RAMPENBRUILOFT

Inzending schrijfwedstrijd CASCADE voor boekenweek 2024

Je bent jong en je denkt het allemaal wel te weten. In een poging jezelf een houding te geven zie je opeens die ene kans. Een moment om te excelleren en de ander voor heel even af te troeven met je kennis. Schijn bedriegt en niets is echter minder waar. Het is een valkuil die maar al te vaak leidt tot het schaamrood op de kaken.

 Mijn huidige vrouw ontmoette ik zo’n vijfentwintig jaar geleden. Een Spaanse schone die door mijn vrienden werd gezien als iets wat ver buiten mijn klasse lag. De taal vormde wel de minste barrière. Spraken we in het begin alleen Engels, na wat maanden beheerste ik ook een paar simpele Spaanse zinnetjes. Onder andere daardoor ging ik vol vertrouwen voor het eerst naar mijn schoonfamilie. Met daaraan gekoppeld een bruiloft van een neef van haar in een middeleeuws dorpje zo’n honderd kilometer buiten Madrid.

In alle aspecten was de bruiloft een oogopener. Balletjes van opgerold brood vlogen als kogels heen en weer tussen de tafels. Alsof er een familievete moest worden uitgevochten. Om maar niet te spreken van het gejoel en geschreeuw om het gelukkige paar aan te sporen tot een kus. Traditie? Wellicht.

Aan tafel schuin tegenover mij had een nichtje plaatsgenomen. Met handgebaren en wat simpele woordjes ging het vooral over koetjes en kalfjes. Tijdens dat geklungel uitte zij haar wens om in de toekomst een huis in Madrid te bezitten. Dit was een uitgelezen kans om mijn Spaanse kennis in de praktijk te brengen. Deze woorden kende ik. Mijn gedachten vormde de zin: ik wil dat ook. Uit mijn mond kwamen echter de woorden te quiero. Twee pikzwarte ogen keken mij verontwaardigd aan en ik realiseerde mij mijn blunder. Ik had haar zojuist letterlijk verteld ik wil je. Verbeteren hielp niet. We spraken niet meer die avond.

Tijdens het diner werd er kip uitgeserveerd of wel pollo in het Spaans geheten. Uit mijn lessen had ik een regeltje geleerd dat de meeste zelfstandige naamwoorden die op een -o eindigen, over het algemeen mannelijk zijn. Woorden die eindigen op -a vertegenwoordigen de vrouwelijke. In mijn ogen was dit kip en geen haan. Opnieuw rook ik mijn kans.
‘Ah, polla!’
Het viel stil aan tafel. Ik had zojuist vol enthousiasme het mannelijk geslachtsdeel in schuttingtaal geroepen.

Twee missers op een avond. Kon het nog erger? De dansvloer maakte veel goed. Ingrediënten als blond, lang en buitenlander waren gewild. In een korte pauze sprak mijn aanstaande schoonvader ons aan. Ik luisterde aandachtig en ik was ervan overtuigd dat ik hem goed begrepen had. Mijn lief echter, trok wit weg en riep vol verbazing: ‘Papa?’
‘Wat is er? Als je vader een mentos wil is dat toch niet zo erg?’ De derde stilte.
‘Hij wil kleinkinderen, nietos!’
Driemaal was genoeg. Geen woord Spaans meer. Ik excelleerde zeker die avond. Ik moet wel haast een onuitwisbare indruk op de familie hebben achtergelaten. Maar niet zoals ik het mij had voorgenomen.