Midlife

De ijzige kou maakte het moeilijk om de sleutel goed in het slot te krijgen. Zijn handen voelden als een paar Cornetto’s. De anders zo vingervlugge handen waren tot pegeltjes verworden. Na poging drie lukte het dan toch. Snel opende hij de deur en raapte de post op. In een klein ogenblik zag hij een blauwe envelop van ‘de leuker kan ik het niet maken’ vereniging.

Hij gooide snel zijn jas op de bank nadat hij het stapeltje fanmail in een hoek op het bureau had gelegd. De warmte van de behaaglijke omgeving deed hem goed. Snel keek hij op zijn Chinese Panerai. Kwart over zeven. Er was dus nog tijd. Vanavond was het zijn volley avond en die begon pas om half negen. Een lichte tinteling bracht weer langzaam gevoel terug in zijn vingers. Echter het hongergevoel overheerste en hij besloot voor een Italiaan te gaan. Bij het indrukken van de toetsen maakte de lichte tintelingen plaats voor een stekende pijn. De zachte tinteling was overgegaan in een branderig gevoel welke steeds heviger werd. Het leven in hem keerde terug, het warme bloed had zijn weg weer gevonden door de geopende haarvaatjes en bracht het omliggende weefsel weer een beetje op temperatuur. Gelukkig maar dacht hij, dan zijn ze straks lekker in vorm.

‘Eh…ja, kan ik een Napolitana bestellen. Ja, nummer 15. Aha telefoonnummer klopt, adres is wel bekend he?’

Vijf minuten na de bezorgtijd stond er nog slechts een lege kartonnen doos voor hem waarvan men getracht had deze nog wat op te leuken met kleuren van de Italiaanse vlag. Inmiddels had hij zijn kijkbuis afgesteld op zijn favoriete net. Met trots meldde hij zijn vrienden dat hij de grootste fan van het NOS Journaal was geworden, hij miste er geen één. AnnechienVanavond was Annechien er. Ze had een prachtig rood leren jurkje aan die haar vormen meer dan recht deden. Sinds zij het Journaal verzorgde was hij een echte fan geworden. Haar verschijning was een aanwinst en zij had de gave om van de meest gruwelijke berichten toch iets zachts of iets aardigs te maken. Althans dat vond hij. Hij begaf zich op de bank en zakte half onderuit.

Het eerste dat hij weer bewust registreerde was die slapjanus van nieuwsuur. Shit. Ik ben in slaap gevallen. De Panarai verscheen snel voor zijn nog slaperige ogen en meldde hem de tijd van twintig voor negen. Hij schoot overeind en dook in zijn jas die nog half over de stoel hing. Gelukkig had hij zijn tas al klaar staan in de hal en in een vloeiende beweging sloeg hij deze om zijn schouder tegelijkertijd de deur sluitend.

‘Hoi’ zei hij met hijgende stem bij binnenkomst van de kleedkamer.
‘He, Rob, alles goed?’ klonk het haast in koor. Vlug telde hij de koppen en wist al snel dat hij nog niet eens de laatste was. Deze groep nam het niet zo nauw met de half negen deadline. ‘We hebben een nieuwe’ klonk het opeens naast hem. ‘Ze heet Annelore. Lekker ding man!’

‘Ach, jullie altijd met je hitsige gedoe’ grapte hij terug.
Binnen een paar minuten was hij omgekleed en begaf hij zich naar de ingang van de zaal. In een fractie van een seconde zag hij een hoog blonde paardenstaart naast de stijl van de deur voorbij komen. Zijn vlotte pas stokte en het was alsof hij aan de grond genageld stond.paardenstaatrt Echter van korte duur. De focus op het haar sloeg om in een hongerige nieuwsgierigheid en snel wilde hij weten welk lichaam zich aan de haren verbond. Ze was van een ongekende schoonheid. Zijn mond viel open, zijn hartslag nam toe, een voorraad adrenaline werd in een keer aan de bloedbaan aangeboden. Aan die voorzijde van de paardenstaart onthulde zich een licht gebruind gezicht. Haar teint verried het regelmatige gebruik van een zonnebank. Zoals tegenwoordig normaal in de sport had ook zij het van Moorsel en Griffith effect. Prachtig opgemaakt met oog voor details wat je kon aflezen aan haar gelakte kunstwerkjes op haar nagels. Haar ogen hadden de kleur van het water rond de Maldiven welke omlijst waren met een bijpassende pastelkleurige oogschaduw. Haar oogwimpers met de ragfijne mascara en de daarbij behorende ‘looks’ vervolmaakte haar wulpse uitstraling. Ze droeg een te strak donker rood shirtje waarbij haar rondingen van haar bovenlichaam tot in perfectie uitkwamen. Daaronder liep het shirtje vloeiend over in een nog strakker broekje, eentje zoals je die tegenwoordig ook in het hockey tegenkomt. Ook hier was niets aan het toeval overgelaten. Haar ranke heupen vormden met haar volle ronde billen een prachtige balans die alleen maar in dat soort broekjes tot zijn recht komen. Haar licht gebruinde lange benen maakten het beeld compleet.

‘Hallo, ik ben Annelore’ zei ze met uitdagende stem. ‘ Voor vrienden ook wel Anna genoemd.’
Met enige hapering kwam er een bijna onverstaanbare hallo terug uit de inmiddels super droge mond van Rob.
Ze werden allen opgeschrikt door de inzet van luide muziek. Er was een moment van herkenning toen het om de eindtune van het Journaal ging.

Half liggend op de bank schrok hij wakker. Shit dacht hij. Alweer in slaap gevallen. De mooiste plaatsjes van Annechien had hij weer gemist. De aftiteling van het Journaal vertelde hem dat het tegen half negen liep. Ai, op naar het volleyballen. Snel pakte hij zijn spullen en was om halfnegen precies in de kleedkamer. Hij was de eerste, een uitzondering want hij was meestal te laat. Toen de trainer binnen kwam bolden zijn ogen van hitsigheid en spring bijna in de armen van de arme man die niets vermoede.
‘Hebben we een nieuwe erbij, zo’n jong ding?’
De vurigheid waarmee de vraag werd gesteld deed de man terugdeinzen. Verbaast keek hij Rob aan.
‘Nee joh, hoe kom je daar nu opeens bij?’
Er viel een stilte in de kleedkamer. Hij realiseerde opeens wat hij had gevraagd en ook vooral de manier waarop. Met enige schaam en half rode wangetjes kleedde hij zich langzaam om. Het was de eerste en tevens de laatste keer dat hij precies om half negen aanwezig was.


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Delen