Het verblijf in een van de kleinste landjes van Europa is een genot. De vriendelijkheid spat overal vanaf. Onlangs was de zoon van Charlotte jarig en het baasje werd maar liefst 98 jaren oud. Nu viert Luxemburg dat niet echt. Slechts het lokale sufferdje besteed er wat aandacht aan met de mededeling dat de oud Groothertog het in huiselijke kring viert. De Luxemburgse Times doet er nog een schepje bovenop. Naast dezelfde mededeling plaatsen zijn een foto met drie generaties. De oude meester zittend in een comfortabele stoel geflankeerd door de Groothertog zelf en de toekomstige leider. Deze laatste zie je overigens alleen maar op foto’s want hij spendeert zijn leven in Parijs en wekt de indruk dat het landje hem gestolen kan worden. Maar dat terzijde.

Ondanks het grijze natte weer, is het toch wel prettig vertoeven in dat kleine staatje. En op de verjaardag van Jean was het helemaal top. Het viel me op dat er veel gezwaaid werd die dag. En of het nou kwam door de verjaardag van de oude baas, ik had geen idee. Op mijn weg naar de stad zag ik tal van automobilisten zwaaien toen ze voorbijreden. Wel vroeg ik me af of er geen maximale snelheid bestond in de stad? Ik had namelijk de indruk dat velen waar het maar even kon, de Luxemburgse klomp behoorlijk op het gaspedaal lieten neerkomen.

Ik zag zelfs een enkele fietser zwaaien naar een overstekende oma en even later was het een pizza bezorger die zijn hand op stak toen hij zijn gemotoriseerde snorfiets ietwat onhandig het voetpad op roste. Alom vrolijkheid die mijn ochtendhumeur snel omtoverde in iets gezelligs. De grijze hemel was er opeens niet meer, de lichte motregen kon me niet zoveel meer schelen en ik begon zelfs met het neuriën van de hit die Lady Gaga op dit moment heeft met dat zoetsappige nummer uit een Star is Born. Geloof me, dat is iets wat ik nooit zou doen.

Goedgemutst bracht ik een paar uur door in het centrum. Ik genoot van een heerlijke bak warme chocolade in het huis met de gelijknamige naam tegenover het paleis. Mijn naïviteit vierde hoogtij. Ik dwong mezelf uit het raam te turen om mogelijk een glimp op te vangen van de oude Jan. En dat terwijl ik in de ochtend had gelezen dat hij thuis zou blijven. Maar soms is wil machtiger dan de geest. Na de hete chocolade en enigszins teleurgesteld, was ik toch bereid om meer dan drie winkels binnen te gaan. Blijkbaar hadden al die zwaaiende Burgers een positieve invloed op mijn gestel.

Ik schrok me kapot. Bij het oversteken, keurig op een zebrapad, werden mijn sokken uit mijn schoenen gereden. Het was dat ik snel achterover helde, anders had een BMW X7 buitenspiegel me op schouderhoogte geramd waarbij een verbrijzeling van het ledemaat niet ondenkbaar zou zijn geweest. Achter het stuur zat een geblondeerde dame die eens vrolijk naar mij keek en haar hand op stak. En opeens werd mij alles duidelijk. Deze golddigger die waarschijnlijk manlief ’s auto even had geleend, raasde met een snelheid van meer dan was toegestaan en deed het af met een handje als sorry.

Mijn humeur was omgeslagen als een blad aan een tak. Chagrijnig vervolgde ik mijn weg huiswaarts en keek goed uit mijn doppen. Nog steeds zag ik de mensen almaar zwaaien naar elkaar. Maar niet uit vriendelijkheid. Nee, het is omdat weinigen zich confirmeren aan de regels die er zijn. Nog net even door oranje, en hup handje omhoog. Invoegen als het niet kan, en handje omhoog. Verkeer van rechts? Het handje heeft zelfs een preventieve werking. Al zwaaiend rij je met flinke snelheid op een kruising af en je kunt gewoon doorknallen. Handhaving is er nauwelijks dus ziet iedereen het als een gepast excuus.

Nu heeft Luxemburg dankzij zijn vele Europese instellingen, ook een behoorlijk grote groep Europeanen uit andere landen binnen zijn grenzen. En iemand uit Frankrijk rijdt nu eenmaal anders dan iemand van het platteland uit Bulgarije of iemand die het verkeer in Rome aankan. Maar het werkt blijkbaar. Ondanks dat er recent is gepubliceerd dat het dodental in het verkeer significant is gestegen in Luxemburg. Even zwaaien als sorry en je kunt blijkbaar gevrijwaard je weg vervolgen, met alle gevolgen van dien. Iedereen doet het. En om te overleven heb ik daarom ook een cursusje zworry gevolgd. Een paar lessen volgen in het op tijd leren zwaaien en er gaat een wereld voor je open. Heerlijk. Ik kan nu door het verkeer zonder dat krampachtige opletten. Ik kan rustig appen als ik maar op tijd even mijn hand op steek. Of ik neem wuivend een net op rood springend verkeerslicht. Laat staan dat ik nog voetgangers serieus hoef te nemen. Het enige nadeel is wel dat ik inmiddels al weken bij de fysiotherapeut loop voor de behandeling van een tennisarm.