in alle vurigheid versmolten. Zijn ogen volgen elke beweging. Bertrand wil praten maar alsof zij het voelt legt zij bij elke poging de vinger op haar mond.

‘Sssst…nu niet. Straks.’

Hij heeft zoveel vragen. Zijn hart bonst in zijn kop wat hem stoort bij het ordenen van zijn gedachten. Waar ga je heen, waarom laat je me wachten? Waar was je, waarom die pijn…wat…waarom?

Ze loopt nu op minder dan meter voor hem. Zijn handen trillen. Hij wil haar aanraken maar eigenlijk ook niet. Ze is nu bijna aan het einde van de gang. Met een sensuele beweging draait ze naar hem toe. Is dit dan de plek waar je het wilt mijn liefste?

Zijn blik richt zich op haar voeten die dansen op de ochtendkrant. Dan ziet hij zijn foto.
Hij leest de kop, zijn hart staat even stil.

Schrijver verongelukt na overmatig drankgeruik!

Heerlijke Tijden

Het heerlijke najaarsweer doet me vaker op het terras zitten dan eigenlijk goed voor me is. De calorieën uit het gele gerstenat zijn al jaren een plaaggeest voor het laatste gaatje van mijn broekriem. Ik neem het maar op de koop toe. De septemberzon is nog krachtig genoeg om zelfs aan het einde van de maand iedereen naar buiten te krijgen. Rokjesdag duurt eeuwig en het scannen van al dat moois geeft een zekere stress aan mijn staafjes en kegeltjes in mijn netvlies. Maar ook dat neem ik graag op de koop toe. Het zijn heerlijke tijden. Ik wil net aan verse rakker beginnen als Dirrek, het vluchtelingen jongetje, de hoek om stuift. Mijn tafelgenoot Tinus stoot me aan en we zetten ons schrap op wat komen gaat.

Half buiten adem begint de blaag in gebroken Nederlands een verhaal af te steken. Het enige wat ik eruit op kan maken zijn de woorden kind, boom en koord. Al het andere hoor ik wel maar kan ik niet omzetten in begrijpbare zinnen. Ook Tinus kan er geen touw aan vast knopen, maar samen geven we het jongetje de indruk dat hij vooral verder moet gaan met zijn verhaal. Na 10 minuten druk bewegen en herhalen van woorden heeft het kleine jochie in de gaten dat hij tegen een stel, in zijn ogen waarschijnlijk, onnozelen staat te blaten en geeft het op. De tafel iets verderop is zijn nieuwe doelgroep waar hij opnieuw begint met zijn relaas hopend op meer succes. Tinus kijkt me nog eens aan, trekt zijn schouders op en neemt een flinke teug van zijn inmiddels doodgeslagen biertje. Voor Tinus is het een heerlijke tijd.

imageEen van de hoogtepunten uit onze parlementaire democratie is wel de algemene beschouwingen. Het woord en wederwoord van regering en oppositie dat direct volgt na Prinsjesdag, is amusant en leerzaam tegelijk. Die keren voorafgaand aan verkiezingen zijn de meest interessante, omdat de partijen uit hun vierjarige winterslaap ontwaken om er het beste uit te halen en zo het electoraat alvast vroegtijdig aan zich probeert te binden. Ik pluis de dagbladen uit op zoek naar de grappen en grollen voortgebracht uit ons centrum van de democratie. En ik moet zeggen, dit jaar valt niet tegen. Naast de hond van Mark zijn vader, de Kamp variant en de deugdelijkheid van Roemer lijkt het circus in den Haag volledig op stoom gekomen en mogen we nog wat verwachten in de komende dagen. Zeker als de hele kamer over zijn Haagse pleurop gaat debatteren. We mogen met een gerust hart stellen dat het heerlijke tijden zijn in politiek den Haag.

imageDan valt toch ook mijn oog op een kleine andere kop in de krant. Kleinkind jarenlang aan boom geketend in China. Het kwartje valt direct, Dirrek wilde ons van dit absurde bericht vertellen. Hoe hij aan deze informatie kwam zal wel altijd een raadsel blijven maar dat hij hiervan over zijn toeren was, is nu wel duidelijk. Ik lees snel verder en ontdek dat het kind een gevaar voor zichzelf en anderen is. Na een zware koortsaanval viel ze mens en dier aan uit haar omgeving. De grootouders zagen maar één uitweg en dat was vastbinden aan een boom met een kabel. Waar de ouders zijn gebleven weten de grootouders niet.

Het toont nog maar eens aan dat in China de begeleiding van dit soort patiëntjes op een uiterst laag niveau staat waardoor ouders of in dit geval grootouders totaal radeloos zijn en geen idee hebben wat met hun (klein) kinderen te doen. Bij het lezen gaat je hart bloeden en neig je tot het direct adopteren van dit kind.Gelukkig heeft de meest rechtste partij van Nederland het over een stop van Turken in ons land dus een kindje uit China moet nog wel kunnen. In China zijn het nog altijd onprettige tijden.

Ik vrees dat ik het zelf moet doen vanwege de Brangelina. Naast de Afrikaantjes ontbreekt er nog een klein Chineesje in de collectie. Maar nu daar de vlam in de pan is geschoten is die kans wel verkeken. Was er eerst de schok dat het droompaar uit Hollywood ontploft was, het gaat nu vooral om hoe beide de tatoeages van elkaar moeten uitwissen of omzetten. Ik weet zeker dat in de politieke arena dit voorval ook nog wel een plaatsje gaat krijgen. Dat maakt het voor ons als toeschouwer heerlijke tijden. Voor het meisje uit China zullen er nooit heerlijke tijden komen. Ze zal sterven met een ketting om haar middel. Iets om ook maar eens te beschouwen.

