Steak

Sylvia de Vries zat alleen aan een tafel in een halfvol restaurant. Bij binnenkomst had ze nadrukkelijk een tafel gewenst aan het raam die weer grensde aan de doodlopende straat waar ook haar appartement was gelegen. Het gebouw lag schuin aan de overkant en op deze manier had Sylvia een prima zicht op de hoofdingang.
Rustig bestudeerde ze de menukaart waaruit ze vervolgens de Angus steak koos.
De ober bevestigde haar uitstekende keus  en vertrok richting keuken. Niet lang daarna keerde hij terug met een riant vleesmes om het forse stuk beef dadelijk te kunnen doorklieven.

Sylvia nam heer eerste slok wijn toen een politieauto voor de ingang van haar gebouw stopte snel gevolgd door de piepende banden van een ambulance. Fronsend wierp ze een blik op haar horloge.De aanrijdtijden waren wel eens beter geweest. In feite maakte het niet zoveel uit.Voor Richard kwamen zij te laat, dat wist ze zeker. De gedachten aan hem brachten haar terug naar het moment toen zij elkaar ontmoetten.

PUERTA DEL SOL, MADRID - 002De hitte was ondraaglijk in hartje Madrid. Sylvia gekleed in haar korte broek met daarop een luchtig hemdje, nam plaatst op de rand van één van de fonteinen die zich op Puerta del Sol bevonden. Een ijskoude diet Coke zou verfrissing brengen. Met een krachtige draai opende ze het flesje.
Voordat ze er erg in had spoot de halve inhoud in het gezicht van de jongen naast haar.
Geschrokken probeerde Silvia haar verontschuldigingen over te brengen.
De Franse jongen verstond geen woord van wat ze zei maar uit zijn gebaren kon ze opmaken dat hij het niet zo erg vond. Met een ruk trok hij zijn nat geworden T-shirt uit en dook in het koele water van de fontein. Haar angst dat de jongen heel kwaad zou worden sloeg om in een ontspannen lachbui. Ze sprong hem achterna en vanaf dat moment waren ze bijna vijftien jaar onafscheidelijk geweest. Over drie weken zou het precies vijftien jaar worden.

De ober bracht de steak en wenste Sylvia een prettige maaltijd. Met haar nieuwe bestek sneed Sylvia het vlees in reepjes. Langzaam bracht ze een stukje naar haar mond.
Richard had steak altijd geweldig gevonden. Nu op deze avond zou ze zijn lievelingsgerecht eten.  Zelf was ze niet zo’n liefhebber maar iets in haar zie dat ze dit moest doen.
Hoe mals het vlees ook was, Sylvia kreeg het niet erg soepel weg. Ze moest aan hem denken. Hij, waar ze zo verschrikkelijk verliefd op was. Bijna bij elke eetgelegenheid nam Richard steevast een Angus steak. Nu zou hij het nooit meer eten.  Ze nam nog een stukje en dwaalde met haar gedachte af naar het moment dat ze net op vakantie in Italië waren, nog geen jaar geleden. Richard genoot van zijn maaltijd toen zijn mobiele telefoon overging. Dat verdomde ding dat de dag zwart zou kleuren.

Een kleine traan liep over haar wang. De ober kwam even checken of alles in orde was. Voordat hij iets kon zien poetste ze het vocht weg met haar servet. Een knikje was voldoende om hem gerust te stellen. Dat vervloekte moment in Italië. De huisarts belde met de uitslagen en die waren niet goed. De woorden ziekenhuis in samenhang met terminaal waren voor haar voldoende om te begrijpen wat er aan de hand was.

Twee agenten kwamen naar buiten. Ze pakten een geel  lint uit de auto en begonnen de ingang van het gebouw af te zetten. Aandachtig volgde Sylvia de bewegingen vanachter het raam langzaam kauwend op een stukje steak wat ze niet lekker vond. Maar ze ging door, het was per slot voor hem. Hij die er nu niet meer was. Haar grootste liefde, steun en toeverlaat. Hij had haar toen gered uit die vreselijke depressieve periode. Hij was alles voor haar. Avonden hadden ze erover gesproken. Het was nadrukkelijk Richard’s wens dat hij deze wereld niet compleet uitgemergeld wilde verlaten. Diverse scenario’s werden besproken maar overeenstemming werd niet bereikt.
Amanita_phalloides(fs-01)Die dag voelde Richard zich echt beroerd. Sylvia had net een heerlijke kop thee gemaakt en vroeg of hij wellicht een bad wilde. In de meeste gevallen knapte hij daar van op. Neerslaande ogen met een licht knikje waren voldoende voor haar om het bad aan te zetten. Tijdens het vullen genoten ze van de heerlijke thee. Speciaal uit het buitenland laten overkomen vanwege zijn heilzame werking. De ingrediënten werkten licht verdovend en was goed voor geest en gestel had ze hem verteld. Een mooier moment kon haast niet. Samen met het poeder van de Amanita Phalloides was het haast perfect.

Op het moment dat het ambulance personeel naar buiten kwam schrok Sylvia toch even. Ze wist dat het ging gebeuren maar toch kwam het als een schok om Richard zo te zien. Met open mond volgde ze zijn laatste gang vanuit het gebouw naar de klaarstaande auto. Opnieuw kwam de ober langs die nu duidelijk zag dat er iets niet in orde was. Er was nu meer overtuiging  van haar nodig om de man duidelijk te maken dat het vooral niet aan het eten lag.

