Koud. Het was ijzig koud. De pas gevormde waterdruppels waren een kort leven beschoren. Binnen een tijdsinterval van enkele milliseconden, werden ze van een vloeibaar materiaal omgetoverd in een minuscuul hard bolletje. Toen hij om zich heen keek merkte dat hij niet alleen was. Met duizenden anderen aanschouwde hij hetzelfde natuurlijke proces. Voor hun ogen voltrok zich een prachtig natuurlijk schouwspel van een ongekende orde.
Het was niet de eerste keer dat hij hier was. In feite was het nog maar kort geleden.
Het grote verschil met daarvoor was dat de hoogte waarop hij zich bevond behoorlijk verschilde. Bovendien was het een stuk kouder. Op slechts drie en een half duizend meter en nu al zo erbarmelijk koud.
Hij genoot nog na van een heerlijke periode die hij voor het merendeel van zijn tijd in het water had doorgebracht. De temperaturen waren hoog voor de tijd van het jaar waardoor het zeer aangenaam vertoeven was in het grote meer. Dringen voor een goed plekje lieten zijn zich opwarmen door de zon om vervolgens vluchtig aan een nieuw avontuur te beginnen.

Wetende wat hen te wachten stond waren ze toch gegaan. Dankzij de dalende temperatuur kwamen ze met zijn allen uit het water om zich te verzamelen voor hun beoogde reis. Echter, voordat ze zouden vertrekken voerden zij nog een prachtig schouwspel op. Het was inmiddels traditie geworden om vlak voor aanvang van de reis de groep zo te verdichten zodat de schoonheid van de omgeving aan elk zicht werd onttrokken.

Bij het krieken van de dag viel de grote groep uiteen. Aangemoedigd door de eerste zonnestralen vertrokken de eersten beginnend aan hun lange reis. Het eerste gedeelte was rustig en bedaard. Geleidelijk aan kwamen zij in een steeds hoger gelegen gebied.
Het gemêleerde gezelschap van jong en oud genoot van het prachtige uitzicht wat zij inmiddels hadden gekregen. Niet wetende wat hen te wachten stond toonden een paar jongelingen enige spanning. Snel was het eerste rendez-vous punt bereikt.
De groep merkte dat de lucht al een stuk ijler was geworden. Met een sterk dalende temperatuur klaagden sommige al over de frisser wordende omgeving. Niet dat hij erg last had maar de  ervaring leerde hem dat het beter was om zich een beetje in te dikken. Daardoor zou het warmteverlies aanzienlijk beperkt worden. Het was geen lastige klim geweest.  Het tweede gedeelte daarentegen was een stuk moeizamer.
Op hun eerste hoogtepunt werden ze namelijk geconfronteerd met een scherpe daling.
Met grote snelheid vielen zij als het ware naar beneden. Het was hun lot. De weg naar hun uiteindelijke doel bestond nu eenmaal uit stijgingen en dalingen.

Na elke daling was de stijging groter. Enkelen kregen het zwaar waardoor de tocht steeds moeizamer verliep. Tijd om te rusten was er niet meer. Steeds sneller volgden de op- en neerwaartse bewegingen elkaar op. Uiteindelijk bereikten ze de drieduizend meter grens. Er heerste een snijdende koude. Temperaturen van twintig graden onder nul waren geen uitzondering meer welke dankzij de wind voor zeker het dubbele aanvoelde.
Iedereen keek dan ook uit naar de grote afdaling die in het vooruitzicht was gesteld.

Inmiddels was zijn omvang behoorlijk toegenomen. Zijn oorspronkelijke volume was meer dan verdubbeld. Echter, de reis was nog niet afgelopen. Opgezweept door de harde wind baande hij zich een weg naar boven. Het hoogste punt werd nu snel bereikt en kon hij zich gaan opmaken voor de afdaling.

Het weer in het dal sloeg om. De warme zomerdag zou eindigen in een ramp.
Donkere wolken pakten zich samen en toverde de met zon overgoten dag in een volslagen duisternis. Angstig keken de mensen naar de hemel. Ze hadden geen idee wat hun nog te wachten stond. In slechts enkele minuten was de ramp voltrokken.

Een felle lichtflits direct gevolgd door een enorme dreun was het startsein.
Overal  renden mensen in paniek heen en weer. Huilende kinderen waren nauwelijks nog hoorbaar tussen het geschreeuw van de ouders.
De kurkdroge grond was niet in staat om de eerste regendruppels te absorberen.
Binnen de kortste keren toverden zij het aardse oppervlak in een enorme zeep baan waar niets meer nog enige grip had. Druppels werden stroompjes, stroompjes groeiden uit tot riviertjes. Een optocht van drijvende potten en pannen was het gevolg.

Het tweede bedrijf kon beginnen.
Zij die nog enige bescherming hadden gevonden, waren nu aan de beurt.
Volledig geprepareerd voor zijn optreden stond hij klaar om in actie te komen.
De eerste lichting had kans gezien met hun lading ijs hier en daar een tent te perforeren. Zijn volume was dermate dat hij uiterst geschikt was om een autoruit flink aan te pakken. Uitgegroeid tot een flinke tennisbal  liet hij zich met grote snelheid meevoeren naar beneden. Met een enorme klap donderde de ijsklomp tegen het glas. Snelheid en gewicht waren voldoende. Zonder veel moeite boorde hij zich door het gelaagde glas. De vier ogen die hem aankeken stonden strak van de angst.

Hij werd vervloekt maar zijn taak zat er op, de missie was volbracht. Morgen begon hij aan een welverdiende rust in een nabij gelegen meertje, wachtend op zijn volgende oproep.