Zijn bloeddoorlopen ogen turen in de diepte. Met een wijd open mond staat hij roerloos op het balkon, zijn adem stokt. Het is stil in zijn hoofd. Eindelijk stil. Hij absorbeert de rust als een oase voor het leven. Nu kan hij weer verder. De monotone geluiden van de afgelopen vijftien dagen waren zojuist weggestorven op de keien van de onderliggende straat.

 

Vermoeid kwam Mihailo Danitsja uit zijn werk. In het callcenter van het telecom bedrijf waar hij werkt was het vandaag een drukte van belang. Afgelopen weekeinde heeft het bedrijf het 4G netwerk in gebruik genomen.
Voor de supportafdeling is het al een paar dagen spitsroeden lopen. De wachttijden waren vandaag wel heel erg opgelopen.
Klanten bellen met de meest uiteenlopende vragen die Mihailo al snel categoriseerde als onnozel. Zijn chef had hem erop aangesproken toen deze bemerkte dat Mihailo steeds cynischer werd in zijn antwoorden.

Routinematig zette hij zijn aktetas onder de kapstok terwijl hij met zijn linkerbeen de voordeur een trap geeft om hem te sluiten. Het startsein dat er leven in de brouwerij zou komen. Zijn drie jarig dochtertje was het ritueel al gewoon, zijn twee jarige zoon wist nog niet goed wat er zich afspeelde. De strijd tussen besef en kopieergedrag was nog in volle gang waardoor hij niet elke dag klakkeloos zijn zusje volgde in de opwinding als de deur met een klap in het slot viel.

‘Papa, papa’.
De roep van het meisje verplaatste zich van de kamer naar de keuken om vervolgens via de hal uiteindelijk bij het portaal achter de voordeur uit te komen. Mihailo zat inmiddels op zijn hurken met zijn armen gespreid. Eenmaal vlak bij haar vader aangekomen dook ze voorover om veilig in zijn armen te landen. Iedere dag zweefde zij daarna voor minstens vijf minuten door de lucht terug naar de kamer via de weg die ze zojuist had afgelegd. Schaterend plofte ze op de bank waarmee er een einde was gekomen aan de welkomstgroet van het kleine ding. Voor hem direct een moment om zijn drukke dag achter zich te laten en zijn aandacht volledig te richten op zijn gezin. Hij dacht wel eens hoe lang zou dit nog doorgaan. Wat als ze straks wat ouder en vooral zwaarder is, zou hij dan nog krachtig genoeg zijn? Of wat als haar broertje zich gaat mengen in het ritueel? Snel verdrong hij de gedachte en genoot van het moment. Dit pakken ze mij niet meer af.

Mihailo’s vrouw was een buitengewoon knappe Servische. Hij had haar leren kennen op zijn werk waar haast iedere man achter haar aan had gelopen. Hij was uiteindelijk de gelukkige die er met de meest begeerde prijs vandoor ging. Ze had hem later wel eens verteld dat ze nooit geïnteresseerd was geweest in al die hitsige collega’s. Vanaf het moment dat ze Mihailo had gezien, wilde ze enkel nog hem. Het duurde echter nog drie jaar voordat de twee een stel werden. Dit hoofdzakelijk dankzij de verlegenheid van Mihailo.

Moe maar voldaan schakelde hij de TV aan terwijl hij de bank opkroop. Zijn kinderen hadden geduldig naar zijn voorleesverhaaltjes geluisterd en waren daarna vredig gaan slapen. Hij zat nog geen tel of zij schakelde de TV weer uit en kroop heel dicht tegen hem aan.
‘Wat doe je nu?’
‘Mihailo, ik heb een verrassing voor je.’
Haar donkerbruine ogen glansden van geluk en leken wel groter dan ooit. Indringend keek ze hem aan en legde zachtjes haar vinger op zijn mond toen hij wilde reageren.
‘Nu niet Mihailo, vanavond is voor mij.’
Langzaam tuitte ze haar lippen en boog haar hoofd naar de zijne. Mihailo sloot zijn ogen en wachtte vol spanning op wat er ging komen. Ze kuste zijn wang en daarna zijn oorlel. Zachtjes blies ze haar warme adem tegen zijn oorschelp.
‘Liefste, je wordt opnieuw papa’ klonk het zwoel in zijn oor.
Eerst kon hij het niet geloven. Hij had zo graag nog een derde gehad en nu verblijdde zijn vrouw hem met dit fantastische nieuws. Wat een heerlijkheid na die drukke dag. Hij kon zijn geluk niet op en tranen biggelden langs zijn wangen. Niet lang daarna verloren zij elkaar hevig omhelzend in de liefde.

