Tag archieven: Vakantie

RENESSE ONTDEKT GROOTSTE STRANDKUIL OOIT

Renesse – In het Zeeuwse badplaatsje Renesse is een opmerkelijke vondst gedaan. Net buiten de grenzen van de gemeente stuitte de duin- en kustlijn brigade tijdens hun controle op de grootste kuil ooit gegraven op het strand. Volgens de brigade was de kuil moeilijk waarneembaar. Een vernuftige camouflagetechniek heeft de kuil waarschijnlijk al voor maanden aan het oog onttrokken.

“Het was een beetje toeval” meldt een van controleurs. “Het zijn op de juiste plek op de juiste tijd in combinatie met de stand van de zon, heeft de kuil verraden. Opeens zagen we een vreemde schittering opdoemen uit het zand. Bij controle bleek het al snel dat het eigenlijk geen zand was” aldus de man. Nadat de camouflage verwijderd was, staarden de controleurs in een enorm gat. Volgens de brigade hebben ze in hun bestaan nog nooit zoiets gezien.

Uit nader onderzoek bleek dan ook dat dit de grootse kuil is die ooit op het strand is gevonden. Sinds 1975 houdt de brigade een logboek bij met alle gevonden kuilen. Het logboek telt nu ruim 15.000 kuilen welke zijn vastgelegd in een uitgebreid computersysteem. “In combinatie met Google maps kunnen we niet alleen de grootte maar ook de precieze locaties bijhouden. Dit met het oog op recidivisten” vertelt een deskundige. Uit de verrichte metingen kwam al snel naar voren dat dit de grootste kuil ooit was die is gevonden. Volgens ooggetuigen was het ruim genoeg om met een gezin met drie kinderen er ruimschoots in te vertoeven.

Tijdens de persconferentie werd pas echt duidelijk hoe groot de kuil was. De brigade trof onder andere 4 ligstoelen, een lounge set met 3 parasols en een mini koelkast aan die nog gedeeltelijk gevuld was met bier van het merk Krombacher. “Dit duidt op een echte Duitse kuil” gaf de persvoorlichter toe. Maar dat was nog niet alles. Een animatie die speciaal voor deze conferentie in elkaar was gezet, gaf een overzicht van een gangenstelsel die de kuil met nog drie andere kuilen verbond.

“We zijn blij dat we dit nu ontdekt hebben. Er zijn aanwijzingen dat er een start is gemaakt met een gang onder de duinen door het land in. U kunt zich voorstellen wat er dan kan gebeuren bij hoogwater” meldt de brigade vervolgens. Met het oog op het gevaar dat de kuilen met zich meebrengen, verwees de brigade naar de wet uit 2018 dat kuilen slechts 50cm diep mogen zijn.

Van wie de kuil is tast men nog in het duister. Echter, volgens de brigade is het slechts een kwestie van tijd voordat de eigenaar is opgespoord. Volgens de man die is belast met de opsporing is er namelijk naast Der Spiegel een humoristisch blad gevonden.
“Duisters maken geen grappen en houden niet van humor, dan is de persoon die we zoeken dus al snel gevonden.” Dat de kuilengraver op een flinke boete kan rekenen is wel zeker. Er bestaat zelfs een kans dat gezien de omvang van het delict, de dader een zware taakstraf krijgt opgelegd.
“We kunnen nog wel iemand gebruiken om alle kuilen weer te dichten” schertste de opsporingsbeambte.

