Tag archieven: Opinie

DE HERSENLOZE

Het is een heerlijke dag. De zon schijnt volop waardoor het kwik oploopt naar 23 graden en de volgende fase van de intelligente lock-down heeft zijn intrede gedaan. Massaal trekken idioten de stoute schoenen aan en bevolken de treinen op ongepaste wijze.

Het is het Moederdag weekend in Nederland en de opgesloten zieltjes hunkeren naar een dagje uit. Was het recent nog de IKEA die als trekpleister werd misbruikt, vandaag is het Zandvoort waar het helemaal uit de klauwen loopt. De NS vraagt vriendelijk om vooral de trein niet te nemen. Het is de wereld op zijn kop.

Zandvoort wordt overlopen door horden mensen die of het nog steeds niet begrepen hebben of het nieuws vanuit de overkant van de plas strikt volgen en denken dat er niks aan de hand is omdat de grootste idioot ooit dat herhaaldelijk beweert. We zijn blijkbaar alweer vergeten dat het virus nog steeds onder ons is en nog steeds dagelijks doden met zich meebrengt, ook in Nederland. Maar een beetje warmte en zonlicht doet blijkbaar een chemische verandering bewerkstellen in onze hersenpan, dat we er massaal op uit moeten.  Ik denk dat als ze vertellen dat bleekmiddel goed is om te bruinen, ze het nog op hun kale kop smeren ook.

En ergens kan ik het ook wel begrijpen. De berichtgevingen over de verschillende fases in tal van landen, de inconsistentie van onze zwakke leiders; het is ook allemaal erg verwarrend. Een terras in Zweden mag, maar hier weer niet. De grenzen tussen Duitsland met Oostenrijk, Denemarken, Frankrijk en Luxemburg blijven dicht terwijl ze met België en Nederland open zijn. Een deelstaat die dus de ene helft zijn grenzen dicht houdt en in het andere deel wel verkeer toestaat.

In Spanje gaan ze fase I in, maar weer niet overal. Plaatsen als Madrid, Barcelona en Valencia bijvoorbeeld blijven in fase 0. In fase 0 was het luchten van de bevolking overigens onderverdeeld in leeftijdscategorieën zodat opa’s en oma’s nog steeds hun kleinkinderen niet kunnen ontmoeten. Weet u nog waar u aan toe bent?  Zoveel verschillende berichtgeving schept verwarring en de mensen weten het dus gewoonweg niet meer met als gevolg dat men denkt dat het wel weer kan.

De virologen tuimelen over elkaar heen over wat wel en wat niet goed is. Wel of geen mondkapje, het nut ervan of juist niet. Met als hoogtepunt wel het gebruiken van UV licht in je longen of het gebruik van bleekwater. Het helpt niet echt in het sturen van een grote gemeenschap en dus gaat het fout. De politie is het waarschuwen zat en gaat meer boetes uitschrijven. Iets wat ze van het begin af aan al hadden moeten doen. Maar nee, winkelstraten moeten eerst onderlopen zodat er niets meer te waarschuwen valt. En dreigen achteraf, dat heeft nog nooit iets opgeleverd.

Mensen hebben eenduidige en juiste informatie nodig om iets van ze te vragen wat lang gaat duren. Iedere manager heeft in zijn leven ooit de sleutel tot een succesvolle operatie aangereikt gekregen. Ook al was die nog zo pijnlijk. Leg uit waarom je iets doet en herhaal dat desnoods tot je erbij neervalt. Ik krijg nu de indruk dat de leiders in de wereld eerder met elkaar bakkeleien over de schuldvraag dan daadwerkelijk eensgezind oplossingen voor dit probleem te bedenken.

Ook het ideale idee van groepsimmuniteit zet geen echte zoden aan de dijk. In de landen waar daarop getest wordt, vallen de cijfers telkens weer tegen. Hoger dan 5% van mensen met antilichamen heb ik nog niet kunnen ontdekken en dus ontwikkelt dat scenario zich veel te langzaam. Dus totdat er een vaccin is of een werkend medicijn, zijn we overgeleverd aan strakke regels en hebben we degelijke leiding nodig om deze regels in te voeren en vooral te handhaven.

