De blauwe lijn was de kortste tour. De chauffeur zette er flink het gas op om zijn opgelopen achterstand eventueel te kunnen goedmaken. Met een simpel handgebaar wat zoiets moest voorstellen als “ik zit vol”, sjeesde hij halte twee voorbij. Het gebaar had net zo goed iets anders kunnen betekenen maar hij hield het maar bij deze uitleg.
De weg was smal en overal liepen zwoegende toeristen die of niet in de lange rij wachtenden wilden plaatsnemen of geen vijf euro over hadden voor de busrit naar boven. Hij gokte het laatste dit keer.
Na drie bochten werd het al steken met een gevaarte van al snel twaalf meter lengte. Hij begreep nu ook waarom staande passagiers niet werden toegelaten. Al snel bereikten ze een van de eerste landgoederen op de route. In wel acht talen werd er informatie verstrekt over de plek die werd aangedaan. Chauvinist als hij was had hij het Nederlandse kanaal opgezocht. Het klonk hem vreemd in de oren. Was dit zijn eigen taal? Een monotone opsomming van feiten door een nederlands sprekende buitenlander was niet echt wat hij ervan verwachte.
Na een minuut of vijftien waren zij boven en konden zij het Moorse kasteel aanschouwen door een kale plek in de begroeiing. Nou ja kasteel, de overblijfselen van de muren dan in zowel nog eerste als tweede ring en met de turret torens nog in takt. Schitterend gelegen op de kam van de heuvel lag het prijkend boven het dorp. Bijna elk huis of paleis dat zich een beetje respecteerde had wel een bezichtiging. Als je maar betaalde. Zo ook wel het pronkstuk van deze tour het Palacio Pena. 
Dit schtterende overblijfsel is werkelijk een adembenemend gebouw in al zijn pracht en praal.
‘Zullen we deze doen?’ vroeg zij.
‘Heb je die rij gezien’ antwoorde hij. Zij had die niet goed kunnen waarnemen want zij zat niet aan de goede raamkant.
Een blik naar de juiste plek deed haar mond openvallen.
‘Que cola’ bracht ze uit en daarmee was in de toon het antwoord opgesloten dat ze dit niet zag zitten. De rij of cola, was niet alleen enorm om de kaartjes te kopen om jezelf toegang te verschaffen, nee de rij continueerde zich voor de poort om uberhaupt maar naar binnen te mogen. Zijn gedachten gingen terug toen hij nog regelmatig naar pretparken ging. Dit was zo’n dag. Er stonden dan wel geen bordjes zoals in de efteling maar op menig gezicht was af te lezen dat de wachtijd nog zeker een uur was. Mede ook gezien de buscapaciteit van die dag besloten ze om de tour eerst af te maken om dan te beslissen of om over te stappen op de rode lijn of blijven zitten en dan hopen dat het wat rustiger zou zijn. Normaal deed de bus er vijfenveertig minuten over, hij schatte dat het vandaag op het dubbele uit zou komen.
Na goed een uur en twintig minuten waren zij weer bij het aanvangspunt. Ze hadden inmiddels besloten om over te stappen op de rode lijn. Dan zouden ze als goede hollanders het maximale rendement uit hun dagpas halen. De rode lijn zou elk uur op het hele uur vertrekken en het was inmiddels tien minuten voor twee. Een perfecte timing. Gezien de rode lijn minstens een uur en veertig minuten zou duren, volgens de dienstregeling dan, besloten ze snel een broodje te scoren in de locale pastelaria. Dit om het absolute honger gevoel voor te blijven. Rond kwart over twee kwam de bus. Het was wederom een blauwe lijn. Was er de eerste keer al een incident, het gevecht voor een plaatsje herhaalde zich voor zijn ogen.
‘Wanneer komt de rode lijn?’ vroeg hij beleefd.
‘Over 10 minuten meneer’ was direct het antwoord.
Ja die ken ik innmiddels. ‘Dat zei je om twee uur ook al’ en hij wees op zijn pas gerenoveerde Panarai die blonk in de felle zon. Een sterk aangezette glimlach ontblootte een rijtje gele tanden van man van de busmaatschappij. Dat was tevens voldoende om de conversatie daar te laten waar hij was.
Om even over half drie kwam de bus dan aanrijden. Gelukkig waren er niet veel wachtenden en ging de bus op een vijftal mensen ook helemaal leeg. Geen oponthoud dit keer dacht hij. Omdat zij er als eerste stonden dachten ze dat ze ook als eerste naar binnen mochten. Helaas gelden voor toeristen beleeftheidsvormen niet en waar culturen botsen heeft de brutaalste het grootste recht. Zo ook een Portugees stel dat zich naar voren wurmden ten kosten van een paar goedschikse Amerikanen. Zijn wederhelft had het spel echter snel door, wellicht omdat zij ook van Zuid-Europese afkomst is. Met een elegant gebaar en een zeer tactische maneuvre met haar heupen, sloot ze de weg af voor allen die achter haar stonden en liet hem ongebruikelijk als eerste instappen. Achteraf gezien een meesterzet. Ze hadden op deze manier de plek voor het uitzoeken om de mooiste plaatjes te kunnen maken.
De tour bracht hun langs paleizen de een nog mooier dan de ander. In een stuk natuur die wonderschoon mag heten. Zij keken hun ogen uit en genoten volop van alles wat er voorgeschoteld werd. De rit ging vervolgens naar het meest westelijk stukje gelegen Europa, Cabo da Roca. Door velen wel het einde van de wereld genoemd. “Hier houdt de aarde op en begint de zee”.
