Lissabon. Het is groot, oud, smerig en schreeuwt om onderhoud maar het is ook sexy, het leeft, het swingt! Het heeft het typisch Zuid-Europese karakter van vochtige warmte, een zwoel windje, het tempo van de Fado en de lucht is de hele dag zwanger van eten. Echter voor de schoonheid moet je toch naar andere gebieden niet zo ver van deze historische stad. Meer richting atlantische kust en weg van de rivier en zijn delta. Die dag zou hij naar Sintra gaan. Een gehucht dat bekend stond om zijn prachtige paleizen en nog fraaiere tuinen.
Zijn rode voorhoofd stak fel af tegen zijn grijze lokken. Gisteren was een heerlijke dag geweest met volop zon en een hoge luchtvochtigheidsgraad. De gedachte dat het wel mee zou vallen met dat voorjaarszonnetje was mooi mank gegaan. Daar stond hij dan. Met de lengte die hij had en dan nu ook nog met zijn rode kop was hij de blikvanger voor menige Portugees. Ze stonden in de rij voor het treinloket en omdat er toch niets anders was te doen dan mensen kijken, waren alle ogen op hem gericht. Vanwege de enorm lange rij mensen voor het loket was zijn vriendin in een ietwat kortere rij gaan staan voor de automaten. Zij had sneller geluk want nog voor hij oog in oog kon komen met een beambte van de Portugese spoorwegen, zwaaide zij met het groene kaartje en de rekening.
‘Heb je er wel twee?’ vroeg hij.
‘Jazeker, kijk maar op de rekening. Ik heb betaald voor twee.’
Hij haalde zijn schouders op en vroeg zich af hoe er nu twee ritten op een kaartje konden. Eerlijk is eerlijk het was ook de eerste keer met de trein in Portugal. Dus wie weet. Het antwoord op zijn vraag kwam echter al snel toen hij het groene kaartje in zijn handen kreeg gedrukt nadat zijn vriendin keurig door het tolpoortje was gelootst. De hekken bleven voor hem gesloten. Ook na het proberen van drie andere poortjes bleef de toegang tot het perron voor hem gesloten. Opeens zag hij er een openspringen en of het een systeemfout was of iemand anders had de poort zojuist geopend, hij sprong in het gat en verschafte zich toegang tot het perron. Zijn vriendin had al zorgelijk staan kijken. Het was hem niet bekend of dat kwam vanwege de laatste minuut die was ingegaan voordat de deuren van de trein zich zouden sluiten of dat het kwam dat zij wel op het perron was en hij nog steeds achter de glazen deurtjes stond.
Bij de allereerste halte wist hij het gelijk. Hij was nu wel legaal of illegaal in de trein gekomen maar van het perron af komen zou zeker zo lastig worden. Dezelfde poortjes namelijk dienden ook genomen te worden om van het perron af te komen. Zo zijn dus de conducteuren in dit land wegbezuinigd. 
Het duurde exact drieendertig minuten na vertrek dat hij wederom voor een opgave stond om ook maar het plaatsje Sintra te mogen aanschouwen. Zijn vriendin zou wel even aan iemand vragen of die het hek open kon maken. Ze had per slot nog de rekening dat ze wel degelijk voor twee kaartjes had betaald. Bijna als laatste verliet hij uiteindelijk het perron en kon het aanschouwen van de rustieke omgeving dan eindelijk beginnen.
‘Misschien is een hop-on, hop-off hier wel wat voor ons’ riep hij haar toe nadat ze een plattegrondje bij de locale toeristenbalie had bemachtigd. ‘Tis maar vijftien per persoon.’
Of hij was erg overtuigend in zijn vraag of er was iets anders maar de kaartjes waren gekocht voor hij er erg in had.
‘Tien minuten meneer, dan komt de bus er al aan’ werd hem in zeer gebrekkig engels toegeworpen. Nu had hij de ervaring nog niet maar tien minuten in Portugal is een code om je rustig te houden. Het is een vorm van verwachtingsmanagement waar menig top manager nog een puntje aan kan zuigen. Niet dus. Tien minuten in Potugal staat voor “ik heb geen flauw idee maar ik hoop voor u dat het snel is”. Na zeventien minuten kwam het verlossende woord. De bus was kapot gegaan, kwam ook niet meer maar er was een vervangende in het centrum van het plaatsje op maar tien minuten lopen. Nu was de wandeling aangenaam en niet eens onwelkom. Of het ook tien minuten waren had hij maar niet geklokt.
Het dorpje is prachtig en de weg naar het centrum deed daar niet voor onder. De contouren van enkele van de oude paleizen doemden langzaam op aan de horizon en maakte het geheel erg aangenaam. Eenmaal in het centrum aangekomen was stop nummer 1 snel gevonden. Echter er stond geen bus te wachten zoals nog bij het station was vermeld. Zij konden kiezen uit de blauwe route of de rode. Ze zouden wel zien welke bus het eerste kwam. Gezien er nog geen was, nam hij het ogenblik waar om snel wat plaatjes te schieten van de omgeving. Op nog geen tweehonderd meter van stop 1, lag om de hoek in de volgende straat, bus stop 2. Een snelle blik deed in hem het ergste doen opkomen. Een rij van minstens honderdvijtig mensen ontvouwde zich aan zijn blikveld. Snel keerde hij terug naar halte 1, daar stond zijn vriendin met vijftien anderen.
De blauwe lijn diende zich als eerste aan. Nadat er acht mensen waren uitgestapt konden er ook weer acht in. Zij waren nummer vijf en zes en konden voorin plaatsnemen. De daaropvolgende was een gezin van vier. Met nog twee plaatsen beschikbaar ging dat nooit passen. Met het uitvallen van een bus, een niet geplande wandeling en de enorme lange wachtrij om de hoek was voldoende aanleiding voor een Portugese vader om het niet worden toegelaten met zijn gezin als een rode lap op een stier. Hij en zijn gezin gingen met de bus mee of de bus ging helemaal niet. Om kracht bij te zetten aan zijn woorden blokkeerde hij terstond het trapgat van de opgang van de bus. De chauffeur vertelde eerst vriendelijk en daarna wat grimmiger dat de man de bus moest verlaten omdat hij uiteindelijk als chauffeur verantwoordelijk was en hij staande mensen niet kon vervoeren op deze ‘riskante’ rit. Het duurde dan ook niet lang of een scheldkannonade van de man in het trapgat aan de chauffeur was een feit. Hij had dure kaartjes, moest al lopen van het station en nu geen tour? Voor hem onbespreekbaar. Hij ging mee met vieren of niemand ging tot er een oplossing was of hij zijn geld terug had. Een sitdown actie van zijn kant was een feit.
Nieuwsgierig hadden zijn vriendin de vete zo goed mogelijk proberen te volgen. En zoals zo vaak in deze landen, binnen twee minuten hadden omstanders zich achter een partij geschaard. Maakte niet uit aan welke kant je stond als je maar meedeed aan de discussie. Naast het rode voorhoofd had hij nu ook de figuurlijke rode oortjes nadat hij begreep wat er allemaal geroepen werd. De chauffeur was het zat en stapte aan zijn kant van de bus uit. Acht minuten later arriveerde de politie en praatte de vader in luttele seconden de bus uit. Respect voor gezag was nog een groot goed hier. De tour kon op weg, laten we zeggen met een tien minuten vertraging.
Wil je weten wat er nog meer mis ging die dag, lees dan binnekort Missers II