Met een ongezonde spanning zit ik voor de buis. Ik wil graag zien hoe de kleinzoon van Poupou iedereen aan gort gaat rijden. Spanning omdat ik maar niet het WK cross in mijn Luxemburg kan vergeten. Daar ging het hopeloos mis na een ijzersterk voorseizoen. Een jaar later ging het weer mis doordat het stuur haakte in een andere fiets. Maar in Luxemburg al zag ik een ware kampioen. Ik had toen nog nooit een wielrenner gezien die zo bikkelhard voor zichzelf was. Eenieder die een wereldkampioenschap op zo’n manier verliest, komt liever niet op de televisie. Zo anders is het met Mathieu. Het borsthaar vroor van zijn torso af en bibberend gaf hij antwoord op stupide vragen waarom hij verloren had. Mathieu bleef netjes en gaf op elke vraag antwoord. Tot na ongeveer 5 minuten die laatste vraag kwam. Het beest knapte en begon te huilen. Heel de wereld mocht er bij zijn. Daaraan herken je een ware kampioen. Net zoals zijn vader. Keihard voor zichzelf en nooit willen opgeven. Maar altijd netjes voor zijn fans en naar het publiek.

Dit jaar wint hij wereldbekerwedstrijden alsof er geen concurrentie bestaat. Mathieu van der Poel is ongenaakbaar en zet iedereen op grote afstand. De ultieme wraak voor de pech die hem al jaren teistert. Nog nooit was hij zo sterk en oppermachtig. De enige concurrentie kan alleen uit België komen. Maar zij kunnen simpelweg niet. Niemand is zo sterk als Mathieu. Als winnaar van 26 crossen (van de 28) is Mathieu klaar om in Denemarken te laten zien wie er nou eigenlijk al jaren de titel zou moeten hebben. De race is niet spectaculair en de aandacht gaat al snel, althans bij mij, naar iets wat vroeg in de wedstrijd gebeurde.

Adrie maakt zich vreselijk druk. Hij windt zich op en staat te schreeuwen langs de kant. Het zijn geen aanmoedigingen naar zijn zoon maar een scheldkanonnade naar de supporters die vlak bij het wissel vak staan. Supporters die al vroeg een feestje willen verpesten. Het zijn Belgen die met bier naar de aanstaande kampioen gooien en proberen om hem uit zijn ritme te krijgen. De Belgen zien echter dat een krachtig tussensprintje al snel de hoop doet verbleken. Mathieu heerst en zet de hele troep op een achterstand en consolideert dat voor de rest van de wedstrijd.

Hoe respectloos kun je zijn. Een topatleet die een uiterste krachtsinspanning doet, besprenkelen met bier. Ik dacht dat dit soort excessen alleen bij de hersenloze voetbalsupporter voorkwam. Wielrennen is nog zeer toegankelijk. Je kunt de atleten spreken en als je een beetje je best doet, mag je ze zelfs aanraken. Het is hun dank aan die eeuwige supporter die ze overal volgt. Die wielergek die soms uren langs de kant van de weg staat om in 10 seconden zijn handen blauw te klappen voor zijn held. En dat moet vooral ook zo blijven. Maar nu we al met bier gaan gooien, ben ik bang dat een individuele gek straks met de wegwedstrijden in het voortuitzicht van alles gaat verzinnen om maar in beeld te komen.

Het is tegenwoordig in om waar camera’s zijn, je te buiten te gaan. Filmpjes van in elkaar getrapte losers zijn schering en inslag op het schoolplein. De overtreffende trap is de leraar een pak rammel geven en dat allemaal filmen om het vervolgens op sociale media te delen. Al jaren zien we het ook langzaam in de wielersport verschijnen. Dikke hagen van mensen op de steilste bergkammen waar een renner toch al snakt naar zuurstof, springen ze als gekken voor een renner om snel een fotootje te maken. We rennen met ze mee en vallen voortdurend omdat we nergens meer op letten en nemen af en toe een renner in onze val mee. De overtreffende trap wordt de eerste gek die met zijn rug naar de renner toe een selfie gaat maken.

De likes op sociale media regeren en dat gaat ten koste van mooie sport. Het is wachten is op een geel hesje die voor een aanstormend peloton springt en dat door zijn maatje laat vastleggen. Een stok tussen de spaken van iemand die je verdenkt van vals spelen, het mag straks wellicht allemaal. Want het is natuurlijk ook mooie en vooral spectaculaire televisie.

Mathieu trekt zich er niks van aan. Matthieu is van een ander kaliber. Hij had zijn zinnen op dit kampioenschap gezet. Hij zag, hij kwam en hij overwon. Als een ware kampioen gaat hij over de streep en laat met de fiets boven zijn hoofd zien wie hier de baas is. Adrie is blij en wil het niet meer over de bierdouche hebben. Hij is apetrots op zijn zoon en dat mag ook. Op de vraag wat er nog meer in het vat zit, haalt de veteraan zijn schouders op. De tijd zal het leren. Matthieu gaat als eerste renner de boeken in die in drie disciplines zal uitkomen. Na het mountainbiken en de cross, staat er een interessant voorjaar voor de kalender op de … weg. Daar wil hij ook winnen en alleen een gek kan hem stoppen.

Na de wedstrijd zegt Mathieu niets over het bierincident.  Hij plaatst slechts een foto die alles vertelt. Het is het beeld van de hardwerkende wielrenner. Zijn gezicht onder de modder en geconcentreerd voorovergebogen over zijn gekromde stuur. In hetzelfde shot staat een man langs de kant die zijn middelvinger aan Mathieu toont. Maar de kampioen laat zich niet provoceren en steekt nu via deze veelzeggende foto zijn middelvinger op aan al die asportievelingen. Een kampioen waardig.