De bus zou hier even vijftien minuten stoppen om een ieder wat fotos te laten maken. Er zijn natuurlijk mensen die niet weten hoelang vijftien minuten zijn of de voorgaande bussen reden snel weer weg. Feit was dat er op deze kale rotsachtige plek met een klein winkeltje, een vuurtoren en een cafeetje er verder niets meer anders is dan een winderige parkeerplaats. Daarnaast waren er klaarblijkelijk mensen van de hop-on hop-off aanwezig maar dan zonder bus. Onze bus was vol en zodra de eerste voor een fotoshoot de bus verlieten, werden deze plekken direct ingenomen door wat later bleek, al twee uur wachtende troepen die verwaaid en uitgekeken waren.
Hij stapte uit voor de fotos en maande haar binnen te blijven. Bij het uitstappen zag hij al dat het misging en vertelde haar met gebaren de plaatsen ten koste van alles te verdedigen. Zo gezegd zo gedaan. Het kwartier was voorbij en hij inmiddels weer aan boord met tal van andere gezichten voor hem.
‘Weet je wat mij overkwam, dat takkewijf.’
Vragend keek hij haar aan. Hij hoefde niet te reageren want op deze toon wist hij toch wel dat de rest vanzelf zou komen.
‘Ik zat hier te wachten en die anderen kwamen aan boord en ze pakten het water en kaart van de mensen voor ons en gooide dat zo bij mij neer. Ik dacht wacht even juffertje en pakte de spullen en smeet ze zo terug. Wat denkt ze wel niet die Spaanse trut.’
‘Heb je goed gedaan lieverd’ antwoorde hij spontaan.
Inmiddels stonden de oorspronkelijke mensen in de bus en claimden hun plekje terug. Eentje probeerde wijs te zijn door te roepen dat het een hop-on hop-off bus was en er dus geen vaste plekken waren, opgestaan werd er niet meer. Een portugese vrouw begon samen met haar man behoorlijk stennis te maken. Hij kon het niet erg volgen behalve het stukje over dat ze haar water kwijt was. Daar zou hij nog wel in kunnen bemiddelen maar hield uiteindelijk wijselijk zijn mond. Na alle comotie en gescheld bleek er een tweede bus te zijn die de chauffeeur zo goed als hij kom met handen en voeten probeerde aan te wijzen Uiteindelijk kom dus iedereen mee die wel wist wat vijtien minuten was.
De weg terug ging door een schitterend natuurgebied. Hij hoorde in de verte het zagen van de bomen en het werd donker. Bij het paleis van Pena werd hij weer wakker. De chauffeur gebaarde moeilijk en indien je naar het centrum wilde dan moest je overstappen op de andere bus achter ons. Niemand begreep er ook maar iets van en bij herhaaldelijk vragen waren zijn antwoorden inconsequent. De rijen voor het paleis Pena waren omgezet in een enorme rij om weer de heuvel af te komen. De bussen konden de aanvoer nauwelijks verwerken en was dat ook geen reele optie. Nogmaals gevraagd wat er nu precies ging gebeuren en we begrepen dat hij naar halte 1 zou gaan. Gezien iedereen daar naar toe wilde begepen we niet waarom er opeens mensen naar de andere bus moesten. Hij zou de tour niet in zijn geheel afmaken maar direct naar halte 1 gaan. Perfect voor ons. De blauwe lijn had ons namelijk dat andere stukje al laten zien. Wij bleven.
Op het laatste moment kon de bus nog naar beneden. Met nog duizenden mensen op de berg werd namelijk een “Paasrun” georganiseerd en zou het weldra voor verkeer worden afgesloten. Je kunt het haast niet bedenken maar was het was toch waar. Op de weg naar beneden werden wij alleen maar tegemoet gekomen door hardlopers die naar het startpunt gingen.
Veel sneller dan met de blauwe lijn waren we beneden. De bus liep leeg en we waren om kwart voor vijf weer in het dorp terug. De bus ging nog 1 ronde. Volgens schema vertrok de laatse rode lijn om 16:00. Hoe dat is afgelopen weten we niet, noch vertelt het verhaal of er mensen zijn blijven steken op de Cabo da Roca en of het nog licht was toen ze terug kwamen.
De deur was nog niet volledig open of de woorden ‘papa, papa’ worden mijn toegeschreeuwd. Er zijn veel dingen in mijn leven die ik beter niet had kunnen doen, maar vader zijn van een jochie als Dirrek, nee dat weet ik zeker. Zijn dunne vingertje wijst naar de grond. ‘Papa, papa’ klinkt het weer. Met een foto van de Paus in het dagblad weet ik opeens wat hij bedoelt. De magie van de kerkvorst op de Afrikaanse gemeenschap is wonderbaar groot en brengt jongetjes als Dirrek nog volledig in extase.
Je wilt een voorbeeld stellen en vooral niet mee doen aan die gekkigheid totdat je partner vindt dat je genoeg bulten hebt. Zij besluit voor jou om elke morgen vroeg op te staan en mee te doen aan de handdoekjes leggen race. Nou ben ik me bewust dat een resort behoorlijk wat capaciteit heeft qua bewoners. Maar dat het om zeven uur spitsuur is op het terrein waar bedden worden versleept, parasols worden herplaatst en vooral handdoeken worden gedumpt. Het lijkt wel een opstopping zoals je die aantreft bij elke lagere school waar zonodig ieder kind met een SUV moet worden weggebracht.
