Een hevig schudden ontwaakte hem uit zijn dromen. Het was dan zover, vandaag was de dag dat hij wederom een Spaanse bruiloft (boda) zou meemaken. De voorgaande was alweer enige tijd geleden maar lag nog vers in zijn geheugen. Hij ging er maar vanuit dat het toen niet echt representatief was als het om bruiloften in Spanje ging. De familie die een hoofdrol speelde in het evenement kwam uit een plattelandsdorpje en zij hebben zo hun eigen tradities en toevoegingen omtrent gedrag. Het zou ook heel anders zijn als je naar Andalusia zou gaan of helemaal naar het noorden in Galicia waar weer andere tradities gelden. Vandaag, hadden ze gezegd, zou het anders zijn. Hij had geen idee wat hem nog te wachten stond.
Maanden lang was de dag al onderwerp van gesprek geweest. U moet begrijpen dat het dorpje een zeer afgelegen gemeenschap is die hoofdzakelijk draait op toerisme vanwege het in uitstekende staat verkerende Parador en het historische centrum dat op de werelderfgoedlijst prijkt. Verder vergrijst het plaatsje snel en is er niet veel anders te doen dan elkaar goed in de gaten houden en je vooral bezigen met wat je ziet en hoort om dat vervolgens tot onderwerp van gesprek te verheffen willekeurig met wie dan ook. De roddel heerst en is de angel in het dagelijkse leven.
In de periode voorafgaand aan de dag ontvouwde zich stukje bij beetje de diverse onderdelen die het evenement kleur moesten geven. Welke direct aanleiding waren tot ofwel kritiek ofwel instemming en al was het maar voor de kift, je koos simpelweg het tegenovergestelde van wat je hoorde en de tweedeling was feit. Je hoorde of in het ene kamp of in het andere. Ging het niet over de bruiloft zelf dan was het wel de kleding waar menig uurtje aan besteed kon worden. Zo ook voor hem, zijn partner en de rest van het gezin met aanhang. Wekenlang ging het over een pak of een jurk en dan weer geen pak en uiteindelijk de kleur van een paar schoenen die dan toch niet het juiste resultaat beoogde. Trots vierde hoogtij en niets was te gek.
Na een snelle douche schoot hij in zijn kostuum en bij het knopen van zijn das kwam zijn zwager binnen. De man heeft voor Spaanse begrippen een fors postuur en ook hij was lijdend onderwerp geweest in de kledingvete die had gewoed. Lang was hij in staat geweest de discussie rondom het kostuum te kunnen beslechten in zijn voordeel maar een week voor de datum bezweek ook hij voor de druk waardoor nog snel een pak werd aangemeten. Na een kleine tien minuten stonden zij tegenover elkaar met een blik in de ogen van het is niet waar. Slechts de stropdas maakte het significant verschil tussen beide. Het blauwe pak, witte overhemd met bruinachtige riem en bijpassende schoenen maakten hen tot de Blue Brothers.
Na meer dan een uur rijden en een oponthoud van twintig minuten voor een snelheidsovertreding kwamen zij in het pittoreske deel van het plaatsje aan. Daar de ligging van het plaatsje tussen twee hoogvlaktes in is, was de temperatuur aangenaam en behoorlijk lager dan bij het vertrek. Een meevaller voor een noordeling was het eerste wat in hem opkwam. De huurauto werd strategisch geparkeerd tussen de kathedraal en de plek in waar later de feestelijkheden zouden plaatsvinden. Op het plein van de kathedraal ontmoeten familie en genodigden elkaar waarbij zij die elkaar lange periode niet hadden gezien innig omhelsden. Het was hier waar hij zijn tweede schrikmoment ervoer. Na alles wat er zich vooraf in de loograven had afgespeeld omtrent jurken en pakken, dit beeld toonde wel heel iets anders. In een uiterste poging om feestelijk en uitgedost naar de kerk te komen was het geheel totaal doorgeschoten in wat meer een carnavaleske optocht leek, gepaard gaande met aan het ordinair grenzende kledij waarbij of het figuur niet bij de uitdossing paste of juist andersom. Hij keek zijn ogen uit en vergeleek de situatie met het beeld van de kermis waar de mensen zich ook voor opdofte maar nooit het gewenste resultaat werd bereikt. hij begreep direct dat de moderne modehuizen nog niet tot dit historische monument waren doorgedrongen.
Traditioneel arriveerde de bruid ver na de geplande aanvangstijd onder de eveneens traditionele klanken van Wagners Bruiloftsmars. Een trotse vader schonk zijn dochter aan zijn aanstaande schoonzoon en weldra begon de voor hem nog jong uitziende priester zijn betoog. Stilletjes keek hij eens om zich heen en bemerkte dat tijdens de dienst nog tal van gasten zich nog snel een plekje verschafte op de houten bankjes. Een ander deel twitterde er op los of was in elk geval met iets bezig op het internet waarbij maar weer eens bleek dat de jeugd de regels van respect anders interpreteerde dan wat hem ooit was geleerd. Je storen aan dat soort zaken bestempelen je als oud dus slikte hij maar een keer en deed een poging de priester te volgen. Twee hartsvriendinnen namen het woord en richten zich op een ontspannen en luchtige wijze tot het gelukkige paar. Zijn hoop dat het inderdaad anders zou zijn vandaag kwam weer even terug. Er volgde zelfs een luid lach salvo na een vrolijke anekdote van één van de meiden. Zijn hoop op een andere bruiloft groeide meer en meer. Ze durfden het inderdaad aan om de traditie te doorbreken.
Tijdens de ringen ceremonie speelde het Ave Maria en of de organist nou mede schuldig was door een paar maal het klavier te raken daar waar het niet hoorde; de ringdrager wilde niet meer naar voren komen en zorgde voor een kleine smet op de tot dan toe normale ceremonie. Ook Bach kwam nog langs op het orgel en de kersverse bruid en bruidegom spraken in een eerlijke en open boodschap de gemeente toe. Daar hij al van dit gemist had bij zijn vorige ervaring en het redelijk verfrissend over kwam zag hij vol goede moed uit naar het diner. Zelfs de duiven voor kerk was iets wat hij nog niet eerder had meegemaakt. Na een regen van rijst en duivenvoer werden zes witte duiven door het past getrouwde stel vrijgelaten. Met moeite dat wel, maar toch.
Wil je weten hoe dit verder afloopt? Lees morgen verder op mariscas.nl of volg het op twitter @mariscasnl
