KONING RAOUL
Net terug van de bank voelde ik mij steenrijk. Mijn zuurverdiende vakantiewerkgeld was omgezet in tienduizenden peseta’s. Ik was klaar om te gaan. Samen met een paar maten en een bus vol andere vertierzoekers. We zouden wel even de boel aan de Costa onveilig gaan maken. Mijn ouders vonden het maar niks. Ik kon niet wachten.
‘Als er iets is wat ik goed kan, dan is het wel dansen.’
Vol ongeloof keek de brunette me aan. Haar pikdonkere ogen analyseerde me van top tot teen. Uit haar houding sprak grote twijfel. Hoe was het mogelijk dat dit lichaam kwaliteiten bezat waarnaar gerefereerd werd?
Ze haalde haar schouders eens op. Mijn extra knipoog had de twijfel niet weggenomen. Er was blijkbaar meer voor nodig. Die hint had ik echter niet begrepen. Ze wachtte niet langer. Langzaam zag ik haar oplossen in de verblindende discolichten. Natuurlijk moesten mijn maten lachen. Maar ondanks hun grote woorden was ik tot nu toe wel de enige die een buitenlands meisje had aangesproken. Ter compensatie kreeg een aantal shots voorgezet. Zo zou ik over mijn blauwtje heen komen. Ook dat lukte niet.
De dagen waren kort. De nachten des te langer. Tegen zonsopkomst zagen we pas onze kamers weer. Het normale werd abnormaal. Het abnormale soms gewoon. We voelden ons machtig. Sterk en onverzettelijk. De wereld was even van ons. Ik voelde me als een koning.
Die zaterdag moest het hoogtepunt worden van onze reis. De resterende peseta’s brandden in onze broekzakken. Het was nu of nooit. Over minder dan tien uur zouden we alweer in de bus zitten. Terug naar het routinematige leven.
Langs de lokale strip dreunden de bastonen ons tegemoet uit de vele disco’s. We konden niet kiezen. Het werd uiteindelijk tent nummer vier.
De hele week kreeg ik die ogen maar niet uit mijn hoofd. Nooit eerder had zoiets eerder meegemaakt. Ze bleven maar terugkomen. Zelfs toen alles rondvloog in mijn kamer zag ik die indringende pikzwarte kijkers. Ze dansten vrolijk mee op alles wat maar bewoog.
Reikhalzend zocht ik in elke kroeg naar die kijkers die me maar bleven achtervolgen. Tevergeefs. Ik had de moed al bijna opgegeven. Totdat een van mijn vrienden naar de dansvloer wees. Het zat eindelijk een keer mee.
‘Hi, jij weer?’ zei ze nadat ik haar op de schouder had getikt. ‘Nog steeds op zoek naar een dans?’
Ik moet hebben geknikt.
‘Hoe heet je eigenlijk?’
‘Raoul!’
‘OK, wacht maar even Raoul. Dan kun je laten zien of je de Travolta van de lage landen bent.’
Weg was ze weer. Dit keer niet voor lang. Op haar weg terug duwde ze iedereen om mij heen opzij. De eerste dreunen van Tears for Fears klonken uit de speakers.
‘Laat maar zien…Raoul’ riep ze luid en stapte achteruit.
De Bacardi-Cola’s hadden inmiddels mijn helderheid sterk gereduceerd. Ik hoorde mijn naam uit de speakers schallen. De zanger zong mijn naam. Gevolgd door and the Kings of Spain.
Alle ogen waren nu op mij gericht. Ik zag maar één uitweg. Druk begon ik mijn armen in het rond te zwaaien. Mijn benen voelde of zij elke dansstijl aankonden. Opnieuw gonsde mijn naam door de disco. Vele kelen galmden inmiddels het refrein mee. Er was handgeklap en in mijn hoofd hoorde ik castagnetten. Gejoel.
Als een volleerd flamenco danser bewoog ik mij over de dansvloer. Althans dat dacht ik. In werkelijkheid zagen ze een houten klaas die een stel aritmische bewegingen aan elkaar probeerde te plakken. Ik nam het lied over en op het refrein zong ik: I’m the King of Spain.
Het nummer was voorbij. Hijgend stortte ik neer op de vloer. Het publiek was uitzinnig. Nog nooit had ik mezelf zo voor schut gezet.
Daar waren die ogen weer. Maar nu heel dichtbij. Haar gezicht was mij tot op tien centimeter genaderd. Haar lippen raakten de mijne. Een golf van vuur schoot door mijn lichaam.
Vrijdagavond, de werkweek zit erop. Bij binnenkomst ruikt het als toen. De geuren van een Spaanse keuken vullen de kamer. Spotify speelt op de achtergrond een nummer wat ik nooit meer vergeet.
‘Raoul…Raoul’ hoor ik zachtjes vanuit de keuken op de maat van de muziek. Ik geef mijn vrouw een kus. You’re my King of Spain zingt ze dan en kijkt me lief aan. Die ogen. Nog altijd even betoverend.
Geef een reactie