De afspraak was nu gemaakt. Hij had er weken tegenop gezien maar nu had hij dan toch de afspraak gemaakt. Alleen al de gedachte dat het ging gebeuren deed hem huiveren. Niets was zo erg als juist dat ene ding. Maar goed. Het advies was geweest om zich nu toch maar een keer te laten behandelen. Het werd af en toe ook ondragelijk. Zeker bij significante verschillen in temperatuur was het raak. Hij wist dan even niet wat hij moest doen. Ook als hij een pittige maaltijd had gegeten dan was het een half uur daarna feest. Hoe dat laatste kon was voor hem een raadsel. Dat het vervelend en irritant begon te worden was een feit.

De Russen zouden dat weekend niet meer komen en hij was vrijaf gegeven door de legerleiding. Vrijdag na zijn laatste dienst had hij snel de trein genomen en op weg gegaan naar huis. Daar waar het eten wel goed was en waar iedereen nog een beetje normaal deed. Hij had zich tegoed gedaan aan wat zijn lievelingsmaaltijd was. Zijn moeder maakte dat altijd als hij thuis kwam in het weekend. Genoten had hij en dit keer in het bijzonder omdat er extra aandacht was geschonken aan het toetje.
Met een dikke ronde buik plofte hij op de bank en klikte een film aan op de televisie. Een heerlijk huiselijk gevoel en wat rust aan zijn hoofd. Na tien minuten werd de film zo spannend dat hij zich er niet veel meer van kon herinneren. Hij ontwaakte toen het tien uur journaal begon en ging naar bed.
Ongemakkelijk werd hij wakker. Er was iets met zijn gezicht maar wist niet goed wat. Hij voelde iets van een zwelling maar had niet echt pijn. Half dommelend liep hij naar de spiegel en schrok zich te pletter. Zijn ogen sperde wijd open en knipperde nog eens om te zien of hij nog droomde. Een zwelling ter grote van een tennisbal ontwikkelde zich in zijn linkerwang. Zachtjes raakte hij het aan maar de pijn bleef uit. Zonder een moment te twijfelen ging hij met zijn zwelling naar zijn moeder. Zijn hele jeugd was hij ingepeperd met haar EHBO diploma dus dat kon nu dan eindelijk goed van pas komen. Ook zij schrok eerst maar de nuchterheid sloeg snel toe en ze acteerde gelijk als een professional.
‘Dat is een flink abces jongen’ zei ze. ‘Hoe kom je daar nu aan. Heb je pijn?’
Hij schudde zijn hoofd. Drie kwartier later waren ze bij de dienstdoende tandarts van het weekend.
‘Zo, dat ziet er niet best uit’ was de eerste reactie. ‘Laat me maar eens even kijken wat hier aan de hand is’
Met een voor zijn gevoel nog grotere bal aan de linkerkant begaf zich naar de half gebogen stoel waar hij altijd al zo’n hekel aan had. Eenmaal plaatsgevonden deed hij automatisch zijn mond open en merkte nu eigenlijk pas dat het wat minder makkelijk ging. De huid werkte niet erg mee in het strekken want het had al genoeg weggegeven aan de bolling op zijn linkerwang.
‘Dat is inderdaad een flink abces. Daar heb ik geen foto voor nodig. Ik denk dat de wortel ontstoken is en er is maar een oplossing voor. Eruit met die verstandskies.’
Moeder haar EHBO was gelukkig niet voor niets geweest.
‘Wat hoet dat hoet’ mompelde hij met half open mond.
‘Er is echter een klein dingetje wat ik wel even kwijt wil. Gezien de omvang van de ontsteking kan ik je helaas niet verdoven.’
Zijn hart sloeg even over en daarna stond het weer net zo makkelijk heel even stil. Echter nog voordat hij er erg inhad was de vreemde man alweer in zijn mond aan het wroeten en hij voelde nu wel degelijk een pijn opkomen. Na wat gerommel merkte hij dat de tang werd geplaatst en kon hij vanuit zijn ooghoek zien hoe de vreemdeling zich nog even een goede houding aanmat om voldoende kracht te kunnen zetten. Het volgende moment was van ongekende pijn en bracht hem in een soort trance die het lichaam blijkbaar direct als zelfverdediging opwerpt. Hij wist het zeker, dit was het moment van zijn levitatie.

Vandaag moest dan de verstandkies eruit. De gedachten van wat er dertig jaren geleden gebeurde deed hem opnieuw rillen. Gelukkig was het dit keer een kaakchirurg met een uitstekende reputatie. Om enige invloed te krijgen op de behandelende arts toetste hij deze met de meest verschrikkelijke verhalen die hij had gelezen op het internet maar de kaakchirurg gaf geen krimp.
‘Met wat ik op de foto zie zal het wel meevallen met jou’ was het enige wat er uit kwam.
Na het verdovingsspuitje was het nog tien minuten wachten. Voor hem de gelegenheid om het verhaal van dertig jaar geleden nog eens op te rakelen. Daarmee hoopte vurig hij dat er enige indruk gemaakt kon worden en dat er iets van compassie bij de uitvoerende zou opkomen. De kaakchirurg keek even over zijn hoornenbrilletje heen voor een moment dacht hij een glimlach te ontwaren. Hij mocht naar de overkant en in de “echte” stoel plaatsnemen. Een assistente waarbij de houdbaarheidsdatum al was verlopen probeerde hem op zijn gemak te stellen. Al snel lag zij een setje werktuig neer waarmee je naar zijn idee ook een heuse jonge olifant mee kon opereren. De adrenaline pompte zich nu in grote hoeveelheden in zijn bloedbaan en hij voelde zijn hartslag toenemen. Een blauwe doek werd half over zijn gezicht geplaatst, het licht van de lamp gericht, een schaduw viel over hem heen en het commando van mond open werd gegeven. Dit is het dan. Na dertig jaar een zelfde ervaring? Zou hij dit keer een paar millimeter hoger komen? Hij voelde een paar grote vingers zijn mond binnendringen en zijn adem stokte. Hij hoorde de overjarige zeggen dat het even zwaar aan kan voelen op de kaak. Na zes seconden was het de kaakchirurg die het woord nam.
‘Bedankt en tot de volgende’.
Vol verbazing bleef hij nog even liggen.