Mihailo was gebroken. Zeven dagen oud en zijn jongste telg huilde vanaf haar geboorte al dag en nacht. Beide dachten in eerste instantie dat de borstvoeding het probleem was. Maar ook toen zij voldoende flesvoeding kreeg, bleef ze maar huilen. De huisarts was inmiddels ook radeloos. Zijn laatste vermoeden was een mogelijke heupafwijking. Door het trappelen zouden de beentjes continue uit de kom schieten wat een ondraaglijke pijn zou veroorzaken. De afspraak bij de specialist was pas over veertien dagen.
Gedurende de afgelopen zeven dagen had Mihailo misschien tien uur slaap gehad. Hij gaf zijn vrouw de nodige rust gedurende de nacht. Hij offerde zich volledig op door voor de kleinste te zorgen. Zijn vrouw nam de andere twee en de dagelijkse zaken waar, voor zover zij dat kon opbrengen.

Beelden begonnen door elkaar te lopen lopen. Hij zag een draaiende plafondlamp krijgertje spelen met de afgetrapte tweezitter. Al een paar uur liep hij me een krijsend kindje door de kamer. Soms viel ze even weg alsof ze in slaap was gevallen. Maar helaas duurde dat niet langer dan een minuut of tien. De minste beweging van haar beentjes deed de sirene voluit aanzetten. Haar schorre stemmetje ging je door merg en been. Hij liep maar naar het balkon. Na twee weken dag en nacht in de weer te zijn geweest, was hij volkomen gesloopt. De afgelopen dagen had hij ook nauwelijks gegeten. Datgeen wat hem nog op de been hield was het idee dat ze over een week naar de specialist zouden gaan. Inmiddels hoorde hij geen huilgeluiden meer. Zijn brein zette ze om in een uiterst irriterende fluittoon in samenhang met hallucinerende beelden. Die continue stroom van die hoge tonen in zijn hoofd maakte hem gek. Volkomen gedesoriënteerd, zoals men ook vaak bij krijgsgevangen ziet die langdurig aan hoge tonen worden blootgesteld, had hij niet meer het besef wat hij nog deed. Hij wilde rust. Weg van dat monotone geluid wat nu al vijftien dagen aanhield. Hij telde de dagen, uren en minuten.
De krankzinnigheid in zijn hoofd was de afgelopen dagen toegenomen. De stemmen uit het verleden, waar hij ooit voor behandeld was geweest, waren teruggekeerd in zijn zwakke geest. Dagenlang predikten zij onafgebroken duivelse woorden om Mihailo maar te overtuigen te volharden in zijn actie om rust te creëren. Met zijn heup drukte hij tegen het hekje van het balkon, om zo steun te vinden voor het strekken van zijn armen. Nog eenmaal hief hij zijn dochter op. De veranderende houding deed het kindje even stoppen met huilen. De rood gehuilde oogjes keken diep in de ziel van Mihailo. Iets in hem zei vaarwel. Met een onverschillige uitdrukking op zijn gezicht, ontspande hij zijn handen. Zijn vijftien dagen oude dochter verdween langzaam uit zijn gezichtsveld. Een paar tellen later was het ijzig stil.

 

De pas ontstane rust wordt ruw verstoord door de demonische stemmen in zijn hoofd. Een enorme teug frisse avondlucht vult zijn longen. Weer die dwingende stemmen. Zij sturen zijn blikveld naar de rode vlek onder zijn balkon. Pas dan ziet hij wat er ligt, pas dan dringt de ramp tot hem door. Hysterisch vlucht hij naar binnen, zijn longen uit zijn lijf schreeuwend.

Bron: AD 13-1-15, Vader kan niet slapen door gehuil, gooit baby uit flat.