Tijdens de wandeling naar mijn vaste tafel in de kroeg op de hoek, kom ik Dirrek tegen. Het vluchteling jochie heeft zo langzamerhand mijn dagelijkse handelingen in zijn geheugen gegraveerd en weet precies wanneer ik mij waar bevind. En niet geheel onverdienstelijk voor hem want bij elke ontmoeting geef ik hem minstens een euro. Waarom weet ik niet, mogelijk is het iets van het afkopen van een schuldgevoel.

Op het moment dat ik hem de euro toestop gaan mijn gedachten uit naar de tegenwoordige jeugd. Wat voor toekomst hebben zij eigenlijk? En Dirrek in het bijzonder. Heen en weer geslingerd op de Egeïsche zee lijkt me geen voorbeeld voor een goed educatief programma. De kloof tussen wat hier al woont en de nieuwkomers, wordt de komende generaties niet meer gedicht en zal alleen maar leiden tot nog meer spanningen. Europa staat in brand, Erdogan regeert in Duitsland en provocerende protest liedjes worden verkozen boven klank en zuiverheid. Nog een geluk dat Australië het niet heeft gered want ik weet niet hoe ik Dirrek moet uitleggen dat het continent blijkbaar inmiddels binnen de Eurozone ligt.

Zonder dat het we het weten zitten we midden in een al woekerende oorlog. We noemen het alleen niet zo omdat we na zoveel jaren van vrede alleen nog maar een beeld hebben van traditionele oorlogen. Cyberaanvallen, geïntegreerde terreurcellen, lange Marokkaanse- en Turkse armen die tot diep in Europa de wet voorschrijven, de gevechten zijn al jaren in volle gang. Maken drones het vliegverkeer al lastig, binnenkort maken zelfdenkende killer robots de orde op de grond uit. Het is wel duidelijk dat de politieke houdbaarheid van een verenigd Europa aan zijn uiterste datum is gekomen, zeker nu alles erop wijst dat de roep om een Brexit bewaarheid gaat worden. Een stel mislukte of uitgerangeerde politici die nog even voordat ze van het toneel vallen lustig graaien in de bodemloze begrotingston. Bezig met wetgeving die als betuttelend wordt ervaren, lopen ze hopeloos achter op de snel veranderende omstandigheden zodat het nodig wordt om de echte problemen af te kopen aan een megalomane oosterbuur.

In plaats van rechtsaf, de deur van het cafe in, loop ik door met mijn gedachten. Ik heb even geen zin in een biertje en lacherig gezellig doen. Dirrek ziet de gevolgen van mijn besluit en al snel staat hij weer aan mijn zijde. Ik kijk in zijn diep bruine ogen en zie een vorm van geluk. Verschoond van de ellende om ons heen zie ik dat het jochie op zijn manier gelukkig is. Hoe gelukkig waren wij toen ik zo oud was als hij? We wisten toen ook niets van de spanningen tussen Oost en West. Van de Cuba crises hadden we nog nooit gehoord en Vietnam was ver weg. De wereld was toen ook een vuurhaard maar dat besef kwam pas later.

Ik herinner mij een meisje van school. Een brok meid met lang blond haar dat op de een of andere manier een helse indruk op mij maakte. Verlegen als ik was durfde ik nooit enige toenadering te maken. Dirrek trekt nogmaals aan mijn broekspijp. Hij herinnert graag mensen als hij nog iets te goed heeft. Ik geef hem nog wat kleingeld en met een gelukkig gelaat gaat hij er van door. Geluk, dat was het gevoel wat ik had toen ik met dat meisje een keer mocht spelen.

Dan besef ik me dat er een gat zit in mijn herinneringen gedurende de middelbare school. Ik weet zeker dat zij daar ook was maar blijkbaar zijn die indrukken niet blijven hangen. Pas later via de lokale volleybal verenging zagen we elkaar af en toe weer eens. Althans, ik zag haar wel maar zij mij niet geloof ik. Zou ze veranderd zijn? Hoe zou het nu met haar zijn. Mogelijk dat het de leeftijd is maar de laatste tijd heb ik wel vaker van die hersenspinsels die mij terug voeren naar mijn jeugd. Was zij toen ook zo gelukkig als Dirrek ?

Via de sociale media duurt het niet lang om haar te vinden. De eerste foto’s geven aan dat ze niet erg veel is veranderd. Zou ik het durven om direct contact te maken?

Het eerste antwoord laat niet lang op zich wachten en is bovendien positief en aanmoedigend. Langzaam delen we stukjes van onze vervlogen jaren. Er is veel bij te praten en zeker zo veel veranderd in haar alsook mijn leven. Maar ik vind het prima. Misschien krijg ik wel vroeg het stempel oud. De hang naar vroeger is een feit. Even weg uit de hedendaagse problematiek en leven in het gelukkige verleden, ook al is het maar een paar minuten. Dank dat je me dat wil geven.