Langzaam had ze hem in bad gelegd. Half verdoofd door de poeder in de thee kon ze in Richard zijn ogen zien dat hij wist hoe laat het was. Hij was echter niet meer in staat om nog te reageren. Sylvia gaf hem een blik dat het goed was zo. Langzaam tekende zich een vredig uiterlijk op het gezicht van Richard. Waarschijnlijk het laatste wat hij nog kon doen. Ze sloot zijn ogen en dompelde hem langzaam onder het warme water. Ze wachtte op het moment dat zijn longen zich vol zogen met het badwater.

Na het bellen van 112 was ze naar het restaurant aan de overkant gegaan. Daar zat ze nu achter een vuil raam te staren naar wat haar zo lief was. Nog geen uur geleden waren ze nog samen en nu had ze al zo’n pijn. Dit was waar zij altijd zo huiverig voor was geweest. Kon zij wel verder zonder hem? De deuren van de ambulance sloten zich. Het vocht in haar ogen maakte turen haast onmogelijk. Ze wilde geen moment missen van het laatste moment dat ze nog iets van hem kon zien. Zo lang als ze kon volgde ze de blauwe zwaailichten die langzaam de straat uitreden. De pijn werd ondragelijk.

Onbewust klemde haar handen zich steeds steviger om het bestek. Nog eenmaal raakte een blauwe flits haar ogen. Ze wilde bij hem zijn. Ze moest naar hem. Leven zonder hem had geen zin.

De ober hoorde een doffe klap gevolgd door vallend glas en porselein. Naast de tafel bij het raam lag een dame met een steak in haar hand op de grond. Triomfantelijk stak het heft van het mes uit de borst omhoog.

Stofzuiger

De EU gaat zich steeds meer met activiteiten achter de voordeur van zijn inwoners bemoeien. Was het eerst de gloeilamp, nu is de stofzuiger aan de beurt. Aan het einde van dit jaar moeten de vermogens van deze duivelse machines terug naar maximaal 1600 EUWatt. Om in 2017 nog eens een stuk te zakken naar maximaal 900 Watt per machine. Dit allemaal in het kader van het terugdringen van de energie consumptie. In de ogen van de politici dus energie verspilling. Maar is dit wel de echte reden?

Vandaag de dag heeft zo’n apparaat al snel 2000 tot 2700 Watt aan vermogen. Dat is redelijk veel en dat kan inderdaad wel wat minder. Nog niet zo lang geleden deden we ook met minder en dat ging naar zover ik weet prima. Het bezwaar zit dan ook meer in de betutteling van de burgers met daarbij ook de minachting die ervan uitgaat. Steeds meer mensen staan meer bewust in het leven waarbij een zichtbare trend is te ontdekken dat we steeds minder verspillen. Ik geef toe dat er nog een weg te gaan is, maar moet dat op dit niveau worden afgedrongen?

Daarnaast kleven er ook nadelen aan. Zo verwacht men dat de industrie dit idiote voorstel zal aanpakken om de apparaten duurder te maken. Regelgeving leidt in het algemeen tot hogere kosten dus waarom deze niet? Het is mens eigen om vast te houden aan wat je hebt. Daarmee wil ik zeggen dat overwogen zal worden om het oude beestje in leven te houden zolang het kan. Het effect op korte termijn is daarmee verwaarloosbaar geworden.

Stofzuiger_OudHelaas is het nog veel erger. De beslissing over dit voorstel is namelijk al genomen en helaas haast onopgemerkt voor het grote publiek. Dit in het kader van de verbetering van de Europese mensen.
Echter uit onderzoek is namelijk gebleken dat het energieverbruik van stofzuigers is te verwaarlozen in de totale consumptie van energie. Uitgaande van hetzelfde reinigingseffect leert ons dat bij de helft minder vermogen de zuigbreedte moet worden verkleind om een gelijk vacuüm per vierkante centimeter te krijgen.
Simpel gesteld duurt het zuigen dus twee keer zo lang.
Als het dan niet om energiebesparing gaat, wat dan wel?

De EU voert als verdediging aan dat het aantal werklozen door deze maatregel, verminderd kan worden. Hoe ze daar toe komen is mij vooralsnog een raadsel. Of het moet al komen doordat er meer tijd aan het stofzuigen besteed moet worden. Op die manier is men meer thuis, kan men niet meer werken en verliest men zijn baan.  Gevolg: minder werkzoekenden waardoor de officiële werklozen statistieken een daling laten zien.

Hoe het verder met de hygiëne moet is ook nog maar de vraag. Het ligt in de lijn der verwachting, dat als er minder goed gereinigd wordt, er meer stofdeeltjes, huismijten, bacteriën en ander ongewenst materiaal  achterblijven. Deze kunnen makkelijk weer tot allergie, irritatie of wellicht ziektes leiden.

ongeschiktBrussel zit vol met amateur natuurkundigen en hobbyisten.
Het kan geen toeval zijn dat het woord beleid in deze uit de dezelfde letters bestaat als debiel. Het is dan ook maar de vraag of deze verkwistende parlementariërs zelf ooit een stofzuiger in de hand hebben gehad.