Maar de balans tussen welzijn en economie begint te kantelen en langzaam door te slaan in het nadeel van de gezondheid. De druk neemt toe om meer toe te laten en dat moet ook. Het moet omdat het laten verzuipen van de economie ook slachtoffers gaat geven. Dat vraagt discipline van ons allemaal. En daar waar dat niet gebeurt moet het keihard de kop worden ingedrukt. We kunnen een deel van de economie openen als de besmettingscoëfficiënt beneden die magische 1 blijft. Dus 1 persoon kan minder dan 1 andere besmetten. En ik ben me heel erg bewust dat ook dan nog steeds slachtoffers zullen vallen. Helaas. Maar we kunnen niet anders.

Begin nou niet te mekkeren over sportzalen en lokalen waar iedereen in je nek of beter gezegd, in je gezicht staat te hijgen. Denk niet aan massa bijeenkomsten zoals voetbalstadions of popfestivals. Maar er kan best veel. En dat veel kan alleen als een gezond verstand je daarbij helpt om beslissingen te nemen. Een lichte en controleerbare economie is wel wat anders dan massaal erop uit trekken bij een beetje mooi weer. Als dat de oplossing is dan kunnen we net zo goed spelen organiseren met een potje Russische roulette.

DE HERINNERING WINT

“Ik wil de carpaccio” was zijn schreeuwerige toon tegen zijn vrouw. Zij was al enige minuten bezig hem te vragen wat hij nu wilde eten. En nu kwam op deze manier het hoge woord eruit. De ober begreep direct wat er aan de hand was en kalmeerde de man door hem direct zijn gelijk te geven waarop hij weer rustig werd.

Het deed me pijn dit tafereel te moeten aanschouwen. Maar het was de realiteit en de fase waarin mijn vader zich bevond. Mijn moeder had het er duidelijk moeilijk mee. Zijn gedrag tegen beter weten in, kon ze nog geen plekje geven. Zij vond hem vergeetachtig, dat wel. Maar het onderkennen dat er meer aan de hand was, zou een stap te veel zijn op dat moment. Het is een verdomde rotziekte die langzaam in een prachtig leven sluipt en die je vervolgens langzaam begint leeg te vreten. Heel vaak is er aan het einde niets meer over dan een lege huls. Leeggezogen van alle fijne herinneringen blijven sommige achter als een wrak die alleen nog wachten op die laatste zeis om langs te komen.

Concept illustration by Lightspring via Shutterstock.com

Nu we binnen moeten blijven vanwege de Corona ellende, denk ik vaker aan hem terug dan voorheen. Mogelijk dat het komt omdat ik nu meer aandacht heb aan al het creatieve werk in mijn familie. Niet alleen in de directe lijn maar ook bij een dochter van zijn meest geliefde zusje. Creativiteit zit ons blijkbaar in het bloed. En ik wil mijn vader ook herinneren als creatief mens en niet als dat zielloze en uitgemergelde hoopje vlees.

De dochter van zijn zus woont op hemelsbreed 16.000km van hier. In de vijftigere jaren besloten haar ouders, net zoals velen anderen in die tijd, naar Australië te emigreren. Gelukkig is er altijd contact gebleven. Eerst via de reguliere post maar later meer gebruikmakend van de digitale mogelijkheden. Zij is pas laat in haar leven gaan schilderen en ze heeft een ongekend talent.

Dat ze die nog aan het ontdekken is blijkt wel uit haar onophoudelijke experimenten in haar zoektocht naar nieuwe kleuren combinaties, technieken en stijlen. Soms ontoonbaar maar ze probeert het. Ze doet het gewoon. Iets wat ik bewonder, toejuich en respecteer.

