Categoriearchief: Opinie

Korte Verhalen, Opinie

zes

Een reactie plaatsen

Voor hem spatten de vonken recht op hem af. Alsof iemand met een slijptol gaten in de weg probeert te maken. Met een kleine driehonderd kilometer per uur is de auto voor hem sneller. Het gaatje wordt langzaam groter. Omdat het monster met de rode stieren al goed reageert met de zachte banden, kiest hij voor de aanval. Links in de hairpin ziet hij ruimte. Trekkend aan het ovale stuurtje schiet hij de bocht in. Van buiten naar binnen, laat remmen en dan het gas erop. De woorden van zijn vader schieten door zijn gedachte als hij de neus van zijn tegenstander voorbijschiet. Voor een tel is hij de leider in de wedstrijd. Totdat hij zijn grootste concurrent de baan ziet opvliegen met opeens meer dan anderhalve seconde voorsprong. ‘Hij moet ‘m teruggeven’ tettert hij gelijk in de boardradio. Tevergeefs. De wedstrijdleiding meent dat juist hij de andere auto naar buiten geeft geduwd. Ongeloof maar vooral onrecht borrelt op in het karakter van deze vechter. Dit kon wel eens het einde zijn van zijn droom. Een droom die dit jaar al zo vaak aan hem verscheen. Hoog op het ereschavot met zijn glimmende bokaal die hij bijna lanceert aan het einde van zijn Wilhelmus.

De afstand tot zijn voorligger groeit alleen maar en de moed zinkt hem in de schoenen. Het oortje vertelt hem dat hij moet “boxen” voor vers rubber. Terug op de baan pakt hij wat luttele tienden van seconden. Even lijkt het dat het toch nog gaat lukken. Een ronde later meldt ook de concurrent zich voor de hardste compound. Nooit opgeven jongen. De prijzen worden pas verdeeld na de streep.

Vanaf zijn vierde ademt hij motorsport. Zes maanden later heeft hij zijn eerste kart. Talent valt op en al snel sjouwt hij met zijn vader alle races in Europa af. En met succes. Geef nooit op wordt er ingeramd en werkt als levenselixer. Het maakt hem steeds beter.

Dit jaar moet het talent worden verzilverd. Jaren heeft men gebouwd aan een perfect team om in dit laatste seizoen de aanval te openen op de hegemonie van de concurrent. De aanval is geopend. Met de meeste Grand Prix overwinningen dit seizoen is er een licht voordeel. De druk ligt bij de ander. Op dit zes miljard kostende circuit tussen een IKEA  en een Hilton hotel in. De stand is gelijk en de laatste driehonderd zes kilometer zijn beslissend.

Ongelukkig schiet de achterkant van de Williams weg waardoor de controle over de auto wordt verloren. Een starre muur brengt het voertuig tot stilstand. Safety Car. De ronkende monsters komen een voor een naar de pits voor vers rubber. Op één na. Die krijgt een duidelijk negative in zijn oor gepropt. Het veld schuift langzaam in elkaar. De spanning is opeens helemaal terug. Hartslagen lopen op tot boven de honderdzestig. Gelapte auto’s tussen de twee kemphanen mogen er niet tussen uit. Dan opeens weer wel. Paniek overheerst. Nog zes kilometer tot het kampioenschap. Alles wat zijn lichaam aan adrenaline produceert, komt in een keer vrij.

De beide strijkijzers liggen naast elkaar. Gas erop, remmen, schakelen misschien, weer gas en remmen tegelijk. Hij mag niet voor zijn tegenstander komen. Zijn vingers liggen gespannen op de peddels om direct te kunnen schakelen. Nog negentien bochten naar de verlossende streep. De wagen naast hem versnelt. Met alles wat hij heeft trapt hij het gas in en schakelt op als nooit tevoren. Met nog zestien bochten en vijf kilometer te gaan kijkt hij wederom tegen de achterkant van zijn concurrent aan. Het gat wordt niet groter.