Pooloorlog

Het geklepper van de brievenbus wekt mij om nog geen zeven uur in de ochtend. Geïrriteerd loop ik naar de voordeur om daarachter Dirrek te zien staan. Met zijn schooieren is er een soort van vriendschap ontstaan die ik liever niet wil hebben. Echter, de donkerbruine ogen met dat schattige kroeshaar doet je snel smelten. Ik kan het dan niet laten om hem weer iets te geven waardoor de band alleen maar hechter wordt. Nogmaals kijk ik op mijn horloge, het is echt pas zeven uur. Wat zou dat jong moeten?

imageDe deur was nog niet volledig open of de woorden ‘papa, papa’ worden mijn toegeschreeuwd. Er zijn veel dingen in mijn leven die ik beter niet had kunnen doen, maar vader zijn van een jochie als Dirrek, nee dat weet ik zeker. Zijn dunne vingertje wijst naar de grond. ‘Papa, papa’ klinkt het weer. Met een foto van de Paus in het dagblad weet ik opeens wat hij bedoelt. De magie van de kerkvorst op de Afrikaanse gemeenschap is wonderbaar groot en brengt jongetjes als Dirrek nog volledig in extase.

Nadat ik Dirrek zoals gewoonlijk met wat wisselgeld afscheep, lees ik de kop boven de foto. De wereld is in oorlog heeft het hoogste ambt van de katholieke gemeenschap gezegd. Nu zijn profeten bekend om hun voorspellende gaven maar door nu, na jaren van terreur, onnodig bloedvergieten en oorlogen die maar niet lijken op te houden komt de kerkvorst tot deze opmerkelijke uitspraak: de wereld is in oorlog.. Onder welke steen heeft deze man de laatste tijd gezeten? Is er ooit vrede op deze kleine aardbol geweest? In zijn speech haalt hij ook nog eens aan dat het vooral niet de schuld is van het geloof dat de wereld van haat aan elkaar hangt. Misschien heeft hij het hoofdstukje IS in zijn bijbelse leer overgeslagen. Al sinds de tijd dat het geloof is uitgevonden, leidt dit alleen maar tot oorlog.

Oorlog. Wellicht zit er toch een beetje waarheid in zijn woorden. Net terug van vakantie probeerde ik nog wat uit te slapen. Hondsmoe van het vroeg opstaan ben ik terug gekomen uit een ware oorlog in het hotel waar we verbleven. Je boekt een prachtig resort omringt met prachtigste zwembaden maar met een schielijk tekort aan bedjes. De irritatie is geboren als je de eerste dagen zo stom bent om laat te gaan ontbijten, per slot is het vakantie, om vervolgens een half uur te zoeken naar een plekje wat nog vrij is. Je vindt het weg van het verkoelende water en dicht bij een prullenbak die zich als snel vult. De rest van de dag hebben wespen en ander ongedierte er plezier in om jou te vermaken in plaats van jezelf. Irritatie vooral omdat het merendeel van die bedjes slechts bedekt zijn met een handdoek, die pas laat of helemaal nooit worden bezet.

imageJe wilt een voorbeeld stellen en vooral niet mee doen aan die gekkigheid totdat je partner vindt dat je genoeg bulten hebt.     Zij besluit voor jou om elke morgen vroeg op te staan en mee te doen aan de handdoekjes leggen race. Nou ben ik me bewust dat een resort behoorlijk wat capaciteit heeft qua bewoners. Maar dat het om zeven uur spitsuur is op het terrein waar bedden worden versleept, parasols worden herplaatst en vooral handdoeken worden gedumpt. Het lijkt wel een opstopping zoals je die aantreft bij elke lagere school waar zonodig ieder kind met een SUV moet worden weggebracht.

Vanaf dat moment ben je overgeleverd aan de dagelijkse ochtend oorlog rondom de baden. Je geniet als je die arme nieuwkomers, die zich nog moeten invechten rondom de poel, hopeloos ziet dolen. Soms komen ze wel drie keer in een half uur voorbij op zoek naar een handdoek vrij plekje ver van die overvolle prullenbakken. Het genot is extra leedvermaak wetende dat jij ook zo bent begonnen. En dan heb je nog die hoogtepunten waar mensen brutaal toch een ‘bezet’ bedje inpikken. Al hunkerend naar wat komen gaat wacht je geduldig op het moment dat de vroege opstaander zijn plek komt opeisen. Oorlog aan de poolrand. Een beter boek moet nog geschreven worden.

