“Ik wil de carpaccio” was zijn schreeuwerige toon tegen zijn vrouw. Zij was al enige minuten bezig hem te vragen wat hij nu wilde eten. En nu kwam op deze manier het hoge woord eruit. De ober begreep direct wat er aan de hand was en kalmeerde de man door hem direct zijn gelijk te geven waarop hij weer rustig werd.

Het deed me pijn dit tafereel te moeten aanschouwen. Maar het was de realiteit en de fase waarin mijn vader zich bevond. Mijn moeder had het er duidelijk moeilijk mee. Zijn gedrag tegen beter weten in, kon ze nog geen plekje geven. Zij vond hem vergeetachtig, dat wel. Maar het onderkennen dat er meer aan de hand was, zou een stap te veel zijn op dat moment. Het is een verdomde rotziekte die langzaam in een prachtig leven sluipt en die je vervolgens langzaam begint leeg te vreten. Heel vaak is er aan het einde niets meer over dan een lege huls. Leeggezogen van alle fijne herinneringen blijven sommige achter als een wrak die alleen nog wachten op die laatste zeis om langs te komen.

Nu we binnen moeten blijven vanwege de Corona ellende, denk ik vaker aan hem terug dan voorheen. Mogelijk dat het komt omdat ik nu meer aandacht heb aan al het creatieve werk in mijn familie. Niet alleen in de directe lijn maar ook bij een dochter van zijn meest geliefde zusje. Creativiteit zit ons blijkbaar in het bloed. En ik wil mijn vader ook herinneren als creatief mens en niet als dat zielloze en uitgemergelde hoopje vlees.

De dochter van zijn zus woont op hemelsbreed 16.000km van hier. In de vijftigere jaren besloten haar ouders, net zoals velen anderen in die tijd, naar Australië te emigreren. Gelukkig is er altijd contact gebleven. Eerst via de reguliere post maar later meer gebruikmakend van de digitale mogelijkheden. Zij is pas laat in haar leven gaan schilderen en ze heeft een ongekend talent.

Dat ze die nog aan het ontdekken is blijkt wel uit haar onophoudelijke experimenten in haar zoektocht naar nieuwe kleuren combinaties, technieken en stijlen. Soms ontoonbaar maar ze probeert het. Ze doet het gewoon. Iets wat ik bewonder, toejuich en respecteer.

Ik zie mijn vader nog een achterdoek voor een toneel schilderen. Een werk van 3 -4 meter hoog en zeker 8-10 meter breed. Een monniken werk. Maar ik heb gelukkig ook een werk van hem van een veld anemonen die met de grootste precisie zijn gereproduceerd. Zijn passie voor amateurtoneel leidde na zijn eigen carrière als speler, tot het oprichten van een eigen toneelgezelschap. En niet een die je overal ziet, maar een van jongeren om hen op die manier te enthousiasmeren voor zijn passie. Hij leidde een kinderclub waar wij als verplicht vrijwillige niet alleen het figuurzagen leerde, maar bovenal hoe het afgewerkt moest worden met kleur en verf.

En dan het jaarlijkse hoogtepunt tijdens Sinterklaas. Het feest werd extra opgeleukt door zijn creatieve surprises. Als kind genoot ik van zijn puzzels en bouwpakketten. Dagenlang sloot hij zich op en werkte hij aan zijn verrassingen om op de 5^e december zijn soms fantastische creaties het licht te laten zien. En op de een of andere manier doet zij, zij die op duizenden kilometers van hier haar creatieve grenzen opzoekt, mij sterk denken aan hem. Het opzoeken van je grenzen en anderen proberen te stimuleren via je werk.

En hoe had het leven zoveel mooier kunnen eindigen als we een medicijn of iets anders hadden gehad om het verloren gaan van al dat moois een halt toe te roepen. Dan had ik hem wellicht niet aangetroffen met een terneergeslagen hoofd. Dan zou hij waarschijnlijk niet urenlang aan hetzelfde pluisje op zijn trui zitten pulken. Hij zou zijn vrouw herinneren als zijn geliefde en niet als verloren zuster. Wellicht was ik nooit voor hem verloren gegaan. En misschien, heel misschien had hij nog iets moois gemaakt om deze wereld verder te verrijken. Ik mis hem. En in deze tijd van binnenblijven denk ik veel aan hem. Gelukkig gaat niet alles verloren. De gen van iets mooi maken is in elk geval doorgeven aan de volgende generatie en de generatie daarna.

Niet zolang geleden werd er veel geld gepompt in het vinden van een medicijn tegen Alzheimer. Er waren hoopvolle onderzoeken en de industrie was geïnteresseerd. Nu de resultaten uitblijven of zijn geëindigd in een dood spoor, drogen deze bronnen snel op en lijkt genezing nog ver weg. Dat is spijtig en frustrerend. Ons welzijn wordt afgezet tegen de economische voordelen of nadelen. Gelukkig gaf de minister-president aan dat je in een illusie leeft als je denkt dat de wereld er net zo uit zal gaan zien als voor de corona crisis. Ik hoor daarin, dat er meer geld naar de zorg zal gaan.

Ik kan alleen maar hopen dat mij deze verschrikkelijke ziekte bespaard blijft. Of ik hoop dat er tegen die tijd wel wat is gevonden om het in elk geval te stoppen. Tot die tijd hou ik me maar bezig met hersenspelletjes, blijf ik goed bewegen en geniet ik van mijn eigen creatieve uitspattingen. Ik geniet van de familie en de dingen die zij maken. Het helpt mij de fantastische dingen herinneren die mijn vader deed. Het helpt mij herinneren dat ik een fantastische vader had.