Op weg naar mijn wekelijkse drankje met mijn vrienden, kom ik Dirrek nog even tegen. Dirrek is een vluchteling jongetje die inmiddels al een paar jaar bij ons in de buurt vertoeft en heeft al aardig het bedelen onder de knieen. De laatste tijd is zijn hulp aan ons aardig uitgebreid. Voor slechts een habbekrats doet hij boodschapjes waar we zelf eigenlijk geen zin in hebben. Vorige week, toen ik samen met mijn drinkmaatje op weg was naar het wekelijks gebeuren, werd Dirrek voor slechts 20 cent extra om een pakje sigaretten gestuurd. Hoe hij het doet weet ik niet, maar hij komt strak 5 minuten later met het beoogde merk aangelopen. Persoonlijk zou ik niet de winkelier willen zijn die dit verkoopt aan jochies zoals Dirrek. Grote kans dat de winkelier ook helemaal niet bestaat.
Dirrek liep met een envelop die we allemaal zo goed kennen. Die blauwe kleur waar iedereen wel eens mee te maken heeft gehad. Ik vroeg me af hoe hij in hemelsnaam aan die envelop kwam. Toen ik hem even mocht vasthouden, las ik een adres dat zeker 250 kilometer verder is dan waar ik me op dat moment bevond. Gezien Dirrek nauwelijks Nederlands praat is het moeilijk te achterhalen hoe hij aan de envelop kwam. Het is maar goed dat de orde van de blauwe brigade voornemens is om de envelop af te schaffen dacht ik nog. Bezorgfouten worden daarmee voorkomen om maar te zwijgen over de situatie dat jochies als Dirrek er uiteindelijk mee aan de haal gaan. De blauwe brief bevat doorgaans gevoellige informatie die we niet graag zo maar op straat willen zien liggen.
Maar is het wel zo’n goed idee, laat staan is de dienst er wel klaar voor? De drang naar digitalisering bij deze staatskasvullers is inmiddels zo hoog dat de ombudsman er vraagtekens bij plaatst. Het keer op keer uitleg moeten geven als er weer iets aan de hand is, breekt alle records met als hoogtepunt de wisseling tussen Weekers en Wiebes afgelopen februari. Maar de stroom aan klachten, fouten aanslagen en niet te vergeten het nieuwe belastingplan wat maar niet wil aarden, wekt niet echt de indruk dat alles onder controle is. En nu willen ze de blauwe envelop afschaffen.
Of iedereen in de bevolking daar nu klaar voor is weet ik niet. Persoonlijk ondersteun ik een aardig groepje digibeten die toch zonodig op het internet alles moeten doen. Het vernietigende spoor van digitale DNA dat wordt achtergelaten is met geen pen te beschrijven. Vaak is het uithuilen en opnieuw beginnen waarbij ik ze dan aan een nieuwe web identiteit help waarna ze vervolgens weer dezelfde toeren uithalen alle waarschuwingen ten spijt. Maar daarnaast heeft de envelop dankzij zijn kleur toch ook een speciaal karakter. De emotionele waarde wordt naar mijn idee sterk onderschat.
Hoe vaak is het u niet overkomen dat je de gang in loopt of de postbus opent en je oog direct op het blauwe gevalletje valt. Je hart gaat er sneller van kloppen, je ademhaling een versnelling hoger. Het creëert een vorm van een spanning in een zeer korte tijd. Wat is het? Krijg ik een aanslag of hebben we het over een vergissing van de dienst in uw voordeel en hebben we te maken met een teruggave. Voor hoeveel word ik aangeslagen of hoe groot is het bedrag dat ik terug krijg? Alle andere poststukken gaan opzij en je scheurt het blauw in stukken om maar snel bij de inhoud te komen. Uiteindelijk blijkt het om een aanslag van 3 jaar geleden te gaan die voor de tweede maal is goed bevonden. Maar stel je de vreugde voor bij een teruggave. Je geest viert het als een overwinning op een instantie die zich onverslaanbaar voelt. Of de schrik van de aanslag waar je niet op rekende en het proces daarna van ‘wat nu?’
Dit moment van nieuwsgierigheid en korte spanningsboog wil de fiscus u dus nu ontnemen. Leuker kunnen we het niet maken.
Alleen al voor die reden zou het blauwtje moeten blijven. De opwinding die het met zich meebrengt als er weer eens eentje tussen de normale poststukken zit, is van een onmiskenbaar sociaal belang. In de almaar minder wordende poststukken die mij nog bereiken maakt zo’n envelop het verschil. Het rukt mensen, ook al is het maar voor even, uit hun saaie wereldje en herinnert velen dat ze ook nog emotie bezitten. Met de donkere dagen voor de deur waarbij dit jaar alweer minder kerstgroeten op de mat vallen, is een te late aanslag een welkome aanvulling.
Naar mijn idee hebben onze vrienden van de accijnsenclub wel andere prioriteiten en kan de tijd van de ombudsman ook beter besteed worden. Vooruitgang, modernisering en kostenbesparingen zijn prima, maar niet op de blauwe envelop. Als ik niet beter wist zou ik hem op de lijst van cultureel erfgoed plaatsen, tussen het ambacht van de molenaar en zwarte Piet in.