De wereld is in oorlog. Ik lees de kop nog een keer. Hij heeft gelijk. We tolereren weinig of niets meer van elkaar. Iedereen wil het liefst vooraan in de file staan, we gunnen elkaar geen meter ruimte meer. Naast de paus staat nog een foto. Een buitenlands meisje neemt een foto van een COA bobo. De instroom vluchtelingen is drastisch afgenomen staat er. Het COA gaat daarom 15 plaatsen van noodopvang sluiten. Ergens hoop ik dat ze Dirrek nog even laten voor wat het is. Ik ben van dat jong gaan houden. Hij zorgt ervoor dat mijn stamtafeltje bij de kroeg op de hoek er altijd voor mij is.

Bejaarden Parade

Een weekje Tenerife. Midden in de winter even een weekje zon tanken om zo het laatste deel van de winter met verse vitamine D te kunnen weerstaan. Het leek ons een prima plan. Maar dan wel buiten de school vakanties om. Je volledig overgeven aan een priemende zon met een jengelend kind om je heen dat niet van jou is, heet geen relaxen. Aan het einde van de herfst had mijn lief na drie dagen intensief googelen, een prachtig resort gevonden aan de westkant van het eiland. De impressie beloofde veel en de onderschriften nog veel meer. Met wat puzzelen, waar ze dol op is als het om vakanties gaat, bleek dat apart boeken het meeste voordeel opleverde en zo geschiede het.

Nattigheid, grauw, lage temperaturen. Typisch een dag met alle verkeerde weerelementen waarbij het niet moeilijk is om je in een zonnig verblijf voor te stellen. Het is de dag van ons vertrek. Na wat tax free neuzen, shoppen doen we al lang niet meer nu alles op de luchthaven juist duurder blijkt, komen we bij de geplande gate. Angstvallig kijk ik om me heen. Even denk ik dat ik verkeerd ben gelopen. Om tegenwoordig bij de gates te komen ben je namelijk verplicht om door het ‘tax free’ domein te zigzaggen.  Ook al wil je het niet, je wordt verleid om toch zoveel mogelijk aan je koopdrang toe te geven.
De aanbiedingen schreeuwen je tegemoet waarbij je op een gegeven moment door de bomen het bos niet meer ziet. Gevolg: je raakt van het hoofdpad af waarmee de eerste list om de onschuldige reiziger te verleiden tot iets onbenulligs in werking is getreden.
Je verdwaalt en al snel sta je in een bak van 50% tot 70% korting te graaien van overbodige rommel. Een handige truc van de commercie, maar minder geslaagd voor de zwakke reiziger. Ik heb dan ook het idee dat met de invoering van dit soort sluizen, de reiziger steeds later arriveert bij de gate. Ik irriteer me namelijk aan al die mensen die zich maar laten oproepen omdat ze nu eenmaal in een roes leven dat het vliegtuig wel op hun wacht. Ze zijn per slot van rekening ingecheckt, dus? Ik constateer een toename die ik toeschrijf aan de verdwaalde tax free shopper.

Nogmaals kijken we om ons heen. Mijn vriendin heeft zonder dat ze het uitspreekt dezelfde gedachte. De stilte wordt doorbroken als ik haar vraag of we een senioren reis hebben geboekt. Omdat ze mij direct begrijpt proest ze het uit. De gemiddelde leeftijd op onze  vlucht ligt ver boven de gepensioneerde leeftijd. Naast twee rollators tel ik ook nog een scootmobiel. We kijken elkaar nog eens aan. Haar blik stuurt mij naar een man in een hoekje waarbij zijn hele lichaam schud. Als in een automatisme veegt zijn vrouw het overtollige slijm uit zijn mondhoeken.
‘Ik weet niet of we veel vrienden zullen maken deze trip.’
Ze haalt haar schouders op. Een betere reactie kan ik me niet indenken op dat moment.