Dankzij de nieuwe banden is zijn tractie optimaal. In een flits perst hij zijn batterij leeg voor extra vermogen. Laat remmen schreeuwt het in zijn hoofd. Het kan. Met het verse rubber is de grip zoveel beter dan bij de tegenpartij. Talent, durf en gepassioneerde agressie komen samen. Met dit alles ramt hij zijn bolide links naast zijn voorganger. Miljoenen fans zien hem de leiding nemen. Zigzaggend, om zo weinig voordeel te gunnen aan de auto achter hem, raast hij over het lange rechte eind. Pijn! Uitdroging en hitte verkrampen zijn spieren. Met verbeten gezicht wordt een eerste aanval afgeslagen.

Een laatste S-bocht. Gedreven gaat hij misschien te wijd. Een tweede aanval. Beide liggen nu met de neuzen naast elkaar. Wie nu te vroeg remt heeft verloren. Dit is racen in optima forma. Gokkend op zijn grip en vertrouwend op zijn kunnen, remt hij een fractie later en duikt hij de bocht in. Zijn tegenstander moet buiten om en weet op dat dat hij geen kans meer maakt. De auto met de stieren spuit weg. Even mag hij remmen wat de kramp iets verzacht. Het lijkt of de tegenstander zich neerlegt bij zijn suprematie. Beklag over manipulatie in de radio is de erkenning van zijn verlies. Hij is gezien, het is over. Met een laatste gecontroleerde drift wordt de auto richting geblokte vlag. Uitbundig geschreeuw overstemt het losbarstende vuurwerk. Zes keer een “yes” laat de radio bijna exploderen. Een droom is waarheid geworden. Een heel seizoen in slechts zes kilometer. Een kampioenschap in anderhalve minuut. Een wereldkampioen puur sang.

Delen
Opinie

DE HERSENLOZE

Een reactie plaatsen

Het is een heerlijke dag. De zon schijnt volop waardoor het kwik oploopt naar 23 graden en de volgende fase van de intelligente lock-down heeft zijn intrede gedaan. Massaal trekken idioten de stoute schoenen aan en bevolken de treinen op ongepaste wijze.

Het is het Moederdag weekend in Nederland en de opgesloten zieltjes hunkeren naar een dagje uit. Was het recent nog de IKEA die als trekpleister werd misbruikt, vandaag is het Zandvoort waar het helemaal uit de klauwen loopt. De NS vraagt vriendelijk om vooral de trein niet te nemen. Het is de wereld op zijn kop.

Zandvoort wordt overlopen door horden mensen die of het nog steeds niet begrepen hebben of het nieuws vanuit de overkant van de plas strikt volgen en denken dat er niks aan de hand is omdat de grootste idioot ooit dat herhaaldelijk beweert. We zijn blijkbaar alweer vergeten dat het virus nog steeds onder ons is en nog steeds dagelijks doden met zich meebrengt, ook in Nederland. Maar een beetje warmte en zonlicht doet blijkbaar een chemische verandering bewerkstellen in onze hersenpan, dat we er massaal op uit moeten.  Ik denk dat als ze vertellen dat bleekmiddel goed is om te bruinen, ze het nog op hun kale kop smeren ook.

En ergens kan ik het ook wel begrijpen. De berichtgevingen over de verschillende fases in tal van landen, de inconsistentie van onze zwakke leiders; het is ook allemaal erg verwarrend. Een terras in Zweden mag, maar hier weer niet. De grenzen tussen Duitsland met Oostenrijk, Denemarken, Frankrijk en Luxemburg blijven dicht terwijl ze met België en Nederland open zijn. Een deelstaat die dus de ene helft zijn grenzen dicht houdt en in het andere deel wel verkeer toestaat.

In Spanje gaan ze fase I in, maar weer niet overal. Plaatsen als Madrid, Barcelona en Valencia bijvoorbeeld blijven in fase 0. In fase 0 was het luchten van de bevolking overigens onderverdeeld in leeftijdscategorieën zodat opa’s en oma’s nog steeds hun kleinkinderen niet kunnen ontmoeten. Weet u nog waar u aan toe bent?  Zoveel verschillende berichtgeving schept verwarring en de mensen weten het dus gewoonweg niet meer met als gevolg dat men denkt dat het wel weer kan.

