Tag archieven: Wielrennen

Korte Verhalen

LYCRAMAN

Een reactie plaatsen

– Inzending zomerschrijfwedstrijd Het korte Verhaal Augustus 2020 –

De wind stond vol in het gezicht. Met een uiterste krachtsinspanning ramde hij op de pedalen en vocht zich zo een weg door de aanwakkerende storm. Hij had zich voorgenomen om te rijden tot je scheelziet. Of zoals hij zich de woorden van Knetemann herinnerde: Gaan met het hol open.

Het weer zou omslaan. De verzengende hitte zou plaats gaan maken voor wat koeler weer. Dat wist hij van tevoren. Maar dat het met zoveel wind gepaard zou gaan, was een vieze tegenvaller. Hij had een maatje nodig om een volledige uitputting te voorkomen. Opnieuw dook hij diep in de beugels. Ver voorover om maar zo weinig mogelijk wind te pakken. Zijn gezette buik vond een rustplaats op zijn gebogen stang. Ze roepen wel eens het snot voor je ogen rijden. Wel bij hem liep het met stralen uit zijn neus. Met een handig gebaar en een krachtige push, werd het linker kanaal geschoond om hetzelfde ritueel te herhalen voor de rechterkant.

‘Bedankt’ hoorde hij schuin achter zich. Een wieltjeszuiger haalde hem langzaam in. Hij wilde eerst nog wat terugroepen maar besefte dat dit zijn redding was. Het waren er meer. Binnen de kortste keren zat hij in een zetel achter wel zeker een man of tien. Het tempo lag hoog maar de zuigende werking van het kleine peloton voor hem, was voldoende om aan te kunnen pikken. Langzaam hervond hij zijn adem en tufte het overtollige slijm de berm in.

Als een stel losgeslagen stieren bestormden ze de fietspaden waarbij ze lustig hun aerosol deeltjes doorgaven aan hen die erachter zaten. De prijs van uit te wind rijden is soms hoog. Bij elk naderend stoplicht werd er gejoeld en geschreeuwd om maar niet te hoeven inzakken op het tempo. Lycra maakt je onoverwinnelijk. Als een sliert kleurrijke gevulde condooms bevechten zij zich een plek op de openbare weg. Lycra is oppermachtig. Hij voelde zich heer en meester. Ook toen hij bijna een vrouw van in de tachtig bijna van haar sokken reed. En ondanks een scheldkanonnade van haar kleinzoon, trof hij geen blaam. Lycra is namelijk onaantastbaar en geeft je recht op alles.

De groep draaide het dorp uit. Dit keer stond de wind op de kant en als een stel professionals vormde zich een waaier. Het ging al snel niet goed. Hij miste het laatste wiel en vormde zo zijn eigen mongolenwaaier. Hij had de slag gemist. Snel verdween de groep voor hem. Zijn dijen deden pijn en een lichter verzet was onvermijdelijk. Stoempen had geen zin meer. De pijp was leeg.

Vermoeid stapte hij af en plaatste zijn ros in de daarvoor speciaal ontworpen stalling. Nog een flinke teug uit zijn bidon en de rit zat erop. Ontdaan van zijn Lycrapak sloeg hij de striemen op zijn rode huid gade. Lycra kleed je af. Het pak ging in de was. Het zat vol met slijmspatten die niet van hem waren. Morgen maar even een testje doen.    

Deze vertelling is bekroond als weekwinaar in de schrijfwedstrijd
Het Korte Verhaal   
https://kortverhaal.info/?p=3924

Delen
Korte Verhalen

Een nieuwe lente

Een reactie plaatsen

image

Een nieuwe lente en een nieuw geluid
Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit
Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht,
In een oud stadje, langs de watergracht.

 

 

 

Deze openingsregels komen uit een gedicht van epische lengte genaamd Mei. Het is in 1889 geschreven door Herman Gorter die op 26 november 1864 was geboren in Wormerveer, een plaatsje niet ver van mijn eigen geboorteplaats. De regels zijn inmiddels een staande uitdrukking geworden en doen mij telkens als het voorjaar wordt door mijn hoofd spoken.

Vergeleken met vorig jaar is dit jaar de lente ‘vroeg’ en in al zijn pracht ook bijzonder. Dankzij het rustige weer blijft de bloesem langer aan plant en boom dan gebruikelijk. Het is daarom volop genieten en worden plaatjes als deze al snel op menige camera vastgelegd.

Het voorjaar is ook de tijd van de klassiekers. En dan doel ik natuurlijk op de wielersport. Milaan – San Remo, Vlaanderen’s mooiste en afgelopen weekend natuurlijk de kasseien kraker Parijs – Roubaix. Dit jaar onvergetelijk geworden door een fenominale overwinning van iemand die inmiddels ook in mijn geboortedorp woonachtig is, Assendelft. Nikki Terpstra, een echte zaankanter die van geen ophouden weet en op momenten wanneer het moet net even dat beetje extra kan geven. Het is hem niet alleen gegunt maar het is ook de karaktereigenschap van deze zaanse jongen waardoor hij deze overwinning verdient.


Op het moment dat hij finishte liep ik in klein zwitserland in Luxemburg een ronde die me nog lang zal bijblijven. Het was slechts 9,5 kilometer maar de rotspartijen en de hoogteverschillen maaktte het voor mijn ongetrainde spieren een ware hel. En ondanks dat Nikki wel getraind was moet het voor hem ook op sommige momenten een hel zijn geweest. Kilometers lang een stuur in je handen die niets liever dan aan je grip wil ontsnappen. Een zadel waar elk normaal mens het na vijf minuten op zitten al zat is, je kilometers lang terroriseert met schokken en stoten dat je niet meer weet of je nog wel een achterste hebt.

Nu waren mijn pijnen niet te vergelijken met die van hem maar ik durf wel het doorzettingsvermogen te vergelijken met mijn streekgenoot. Onderweg wilde ik diverse malen opgeven maar de regels ‘een nieuwe lente en een nieuw geluid’ hielpen me door deze beproeving heen. De schoonheid van de rotsachtige omgeving, de rust van het woud en het verliefde gekwetter van alles wat kan vliegen, het was prachtig.

Delen