Lisette zag de priem langzaam omhoog gaan tot vlak boven haar borsten met de punt gericht op haar hartstreek. Ze probeerde wat ze kon om zich om zich los te wurmen of enigszins ruimte te krijgen om de op handen zijnde steek te kunnen ontwijken.
Het kronkelen van haar lichaam bracht de figuur blijkbaar op andere gedachten.
Een flinke hoeveelheid spuug landde in Lisette’s gezicht. De duistere figuur draaide zich om en verwijderde zich van de tafel.
Stom wijf, je geeft me de verkeerde prikkels.

Even kwam de rust in Lisette terug waardoor ze in staat was om een paar flinke teugen adem te halen. Als in een reflex wilde ze de tape over haar mond verwijderen maar in plaats daarvan sneden de snoeren om haar pols verse wonden in de huid.
Ze realiseerde zich opnieuw dat haar hand zat vastgebonden. Ze merkte wel dat er enige speling in was gekomen na al haar bewegingen. Lisette kreeg  hoop.

Geconcentreerd wroette ze verder wat erin resulteerde dat  na een paar pogingen haar hand ineens losschoot. De neiging om haar mond te bevrijden van die plakkerige tape was hoog maar de gestalte kwam inmiddels terug naar de tafel.
Inmiddels was de capuchon verdwenen waardoor Lisette nu tegen een vreemd masker aankeek.

Angstvallig wachtte Lisette op wat er komen ging. Weer ging de figuur naast haar staan de priem hoog boven haar hoofd uit toornend.  In een flits greep Lisette naar de armen van de figuur en duwde deze van haar af. Geschrokken van de onverwachte actie, liet de figuur de priem uit haar handen schieten en schampte zo de nek.
Het scherpe voorwerp veroorzaakte direct een bloeding  waarbij het warme rode vocht zich een baan zocht onder de zwarte cape. De aanvaller volkomen verrast, greep met beide handen naar de wond. Voor Lisette het moment om haar mond te bevrijden.
Met alle energie die ze had,  zoog Lisette haar longen vol. Bekomen van de schrik raapte de figuur de priem op om met toegenomen woede Lisette opnieuw aan te vallen.
Tijd om haar andere hand te bevrijden had Lisette  niet.  Ze was radeloos, sloot haar ogen wachtend op de priemende steek die snel zou volgen.  In een laatste poging riep ze krijsend om hulp waarbij het eerste wat in haar opkwam de naam van haar beste vriendin waarmee ze een paar uren geleden nog de lessen op school had gevolgd.

‘Heeelp… iemand,  help me toch…asjeblieft Priscilla!’

De aanvaller was klaar om de dodelijke steek toe te brengen toen zij bij het horen van de naam plots inhield. In een uiterste poging  nog één maal om hulp te smeken zoog  Lisette haar longen vol. Het hoge adrenalinegehalte  intensiveerde alle prikkels en in haar geest vlogen de verschillende scenario’s om te ontsnappen door elkaar. Een herkenbare lucht prikkelde plots haar geest . Onmiddellijk richtte zij zich haast in hetzelfde moment tot haar belager.

‘Pris…jij?’

Volkomen in de war stond de figuur nu doodstil met de priem nog boven haar hoofd.

‘Priscilla…ben jij het?’ volgde Lisette snel. Lisette zag de reactie van de figuur en bedacht dat de dialoog haar wellicht kon redden. ‘
Priscilla, wat doe je nu? Waar ben je mee bezig, ik ben het…Lisette. Ik ben je beste vriendin.’

Voor het eerst sprak de figuur op donkere toon.
‘Ik weet wie je bent. Je bent een hoer. Je moet leren. Leren om te gaan met vriendschap en het tonen van respect .’

Lisette zag de handen om het lemmet witter worden, klaar voor de finale steek.
‘Priscilla wacht, ik ben het. We delen alles samen. Ik hou van je Pris!’

Opnieuw waren er donkere woorden.
‘Je neukt met die stinkgozer van je, je houdt helemaal niet van me. Praat me daar niet van, je mag de woorden houden van niet meer zeggen.  Ik heb mijn hele leven gegeven voor jou. Ik heb altijd van jou gehouden. En jij… , jij rotzooit nu met een ander. Je moet leren respect te tonen.

Lisette’s geest draaide op volle toeren. Ze moest tijd rekken, haar bezig houden om snel iets te bedenken.’

Na een kleine pauze nam de figuur opnieuw het woord.
‘En zo vlak voor je dood maakt het ook niet meer uit.’

Met de linkerhand verwijderde de belager het masker.
Nat van alle traanvocht keek ze nu haar beste vriendin in het gezicht. Doorlopen mascara tekende haar gezicht in een spookachtige verschijning. Opnieuw kwam er een soort woede in Priscilla’s ogen en Lisette voelde zich zeker nog niet op haar gemak. Nog steeds hield een dreigende rechterhand een moordwapen vast die in een enkele beweging haar hart kon doorboren.

Tijdens het korte gesprek had  Lisette kans gezien  haar andere pols te ontdoen van het koord waar ze mee vastzat. Zonder na te denken hief ze haar bovenlichaam van de tafel en richtte ze haar beide handen op die van Priscilla. Niet rekenend op de brute kracht van Lisette schoot het wapen met een vaart naar beneden.

‘Je moet …’ gorgelde het nog. Lisette zag het lichaam ineen zakken, het  hoofd in een knik haaks op die van de priem.