Praagse herfst

De wat oudere Michael kijkt eens wat om zich heen. Zijn gerimpelde huid omlijst zijn diepliggende ogen die schuilgaan achter een haast onzichtbaar brilletje. Links van staat een volgevreten Spanjaard met een nogal gemaakte glimlach. Rechts een Sloveen. Een veel jongere vent dan Michael met de uitstraling van stasi agent. Zijn gezicht heeft alle kenmerken van een duister type met velen geheimen. Het mag duidelijk zijn. De stoelendans om het voorzitterschap van de UEFA is in alle heftigheid losgebarsten.

imageDe oud praeses van wat eens de meest succesvolle voetbalclub van Nederland was, heeft ingezet op het voorzitterschap met een campagne wat vooral de corruptie en ondoorzichtige achterkamertjespolitiek voor eens en altijd moet uitbannen. Transparantie staat voorop waar geen ruimte meer is voor steekpenningen en omkoopschandalen. Slogans die het prima deden toen Seppie en Platini vol in de schijnwerpers stonden op verdenking van allerlei acties die het daglicht niet konden velen. Inmiddels zijn we een EK verder en hunkert iedereen na een korte pauze weer naar een dagelijks portie voetbal.

Onze Michael kijkt inmiddels beteuterd om zich heen en voelt zich een stuk minder zeker van zaak dan een paar weken gelden. De campagne machine stokt nu iedereen verzadigd is van alle nieuwsgeving rondom de corrupte FIFA. De rimpels in zijn voorhoofd spreken boekdelen. De campagne duurt eigenlijk net iets te lang nu duidelijk wordt dat verschonen van de UEFA eigenlijk geen item meer is. En laten we eerlijk wezen. Wie zou met zo’n leus het voorzitterschap naar zich toe kunnen trekken? Wetende dat je corrupte omgeving een stem moeten uitbrengen op iemand die jouw duistere praktijken aan banden wil leggen, geeft niet veel vertrouwen. Dat werkt alleen maar in het heetst van de strijd. Het is hetzelfde als de politiek vragen eens kritisch naar hun eigen salarissen en vergoedingen te kijken. De zittende macht geeft echt niet thuis.

Michael was een van de eerste die openlijk Seppie aanviel om zijn verdachte praktijken. Moedig maar daar maak je niet veel vrienden mee. Zeker niet als die uit het Seppie kamp komen. Met zijn steun aan de jonge sjeik bij de FIFA-verkiezingen, keerde het tij. De kaalkop, bekend van de balletjes bij de loting mocht het ambt van voorzitter naar zich toe trekken. Al snel werd duidelijk waarom meneer Infantino Seppie mocht opvolgen toen hij het nieuws haalde door te klagen over zijn geringe salaris. Een duidelijk signaal dat er bij de FIFA in elk geval niet veel zou veranderen.image

Michael zelf durfde onlangs nog te beweren dat hij de steun van minstens 27 landen zou hebben. Dat nummer is hoogst onzeker geworden nu het Noorse voetbalblad Josimar met onthutsende beschuldigingen komt aan het adres van, jawel, meneer Infantino. Deze wil maar wat graag dat de Aleksander Ceferin, de stasi Sloveen, de nieuwe voorzitter wordt.

De redelijk onbekende Ceferin staat te boek als een Russische pion die alles doet om Poetin en gevolg te bevredigen. Op zich opmerkelijk maar geen ramp als iedereen dat weet. De truc zit echter in iets anders. De nieuwe Director of Strategy van de FIFA, de heer Siem, net aangesteld door, jawel de kaalhoofdige Infantino, heeft zijn invloeden aangewend op een conferentie van de noordelijke bonden om Ceferin aan te prijzen. In vakjargon heet dat lobbyen en dat is een directe bemoeienis met de gang van zaken wat ten strengste verboden is volgens de FIFA wetten. Inmiddels hebben een paar bondsvoorzitters inderdaad hun voorkeur al uitgesproken voor Ceferin waardoor Michael zijn voorsprong met rasse schreden ziet slinken. Of het alleen verbaal lobbyen was of dat er pecunia in het spel waren zullen we wel in een onderzoekje lezen over een jaar of tien.

Michael beroept zich met een tweet op zijn oude campagne pilaren: ‘Als het waar is, dan zijn we weer bij het oude zaken doen in de voetballerij’. Hallo Michael, zijn we daar ooit van weggeweest? Inmiddels heeft de Spaanse kandidaat Villar de handdoek al in de ring geworpen. Hij ziet de bui al hangen. En met een boete plus reprimande aan zijn broek van de FIFA wegens obstructie in de onderzoeken naar frauderende bid’s, had hij toch al weinig kans gemaakt. Dus het wordt erop of eronder. Krijgen we een nieuwe voorzitter van onbesproken gedrag of blijft alles zoals het was en doen we alsof. Het laatste lijkt helaas de meest haalbare kaart. Per slot moeten we nog naar Rusland voor het WK en het zou toch wel wenselijk zijn als het Europese broertje niet te lastig doet in de weg daar naartoe.