Tag archieven: Giro

Dag

De wind waaide zachtjes door het half openstaande raam en deed de vitrage bewegen op een ritme waar moderne dansen nog een puntje aan kunnen zuigen. Even daarvoor was de hemel leeggelopen en veroorzaakte een surrealistisch schouwspel.riool Het innerlijke gestel van het riool had zoveel te verwerken gekregen dat de putten geen andere keus hadden om al borrelend hun gassen naar buiten te boeren. Het daardoor ontstane schuim baande zich al kronkelend een weg om de spetterende bellen heen. Zij vormde zo keer op keer een nieuw schilderij van bruine tinten bestaande uit modderig water en uitgespuugde riool resten.
Het was eindelijk iets afgekoeld na de verzengende hitte die al dagen een terroriserende greep had op alles wat leefde.

De vitrage tikte zachtjes maar haast met perfecte regelmaat tegen de bruine laag op het behang. Nu het buiten langzaam opfriste, bleef de atmosfeer van de woning bedompt en muf. De lucht was ondanks het open raam verzadigd van sigarenrook gecombineerd met stinkende resten as. Op elke drie meter was wel een asbak te vinden die uitpuilde met restanten van wat eens tabak was.

Half voorovergebogen over de strijkplank stond hij midden in zijn kamer. In een uiterste poging nog iets van zijn broek te maken, zuchtte hij van wanhoop.
Opnieuw besprenkelde hij zijn pijpen met water om de kreuken met een beetje stoom te doen verdwijnen. Echter, het hoog kalkhoudende water liet wederom lichte witte kringen achter. Hij vond het wel genoeg zo. Op een stoel naast de strijkplank  hing zijn colbert.
Aan de lengte van het jasje was te zien dat deze uit een tijd kwam die wij ons niet meer herinneren. De onderkant bengelde vlak boven de  stoflagen waar de vloer rijkelijk mee bezaaid was. Dit huis was al jaren zonder een vrouwenhand.
Het kon hem niet schelen. Vandaag had hij besloten, vandaag was de dag.

Ver voordat hij begon aan zijn strijk avontuur had hij een bad genomen. Nu was dit iets wat niet vaak gebeurde. Maar voor deze gelegenheid maakte hij een uitzondering.
De huid die dit niet meer gewend was, protesteerde met rode vlekken toen hij nog iets van zijn vuiligheid probeerde af te schrobben.

Vandaag was het zover. In tijden was hij niet meer buiten geweest of onder de mensen.
De besjes van het dorp zouden hem nakijken. Maar niemand zou kunnen zeggen dat hij niet voor zichzelf kon zorgen. Dit keer zou hij ze verbaasd doen staan.
De baard werd geschoren, het haar gewassen en ook de snor moest er aan geloven.
Even schrok hij bij het openbaren van een klein litteken vlak onder de neus.
Ingehaald door de tijd werd zijn geheugen alsmaar minder.

Niemand en niets kon hem nog weerhouden van zijn actie vandaag. Een laatste blik in de spiegel en dat was het dan. Zijn haar was gekamd en zat netjes. Zelfs het luchtje van vijftien jaar gelden was nog in staat de andere geuren te verbloemen. Nog een laatste sigaartje.

letter1Zijn hand ging trillend in zijn binnenzak en langzaam maar zeker haalde hij het briefje met de handgeschreven tekst eruit. Gisteravond had hij er lang over gedaan maar nu stond het dan eindelijk op papier. Hij schoof het tussen de rand van de spiegel, glimlachte een keer en draaide zich om.

 

Bij het naar buiten gaan controleerde hij nog even zijn schoenen. Hij wilde niets aan het toeval over laten. Het moest perfect zijn. Een vlekje op de neus van zijn rechterschoen werd via de achterkant van de linker broekspijp nog even weggepoetst.
Hij was er klaar voor. Hij rechtte zijn rug en ging naar buiten.

Na een half uurtje zag hij ze aankomen. Dit was zijn moment. Nu ging het gebeuren.
Hij wist dat het in een flits voorbij zou zijn. Zijn geest vroeg nu even alles van hem.
Nog even en het was zover.

In het huis baanden de twaalf slagen van de oude klok zich een weg door de ijzige stilte.
Het briefje lag in de hand van zijn enige dochter. Langzaam vouwde ze het weer in de originele stand. Ook zij keek in de spiegel en glimlachte. Het evenbeeld was treffend.
Met moeite had ze zijn slechte handschrift ontcijferd. Toen begreep ze het.
Het was zijn dag. Hier had hij zo naar verlangd.