Bill by Carla Blair

Ik zie mijn vader nog een achterdoek voor een toneel schilderen. Een werk van 3 -4 meter hoog en zeker 8-10 meter breed. Een monniken werk. Maar ik heb gelukkig ook een werk van hem van een veld anemonen die met de grootste precisie zijn gereproduceerd. Zijn passie voor amateurtoneel leidde na zijn eigen carrière als speler, tot het oprichten van een eigen toneelgezelschap. En niet een die je overal ziet, maar een van jongeren om hen op die manier te enthousiasmeren voor zijn passie. Hij leidde een kinderclub waar wij als verplicht vrijwillige niet alleen het figuurzagen leerde, maar bovenal hoe het afgewerkt moest worden met kleur en verf.

En dan het jaarlijkse hoogtepunt tijdens Sinterklaas. Het feest werd extra opgeleukt door zijn creatieve surprises. Als kind genoot ik van zijn puzzels en bouwpakketten. Dagenlang sloot hij zich op en werkte hij aan zijn verrassingen om op de 5e december zijn soms fantastische creaties het licht te laten zien. En op de een of andere manier doet zij, zij die op duizenden kilometers van hier haar creatieve grenzen opzoekt, mij sterk denken aan hem. Het opzoeken van je grenzen en anderen proberen te stimuleren via je werk.

En hoe had het leven zoveel mooier kunnen eindigen als we een medicijn of iets anders hadden gehad om het verloren gaan van al dat moois een halt toe te roepen. Dan had ik hem wellicht niet aangetroffen met een terneergeslagen hoofd. Dan zou hij waarschijnlijk niet urenlang aan hetzelfde pluisje op zijn trui zitten pulken. Hij zou zijn vrouw herinneren als zijn geliefde en niet als verloren zuster. Wellicht was ik nooit voor hem verloren gegaan. En misschien, heel misschien had hij nog iets moois gemaakt om deze wereld verder te verrijken. Ik mis hem. En in deze tijd van binnenblijven denk ik veel aan hem. Gelukkig gaat niet alles verloren. De gen van iets mooi maken is in elk geval doorgeven aan de volgende generatie en de generatie daarna.

Niet zolang geleden werd er veel geld gepompt in het vinden van een medicijn tegen Alzheimer. Er waren hoopvolle onderzoeken en de industrie was geïnteresseerd. Nu de resultaten uitblijven of zijn geëindigd in een dood spoor, drogen deze bronnen snel op en lijkt genezing nog ver weg. Dat is spijtig en frustrerend. Ons welzijn wordt afgezet tegen de economische voordelen of nadelen. Gelukkig gaf de minister-president aan dat je in een illusie leeft als je denkt dat de wereld er net zo uit zal gaan zien als voor de corona crisis. Ik hoor daarin, dat er meer geld naar de zorg zal gaan.

Ik kan alleen maar hopen dat mij deze verschrikkelijke ziekte bespaard blijft. Of ik hoop dat er tegen die tijd wel wat is gevonden om het in elk geval te stoppen. Tot die tijd hou ik me maar bezig met hersenspelletjes, blijf ik goed bewegen en geniet ik van mijn eigen creatieve uitspattingen. Ik geniet van de familie en de dingen die zij maken. Het helpt mij de fantastische dingen herinneren die mijn vader deed. Het helpt mij herinneren dat ik een fantastische vader had.

KNVB Virus

De KNVB is weer eens in het nieuws. En voor de zoveelste keer niet op zijn elegantst. Nadat de verantwoordelijke ministers en de premier het land nog verder op slot hebben gegooid, haasten zij zich om binnen 24 uur met een persbericht om te melden dat de voetbalcompetitie niet onder de samenscholingsregeling valt. Sterker nog. Ze komen met drie voorstellen hoe de competitie in Nederland een verder verloop zou moeten krijgen. Hoe durf je in hemelsnaam met zo’n persbericht te komen als je net iedereen vertelt dat het feestje over is voor langere tijd? Hoe durf je dit überhaupt te roepen als er nog dagelijks honderden mensen doodgaan aan een virus waar we nog niets tegen hebben?

