Het jaar loopt op zijn einde. In mijn cafeetje zapt men van kanaal naar kanaal om maar geen overzicht te hoeven missen. Prince is al dertig keer gestorven, Bowie’s laatste album is inmiddels al het beste van de eeuw en het Nederlands elftal heeft zich al decennia niet meer geplaatst voor een EK. De publieke omroepen proberen de commerciëlen naar de kroon te steken en andersom. Waarom overzichten, lijstjes en meer van die meuk zo dik moeten worden aangezet is me een raadsel. Ik kan me ook niet voorstellen dat mensen die nauw betrokken zijn bij de tragische gebeurtenissen, dit telkens willen herbeleven.

De kerst staat voor de deur en ik realiseer me, dat ik het dit keer voor het eerst moet doen zonder eigen ouders. Bij het zien van de beelden vraag ik me af wat ik zou doen als telkens opnieuw de confrontatie daar is met een zwart omrande foto van mijn moeder in een of ander overzichtje. Wetende dat zij zelf een bloedhekel had aan overzichtjes, zou ik de koppen in het Hilversumse zo door elkaar schudden, dat er zich voortaan nog maar 1 publieke zender het in zijn bolle harses zou halen, om op een vooraf afgesproken tijdstip eenmaal en zonder herhaling, het uit te zenden.

Ik zie haar nog voor me. De slangen van de dood al in haar arm maar nog vol bij geest om ons tot het laatste moment te vertellen wat wel en wat niet gewenst was. Weggevreten door een kanker waar niemand nog een antwoord op heeft. Haar alvleesklier huisvestte jarenlang ongewenste bewoners die zich voordat iemand daar ook maar erg in had, vermenigvuldigde. De weg die we nog samen na de openbaring moesten bewandelen, was een korte maar heftige. Plezier, afgewisseld met pijn werd steeds meer pijn met af en toe nog een beetje plezier.

Haar kaars doofde op eigen wil. Een ware verlossing voor wat deze ziekte haar aandeed. Ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik daarvoor ben. Er zijn namelijk plaatsen genoeg in deze wereld waar je die keus simpelweg niet hebt. En dat beeld zou ik dan in December nog een keer of twintig moeten meemaken?

Zo anders was het met mijn ouweheer. Zijn brein was zoals hij dat zelf altijd het best kon verwoorden: een enorme gatenkaas. Steeds verder wegzakkend in het drijfzand van de verloren gedachten, zaten we tegenover iemand die steeds verder moest graven in zijn herinneringen. Al snel ging het over perioden uit zijn leven waarvan ik het bestaan nooit kon weten. De conversaties werden contactloos, die vaak eindigde met een vochtig oog. Een sterk veranderend karakter tot soms agressief aan toe, veroorzaakt door een ongrijpbaar monster wat langzaam maar zeker je vertrouwde omgeving ontneemt. Machteloos moet je toezien op een dagelijks verslechterende situatie. En die herinnering moet dan nog vaak herhaald worden op een publiekelijk medium?

Mijn eerste kerst zonder eigen ouders. De volgende uit ons gezin die er niet meer bij zal zijn besef ik nu, ben ik waarschijnlijk zelf. Deze kerst zijn deze prachtige mensen op een andere wijze bij me. Ik heb geen televisielijstje nodig. Ik zal ze herinneren op mijn manier, op een moment zoals ik het wil en met beelden die ik zelf uitzoek. Ik voel mee met hen die dierbare hebben verloren en die wel in de belangstelling stonden. Hun decembermaand krijgt een herinnering waar ze niet om gevraagd hebben. Niet één, maar meerdere malen. Het wordt tijd dat we daar eens over nadenken en het misschien maar eens moeten laten voor wat het is. Al was het maar voor de nabestaanden.

Beide ouders zullen op mij neerzien vanaf een plek die door mijn moeder als heilig werd bestempeld. Zij zullen toezien vanaf háár maan en zien, dat ik aan hen denk maar vooral mijn aandacht zal schenken aan hen die mij dierbaar zijn. Tijdens hun eeuwigdurende dans zal ik beide tonen dat zij mij geleerd hebben om lief te hebben. Zij die hun leven met mij delen en zij die mij een prettig leven geven. Mijn allergrootste liefste en mijn vrienden. En het is over voordat je weet. Jullie weten als geen ander waar ik het over heb.