De virologen tuimelen over elkaar heen over wat wel en wat niet goed is. Wel of geen mondkapje, het nut ervan of juist niet. Met als hoogtepunt wel het gebruiken van UV licht in je longen of het gebruik van bleekwater. Het helpt niet echt in het sturen van een grote gemeenschap en dus gaat het fout. De politie is het waarschuwen zat en gaat meer boetes uitschrijven. Iets wat ze van het begin af aan al hadden moeten doen. Maar nee, winkelstraten moeten eerst onderlopen zodat er niets meer te waarschuwen valt. En dreigen achteraf, dat heeft nog nooit iets opgeleverd.

Mensen hebben eenduidige en juiste informatie nodig om iets van ze te vragen wat lang gaat duren. Iedere manager heeft in zijn leven ooit de sleutel tot een succesvolle operatie aangereikt gekregen. Ook al was die nog zo pijnlijk. Leg uit waarom je iets doet en herhaal dat desnoods tot je erbij neervalt. Ik krijg nu de indruk dat de leiders in de wereld eerder met elkaar bakkeleien over de schuldvraag dan daadwerkelijk eensgezind oplossingen voor dit probleem te bedenken.

Ook het ideale idee van groepsimmuniteit zet geen echte zoden aan de dijk. In de landen waar daarop getest wordt, vallen de cijfers telkens weer tegen. Hoger dan 5% van mensen met antilichamen heb ik nog niet kunnen ontdekken en dus ontwikkelt dat scenario zich veel te langzaam. Dus totdat er een vaccin is of een werkend medicijn, zijn we overgeleverd aan strakke regels en hebben we degelijke leiding nodig om deze regels in te voeren en vooral te handhaven.

Maar de balans tussen welzijn en economie begint te kantelen en langzaam door te slaan in het nadeel van de gezondheid. De druk neemt toe om meer toe te laten en dat moet ook. Het moet omdat het laten verzuipen van de economie ook slachtoffers gaat geven. Dat vraagt discipline van ons allemaal. En daar waar dat niet gebeurt moet het keihard de kop worden ingedrukt. We kunnen een deel van de economie openen als de besmettingscoëfficiënt beneden die magische 1 blijft. Dus 1 persoon kan minder dan 1 andere besmetten. En ik ben me heel erg bewust dat ook dan nog steeds slachtoffers zullen vallen. Helaas. Maar we kunnen niet anders.

Begin nou niet te mekkeren over sportzalen en lokalen waar iedereen in je nek of beter gezegd, in je gezicht staat te hijgen. Denk niet aan massa bijeenkomsten zoals voetbalstadions of popfestivals. Maar er kan best veel. En dat veel kan alleen als een gezond verstand je daarbij helpt om beslissingen te nemen. Een lichte en controleerbare economie is wel wat anders dan massaal erop uit trekken bij een beetje mooi weer. Als dat de oplossing is dan kunnen we net zo goed spelen organiseren met een potje Russische roulette.

Delen
Opinie

DE HERINNERING WINT

Een reactie plaatsen

“Ik wil de carpaccio” was zijn schreeuwerige toon tegen zijn vrouw. Zij was al enige minuten bezig hem te vragen wat hij nu wilde eten. En nu kwam op deze manier het hoge woord eruit. De ober begreep direct wat er aan de hand was en kalmeerde de man door hem direct zijn gelijk te geven waarop hij weer rustig werd.

Het deed me pijn dit tafereel te moeten aanschouwen. Maar het was de realiteit en de fase waarin mijn vader zich bevond. Mijn moeder had het er duidelijk moeilijk mee. Zijn gedrag tegen beter weten in, kon ze nog geen plekje geven. Zij vond hem vergeetachtig, dat wel. Maar het onderkennen dat er meer aan de hand was, zou een stap te veel zijn op dat moment. Het is een verdomde rotziekte die langzaam in een prachtig leven sluipt en die je vervolgens langzaam begint leeg te vreten. Heel vaak is er aan het einde niets meer over dan een lege huls. Leeggezogen van alle fijne herinneringen blijven sommige achter als een wrak die alleen nog wachten op die laatste zeis om langs te komen.

Concept illustration by Lightspring via Shutterstock.com

Nu we binnen moeten blijven vanwege de Corona ellende, denk ik vaker aan hem terug dan voorheen. Mogelijk dat het komt omdat ik nu meer aandacht heb aan al het creatieve werk in mijn familie. Niet alleen in de directe lijn maar ook bij een dochter van zijn meest geliefde zusje. Creativiteit zit ons blijkbaar in het bloed. En ik wil mijn vader ook herinneren als creatief mens en niet als dat zielloze en uitgemergelde hoopje vlees.