Ze waren snel dichterbij gekomen. Zachtjes maar beheerst ging hij stapje voor stapje naar voren. Nog een klein stukje. Hij wilde er recht voorkomen te staan en niets aan het toeval overlaten. Hij sloeg een kruisje en sperde zijn oude vergeelde ogen wijd open.
Ze waren er bijna. Nu moest hij snel handelen.

In een flits was het over. De tranen liepen over zijn diep gegroefde wangen.
Een droom was werkelijkheid geworden.
De Giro d’Italia kwam eindelijk een keer aan zijn huis voorbij.

Stelvio

 

 

ciclismo_marco-pantani_codigo_stelvioVoor wie de Giro d’Italia volgt wordt morgen een spannende dag. De gehele ronde staat al lichtelijk in het teken van het kleine olifantje ofwel het eerbetoon aan Marco Pantani. Deze krachtpatser van 1,72 meter groot en slechts 57 kilo was van ongekende klasse en voor menigeen nog steeds een voorbeeld voor de wielersport.

 

Marco die dit jaar precies 10 jaar geleden overleed aan een hartstilstand welke weer het gevolg was van een overdosis cocaïne, leeft nog altijd voort in menig wielerhart.
Nog altijd worden zijn klimcapaciteiten vergeleken met de tijden van tegenwoordig.
En natuurlijk weten we nu dat de jongens van toen stijf stonden van de EPO en andere ongeoorloofde spullen. Maar dit kleine mannetje moest het toch wel doen en reed sneller tegen de grote cols op dan menigeen tegenwoordig.

Precies 20 jaar geleden liet Marco zijn ware kunsten zien op de berg die al vaker als scherprechter diende in de ronde. Hij reed Indurain en de latere winnaar Jevgeni Berzin naar huis en brak definitief door in het professionele wielerpeloton. Het was op de Passo della Stelvio.

coppiIn 1953 stond de berg voor het eerst op het programma en had gelijk een legendarische winnaar in Fausto Coppi die als eerste boven kwam na een indrukwekkende solo.
Dankzij deze prestatie heet vanaf dat moment de hoogste berg in de Giro dan ook ‘Cima Coppi’ ofwel het dak van de ronde.

 

Klimmend naar 2758 meter hoogte met een totaal aan 1553 hoogte meters vanuit Bormio is het een van de sierlijkste bergen uit het programma. Met maar liefst 48 bochten verdeeld over 21,7 kilometer heeft het alles waar de ware klimliefhebber van droomt. Het is te vergelijken met onze Alpe d’Huez maar dan net iets mooier.

Passo-dello-Stelvio-a22315925Morgen is het zover. Cima Coppi wordt gereden en het klassement gaat op zijn kop. Zelf ben ik ooit naar 2770 meter geklommen in de alpen op de col de l’Iseran. Samen met Michel was ik uitgenodigd voor een fietsclinic in de alpen tijdens de Tour van Rasmussen.
Ja, die Tour waar hij won en eigenlijk ook weer niet.
Dus ik heb een klein beetje een idee hoe het moet zijn om naar deze top toe te mogen rijden.

Evenals bij ons op de l’Iseran zit het venijn in de staart. Daar waar de bochten elkaar korter opvolgen wordt de weg een stuk steiler. Naarmate de klim vordert wordt het ook steeds kouder. Je ziet de sneeuw naast je liggen en dat geeft je een extra stukje stimulans om toch door te gaan ook al ben je nog zo kapot.
Op de Stelvio is het niet anders. Op dit moment ligt er nog een haag van sneeuw en gezien de huidige omstandigheden is het nog maar de vraag of het door gaat. Wie herinnert zich niet de etappe met Breukink en de onderkoelde Johan van de Velde op de Passo di Gavia in 1988?

‘Stapel idioot zijn ze’. Ik hoor het vaak in mijn omgeving. Het zou ongezond zijn en een belachelijke onderneming. Maar het spektakel wint hier van het gezonde verstand. Ik ben er wel blij mee. Zeker als je weet dat in dezelfde etappe eerst de Passo di Gavia genomen moet worden om dan na de Stelvio te eindigen op Val Martello.
We willen spektakel en we krijgen spektakel. Tuurlijk zijn ze gek. Net zo gek als ik dat ik zeker ga kijken. Al was het maar ter herinnering aan Marco.