Het getuigt wederom van niet veel charme en intelligentie. Nu had ik me de laatste dagen al op zitten winden over de sportwereld en het wel of niet doorgaan van de Olympische Spelen, maar dat is nu gelukkig beslecht.  Wat schept echter mijn verbazing? Er waart nog een virus rond en wel bij de KNVB, zij doen er doodleuk een schepje bovenop. Dat bij de bestuurders al jaren de draadjes verkeerd zijn verbonden blijkt wel uit de ‘apengeluiden’ aanpak. Maar nu is er nog een virus dat het denkvermogen van de KNVB nog verder aantast wat het instituut haast tot hersenloos degradeert. Natuurlijk worden de oerwoudgeluiden door hen krachtig afgewezen en buitelen ze over elkaar heen om zich te distantiëren van dit mongoloïde gedrag. Maar wat is er nu na al die grootspraak helemaal veranderd? Weken nadat eindelijk een gekleurde speler het veld af wilde, klonken de geluiden nog steeds en wellicht nog harder dan voorheen. Het geteisem zit nog steeds op de tribune en de KNVB haalt zijn schouders op en kijkt de andere kant op. Ze hebben gewoon weg niet het vermogen om een oplossing te bedenken. En als ze die hebben dan durven ze niet.

Gelukkig zijn er ook echte sportmensen die met hun hart spreken. Zij die hardop zeggen dat het nu geen tijd is om het woord voetbal in de mond te nemen zijn te prijzen. En zij die daarbovenop deze crisis met welke middelen dan ook proberen het hoofd te bieden, verdienen een standbeeld. Maar die geile ouwe mannetjes die denken dat ze managers zijn vergaderen over het belang van de Nederlandse competitie in plaats van het komen tot een stukje  maatschappelijke verantwoordelijkheid. Ik denk dat het testosteron hen ook de oren uitkomt en mede daarom met dit soort onnodig en irritant nieuws komen. Per slot zitten zij nu ook de hele dag bij moeder thuis en kunnen ze niet op hun verwenreisjes naar de verwenmeisjes. KNVB, ga je schamen.

Ik ben het eens met minister Grappenhuis als hij zegt “Ik zeg het keihard, je bent een aso” als hij doelt op groepen die toch tegen alles in feestjes en partijtjes blijven organiseren. Ik zeg daarom ook, KNVB: Je bent een aso.

Wat kan mij die Mickie Mouse competitie op dit moment schelen? Ook ik ben een liefhebber van het spelletje maar nu even niet. En wat doe je de clubs aan met hun spelers, staf en alles wat erom heen hangt. Je speelt dan wel zonder publiek, maar dat is dan ook alleen maar om nog wat tv-rechtengeld binnen te harken. Bang voor de anderhalve meter regel? Een wedstrijd waar je geen tackle meer kan uitvoeren wordt wel heel erg saai. Daarom stel je voor om alle wedstrijden dan maar af te ronden voor 30 juni. Dat kan nu omdat de EK toch niet doorgaat. Een tweede optie zou zijn dat je na 30 juni nog voetbalt. Maar dan heb je toestemming van papa UEFA nodig en dat zal wel niet gaan lukken. Want als alles dadelijk weer mag, dan zal het nieuwe seizoen gewoon op tijd beginnen. En dan past dit idee  niet meer in de internationale kalender.

De laatste optie is, om het maar voor gezien te houden voor dit seizoen. Je geeft expliciet daar geen verdere uitleg over. Omdat jullie wederom niet de ballen hebben om dit te durven. In plaats van je als grootste sportinstantie van Nederland in te zetten hoe wij allen zo goed mogelijk door deze ellende heen komen, lanceer je scenario’s die niemand op dit moment wil horen. Ik zeg het dan maar voor jullie. De competitie is al een paar weken geleden afgesloten voor het seizoen 2019-2020. Helemaal niet erg. De hele wereld bloedt en heeft wel even iets anders aan zijn hoofd. Het zou jullie sieren om alsnog een ommezwaai te maken, de boel te laten voor wat het is en je in te zetten voor het welzijn van Nederland om met een gezonde start te beginnen aan het nieuwe seizoen.