Mijn middelbare school lag op iets meer dan zes kilometer van mijn ouderlijk huis.
Elke dag om acht uur in de ochtend haalden we onze stalen rossen uit de schuur om dan door weer en wind richting school te buffelen. Er waren dagen bij dat je als een verzopen kat de klas binnen kwam. Je zocht dan snel een plekje bij de verwarming om je doordrenkte spijkerbroek een beetje te laten opdrogen.

Natuurlijk hadden we een regenpak gekregen van onze ouders. Echter, voordat je over ging tot het aantrekken moest er wel heel wat gebeuren. Aankomen in zo’n oliepak was not done en werd zeker niet gezien als iets stoer.

Sinds er scholen zijn bestaat er ook een ongeschreven wet die generatie na generatie stilletjes wordt doorgegeven. Pogingen om deze te doorbreken hebben nooit een voet aan de grond gekregen. De snelheid waarmee deze wet verandert geeft leraren of wetgevers het nakijken. Op scholen geldt onder de leerlingen de wet van het aanzien. Diegene die zich het meest onderscheidt in wat hij doet, durft en toont, staat aan het hoofd van de piramide. De wet schrijft geen termijnen voor hoe lang je daar kan vertoeven want wat vandaag hot is kan morgen alweer out zijn.

Iedereen pioniert wat of verzint steeds wat anders om de bestaande koning van zijn troon te stoten. De wil naar de top is sterk. Was ooit het fietsenhok een plaats van heuse ontucht als je een kusje aan iemand wist te ontfutselen, het werd al snel een plek waar meer dan een kus werd opgevoerd. Rookte je stiekem buiten het schoolplein, de echte durfallen brachten het steeds dichter bij de ingang van het gebouw. De leerkrachten moesten dit met lede ogen aanzien! Hoe dichter je aan de top kwam, hoe meer kans je had om je puberale gedrag te bevredigen met het leukste meisje als beloning.

Naast de echte pioniers kwamen de volgers. Door het gedrag van de leider te kopiëren hoopten zij er bij te horen om op deze manier een paar kruimels mee te mogen snoepen. Wetten evolueren, dus deze ook. Vandaag lees ik van de laatste trend in het vergroten van je aanzien op school. Waren er eerst de onschuldige selfies, deze ontwikkelde zich al vrij snel in banale foto’s waarop de meest idiote houdingen of situaties zich voordeden.
Je deelde dit dan met klasgenootjes en hoe gekker hoe hoger je in de piramide des aanzien stond.

Totdat iemand bedacht dat een erotisch getint plaatje wellicht interessant kon zijn.
Van erotiek naar pornografisch materiaal is slechts een kleine stap. Van foto naar filmpje is tegenwoordig een druk op de knop meer en op elke smartphone een functie.
Dat is waar we nu zijn aanbeland:
Sexting heet het.
Persoonlijk had ik er nog niet van gehoord.  Een breezer voor een vluggertje was al iets waar ik vraagtekens bij had maar nu er expliciet beeldmateriaal wordt uitgewisseld geeft wel aan dat de jeugd het niet zo nauw neemt met privacy.

Sociale media vieren hoogtij en Facebook eigent per 1 januari al je beeldmateriaal wat je post, toe aan zichzelf om dat te gebruiken wanneer zij dat willen. Dat je hier ooit later mee geconfronteerd kan worden is blijkbaar voor onze jeugd niet interessant. Wie dan leeft wie dan zorgt. De wet van het aanzien kent geen grenzen. Er zijn al bushokjes waar in ruil voor aanzien jongens oraal bevredigd worden. Wat mij betreft is de grens overschreden.
Maar zoals gezegd, deze wet heeft zich nog nooit door iemand of iets laten tegenhouden.