De dochter van zijn zus woont op hemelsbreed 16.000km van hier. In de vijftigere jaren besloten haar ouders, net zoals velen anderen in die tijd, naar Australië te emigreren. Gelukkig is er altijd contact gebleven. Eerst via de reguliere post maar later meer gebruikmakend van de digitale mogelijkheden. Zij is pas laat in haar leven gaan schilderen en ze heeft een ongekend talent.

Dat ze die nog aan het ontdekken is blijkt wel uit haar onophoudelijke experimenten in haar zoektocht naar nieuwe kleuren combinaties, technieken en stijlen. Soms ontoonbaar maar ze probeert het. Ze doet het gewoon. Iets wat ik bewonder, toejuich en respecteer.

Bill by Carla Blair

Ik zie mijn vader nog een achterdoek voor een toneel schilderen. Een werk van 3 -4 meter hoog en zeker 8-10 meter breed. Een monniken werk. Maar ik heb gelukkig ook een werk van hem van een veld anemonen die met de grootste precisie zijn gereproduceerd. Zijn passie voor amateurtoneel leidde na zijn eigen carrière als speler, tot het oprichten van een eigen toneelgezelschap. En niet een die je overal ziet, maar een van jongeren om hen op die manier te enthousiasmeren voor zijn passie. Hij leidde een kinderclub waar wij als verplicht vrijwillige niet alleen het figuurzagen leerde, maar bovenal hoe het afgewerkt moest worden met kleur en verf.

En dan het jaarlijkse hoogtepunt tijdens Sinterklaas. Het feest werd extra opgeleukt door zijn creatieve surprises. Als kind genoot ik van zijn puzzels en bouwpakketten. Dagenlang sloot hij zich op en werkte hij aan zijn verrassingen om op de 5e december zijn soms fantastische creaties het licht te laten zien. En op de een of andere manier doet zij, zij die op duizenden kilometers van hier haar creatieve grenzen opzoekt, mij sterk denken aan hem. Het opzoeken van je grenzen en anderen proberen te stimuleren via je werk.

En hoe had het leven zoveel mooier kunnen eindigen als we een medicijn of iets anders hadden gehad om het verloren gaan van al dat moois een halt toe te roepen. Dan had ik hem wellicht niet aangetroffen met een terneergeslagen hoofd. Dan zou hij waarschijnlijk niet urenlang aan hetzelfde pluisje op zijn trui zitten pulken. Hij zou zijn vrouw herinneren als zijn geliefde en niet als verloren zuster. Wellicht was ik nooit voor hem verloren gegaan. En misschien, heel misschien had hij nog iets moois gemaakt om deze wereld verder te verrijken. Ik mis hem. En in deze tijd van binnenblijven denk ik veel aan hem. Gelukkig gaat niet alles verloren. De gen van iets mooi maken is in elk geval doorgeven aan de volgende generatie en de generatie daarna.

Niet zolang geleden werd er veel geld gepompt in het vinden van een medicijn tegen Alzheimer. Er waren hoopvolle onderzoeken en de industrie was geïnteresseerd. Nu de resultaten uitblijven of zijn geëindigd in een dood spoor, drogen deze bronnen snel op en lijkt genezing nog ver weg. Dat is spijtig en frustrerend. Ons welzijn wordt afgezet tegen de economische voordelen of nadelen. Gelukkig gaf de minister-president aan dat je in een illusie leeft als je denkt dat de wereld er net zo uit zal gaan zien als voor de corona crisis. Ik hoor daarin, dat er meer geld naar de zorg zal gaan.

Ik kan alleen maar hopen dat mij deze verschrikkelijke ziekte bespaard blijft. Of ik hoop dat er tegen die tijd wel wat is gevonden om het in elk geval te stoppen. Tot die tijd hou ik me maar bezig met hersenspelletjes, blijf ik goed bewegen en geniet ik van mijn eigen creatieve uitspattingen. Ik geniet van de familie en de dingen die zij maken. Het helpt mij de fantastische dingen herinneren die mijn vader deed. Het helpt mij herinneren dat ik een fantastische vader had.

Delen