Heeft u dat nou ook? De eerste paar dagen een beetje nieuwsgierig. Dan wil je weten hoe het zit en na die paar dagen ben je het eigenlijk al helemaal zat. Zeker als blijkt dat het niet alleen gevaarlijk kan zijn, maar dat instellingen die daar helemaal niet op zitten te wachten te pas en te onpas worden lastig gevallen.

Vanuit mijn IT-achtergrond met daarbij een verhoogde interesse voor gaming volgde ik de aankondiging van een spelletje dat al twintig jaar oud is, maar klaar voor een grootse revival. Mijn kinderen speelden er toen lustig op los met de hulp van Pa uiteraard. Als ze vast zaten in een bepaald level moest ik die krengen vangen, meer dan me lief was.

Dan is eindelijk de release daar. Eerst alleen uitgebracht in Noord-Amerika, weerhield het de rest van de wereld niet om het tot de grootste hype van deze eeuw te laten uitgroeien. Je volgt het nieuws, leest je suf aan hacks, tips en trucs om vervolgens ook een poging te wagen. Totdat je een groep idioten op een pleintje wel erg rare bewegingen ziet maken. Deze gekken ontnemen je gelijk alle lust om ook nog maar 1 level uit te spelen. Nu noem ik het zo, maar in het begin dacht ook ik er anders over. Zag ik hen eerst als vrienden en jachtgenoten, ik kan nu niet anders meer concluderen dan dat we te maken hebben met hersenloze gekken die schijt hebben aan alles en die zichzelf en anderen in gevaar brengen.

Pokemon Go heeft een opmars gemaakt die zijn weerga niet kent. Het zal me dan ook niet verbazen als de eerste verslaafden al zijn opgenomen. Musea zien plots hun omzet stijgen omdat we massaal een rakkertje willen vangen in de eregalerij van de 18e-eeuwse meesters. In de kelder van het ziekenhuis huist zo’n mormel waardoor we zonder enig respect voor de zieke patiënten de boel plat lopen om maar zo’n mormel te kunnen vangen. Mensen vinden opeens lijken, botsen tegen politie auto’s aan en riskeren zelfs mijnenvelden om dat ene zeldzame kreng maar te pakken te krijgen. De virtuele wereld gecombineerd met de echte wereld is een rage waar alles voor opzij gaat. Want je moet ze allemaal hebben, nietwaar? Zelfs die ene die zich bevindt in het holocaust museum, een plek die door de zieke bedenkers dus al helemaal niet wordt gerespecteerd.

Inmiddels is de beurswaarde van de maker van het spelletje verdubbeld waarmee de oorlog tussen de commerciële belangen versus gezond verstand is los gebarsten. De uitkomst zal niemand verbazen. Het was naar mijn idee in 1992 toen een album van Roger Waters verscheen genaamd: Amused to Death. De titelsong beschrijft de idiotie waar de wereld in beland is, waar de mensheid zich laat vervelen door TV-programma’s en spelletjes. Gevoelens bestaan niet meer en apathie is nog het enige wat bezitten. We realiseren ons te weinig dat we al bijna bij dat punt zijn aangekomen. Pulp televisie en amusement waar een kikker nog niet warm van wordt, het is te erg om het nog te verwoorden. Zelfs voor de minder ervaren spelers worden er nu accounts aangeboden voor honderden euro’s om maar ‘mee’ te kunnen met de massa. De song van Waters gaat verder waar antropologen van buiten onze planeet, na een nucleaire ramp dan ook gezamenlijk tot een conclusie komen: This species has amused itself to death!

Nu naar een paar weken na de release datum, ben ik gelukkig niet meer alleen in de strijd tegen deze volkomen idiote rage. Steeds meer mensen keren zich er tegen, dus het is maar de vraag of de beurswaarde nog lang zo hoog blijft. Slimme rakkers jagen niet op Pokemon figuurtjes maar op de korte termijn winst van het Nintendo aandeel. De massa is dom en weet niet waar het echt om gaat. Inmiddels kunnen instellingen via een website aangeven om te worden verwijderd als locatie. Tekenen naar mijn idee dat het gelukkig snel zal over raken.

Met een klap komt Dirrek, het vluchtelingen jongetje om de hoek, tot stilstand tegen mijn linkerbeen. Enigszins verbaasd kijkt hij me met zijn grote bruine ogen aan. ‘Pokemon?’