dikke manHalf ingedommeld wordt mijn stoel plots met kracht naar achter gerukt. Ik kijk om en zie een man met een enorm overgewicht hangen boven anderhalve stoel.
Het gekreun wat volgde toonde zijn onvermogen om soepel te gaan staan waardoor mijn stoel als een soort hefboom wordt gepromoveerd. Schattend kom ik al snel tot zo’n 245 kilo dat aan mijn rugleuning hangt. Eenmaal wakker volg ik de moeizame gang van de man, die zonder de hulp van zijn vrouw het toch al kleine toilet van een  737 niet zelf had kunnen bereiken. Het gordijn ging dicht. Mijn fantasie speelde met tal van gedachten wat zich nu zou afspelen op die paar vierkante meter op 10.000 meter hoogte. Ik verzeker u, de mile-high club kwam daar niet in voor. Na vijf minuten en een enorm rochelend geluid, wordt mijn stoel opnieuw op de proef gesteld. De landing was zacht. Gedurende de reis heeft hij nog zeven keer ‘gehangen’.

Tenerife is ongeveer vier uur vliegen. Niet lang maar ook niet echt kort.
Bij het aanschouwen van de rij die zich al snel voor het toilet vormt, heb ik toch de indruk dat we op een long distance vlucht zitten. Een jolige sms van een goede vriend schiet me te binnen. Hij nodigde mij en een ander heerschap uit voor het bijwonen van een concert. Zijn vrouw moest verstek laten gaan voor een extra ingelaste koor repetitie.
Een groep cubanen van midden tachtig, bracht nog eenmaal hun liedjes ten gehore voordat ze echt zouden stoppen. Niet iets wat mij trok maar het andere heerschap was sneller met zijn reactie.
“Ha ha beste vriend, je weet toch dat mijn blaas te klein is geworden en de pauzes te kort”. Diplomatiek antwoord en geestig bovendien om vooral maar niet mee te hoeven.
Voor mijn eigen ogen speelde deze woorden zich letterlijk af. De flexibiliteit van de geriatrische blaas is gereduceerd tot bijna nul. De vele korte plasjes vormen dan ook een heuse bejaarden parade waarbij ik niet zal ontkennen dat er ongetwijfeld ook een gezwollen prostaat tussen zal zitten.

De zon schijnt volop. De Teide hult zich in sneeuw. Op een klein stukje grond zijn de temperatuur verschillen enorm. Kou, vorst en vallende sneeuw op geen 15 kilometer van een resort waar iedereen ligt te bakken bij een temperatuur van 23 graden.
Het is weelderig. Het resort is bijna net zo groot als het plaatsje waar het naast ligt. Voorzien van alle gemakken geeft het uitzicht op een strak blauwe oceaan aan de ene kant en een blinkende vulkaan puist aan de andere zijde  Diverse restaurants, tal van ontspanningsmogelijkheden, kapper, bars,  een dorp gelijk die ruimte biedt aan 609 kamers. ouwe vellenBij het zwembad voor volwassenen kijk ik om me heen en zie verschrompelde oude vellen die zich te goed doen aan deze heerlijke omstandigheden.
En geef ze eens ongelijk. Zij hebben deze maatschappij gebracht tot wat het is en verdienen dit net zo als ik ervan geniet. Dat het oudjes zijn neem ik graag op de koop toe. Blèren of krijsen doen ze niet.
Een bejaarde die jengelt om een ijsje heb ik nog niet gezien. En dat ik moet wachten op een scootmobiel die zich net heeft klem gereden tussen de deuren van een restaurant.  Ach, ik heb geen haast. Ik geniet.
De rust wordt slechts verstoord door een verdwaalde hand van een patiënt met Parkinson.
Hij raakt per ongeluk de toeter.