Eenmaal in het restaurant, waar meer dan tweehonderdvijftig gasten bijeen geplaatst werden, werd het overzicht op de gasten nog beter.  Had hij zich al verbaast over enkele van de aanwezigen maar wat zich voor en achter hem ontwaarde sloeg alles. Hij keek haar recht aan en ondanks haar knappe aangezicht moest hij zich inhouden om niet hardop te gaan lachen. Het goudkleurige koord dat over haar voorhoofd liep in samenhang met de stand van haar ogen deed haar rechtstreeks uit het hippiefestival Woodstock komen. Om haar niet rechtstreeks in het gezicht uit te lachen draaide hij zich snel om. Daar stond ze dan. In een rood kanten jurkje die redelijk boven de knieën eindigde, haar knalrode lippen met daarboven een rieten hoedje met een kleine voile, eentje die hij alleen ooit in Mary Poppins had gezien. Dit gaf ook al geen rust aan zijn op hande zijnde lachbui. Dan maar een kwart slag terug maar het lot was hem niet erg gunstig gezind. Zijn blik viel op een stel jonge dames die uitgedost waren in te strakke jurkjes. Niet alleen verhulden ze daarmee een onsmakelijke lijn van buitenmatig ondergoed maar gaf het ook wel aan dat de jurkjes van enige tijd geleden waren; de dames hadden inmiddels iets meer vet op de botten. Hun tooien deden hem aan ‘A Day at the Races’ in Ascott denken waarbij de dames altijd verwikkeld zijn in een strijd elkaar af te troeven met alles wat maar op een menselijk hoofd past. Het toilet was nog zijn enige uitweg en snel zocht hij al zachtjes proestend zijn weg naar het urinoir.

Bij terugkomst had hij een echte déjà vu. Nauwelijks weer gezeten aan de lange tafel zag hij stukjes brood door de lucht vliegen. Op het eerste huwelijksfeest had hij zich hierover nogal verbaasd en gevraagd of dit nu ook traditie was en het bij een Spaanse bruiloft hoorde. Gooien met eten was van huis uit een doodzonde dus hij kon zijn ogen niet geloven. Daar niemand zijn vraag kon bevestigen noch ontkennen werd het afgedaan met het zijn maar boeren. Mateloos had hij zich geïrriteerd en ook nu weer maakte een unheimlich gevoel van hem deel. Om meer dan tweehonderdvijftig mensen in toom te houden is haast een onmogelijke opdracht, zeker als daar ook nog de nodige wijn bij gepaard gaat. En dat alles nadat men zich voor het diner eerst nog even stevig te goed had gedaan aan de apperatieven. Het geluid en rumoer nam toe en met name de vriendenkring van het paar ging zich tijdens het diner steeds verder te buiten. Zijn hoop was bij de broodoorlog al behoorlijk ingedamd maar werd nu langzaam vermoord door de toenemende baldadigheid en buitensporig gedrag van enkele gasten om maar te zwijgen van het onordelijke tafelgedrag. Of er nu iets van het menu geserveerd was of niet, men ging roken of verplaatste zich zonder specifieke reden door het gezelschap heen voor hier en daar een onbenullig gesprek. Dit zou niet meer goed komen.

Drie uur tafelen en een opgekropte ergernis bezorgde hem een lichte hoofdpijn. Zijn hoop op iets anders was volkomen gevlogen en het feest was zoals verwacht ontaard in een ordinaire schreeuwpartij en wat op hem overkwam als complete chaos. Wat frisse lucht zou hem goed doen. Er waren toch al meer gasten respectloos vertrokken vanwege de belangrijkste voetbalwedstrijd van het jaar, één persoon meer of minder zou toch niet opvallen in deze.
Op een kleine honderd meter ontwaarde hij een bankje in de schaduw en na een paar flinke passen zette hij zijn bezwete achterste op de kale planken. Een diepe zucht bracht rust tot het moment dat hij vergezeld werd door een man van tweeënnegentig die de noodzaak vond om zijn leven bij hem uit te storten. Typisch Spaans van uiterlijk compleet met alpino pet had de oude man aan een paar simpele grammaticaal slecht gevormde vragen genoeg om een gesprek van zeker vijfentwintig minuten vol te krijgen. Dat zijn dochter hem daarna nodig had was een gelukje anders was hij zeker nog langer opgehouden. Ondanks dat hij de oudere meerdere malen had vertelt dat hij uit Holland kwam, wenste de bejaarde hem een goede reis naar India, stond op en vertrok met de hand half omhoog en met een prettige glimlach op zijn gezicht. Inmiddels had hij vanuit zijn ooghoeken gezien dat het merendeel van het gezelschap de oversteek had gemaakt van restaurant naar feestgelegenheid. Tijd voor hem om zich in het gedruis te storten.

H et was voor hem een raadsel dat dit nog bestond. Een organist met één of ander wulps ding in een veel te kort rokje waren de band. Haar stem klonk als een krassende viool en het was net of hij telkens een tel te laat inzette op de meelopende muziekband. Niet alleen werd het geluid vreselijk vervormd, het repertoire herkende hij totaal niet en was er een moment van enige herkenning werd het een zeer intensieve onderneming om de juiste melodie eruit te halen. Voor hem was het dan ook geen toeval meer dat het merendeel van de gasten buiten verbleven en slechts alleen naar binnen gingen voor hun drankjes. Het dansen was weggelegd voor de kinderen met hun begeleidende ouders. Eenmaal buiten vormde het kunstmatig aangelegde grasveldje een moeilijk terrein voor de dames. Zij, die met name stiletto hakken droegen hadden een uitdaging. Zakten zij niet weg in de zachte ondergrond dan dienden zij wel als schoonmaakploeg. Naarmate de tijd verstreek en er meer vuil op de grond kwam te liggen, werkten hun hakken als vuilprikkers en werd het wederom voor hem een lachwekkend tafereel. Daarbij opgeteld een paar gin tonics en hij verbaasde zich nergens meer over. Dronken lui die vanuit een fontein water naar iedereen probeerde te gooien of schreeuwden naar elkander om maar een foto te kunnen nemen; biggenpootjes onder een veel te korte overjarige jurk het maakte hem op het laatst niet meer uit. De dag was bijna over. De verwachting was uitgekomen zoals hij het vreesde. Bij nader inzien was het eigenlijk nog erger. Hij besefte ook nu pas dat hij moest hij vrezen voor het gelukkige paar. Met zulke vrienden en dit soort gedrag twijfelde hij, nee hij wist het zeker, zou de huwelijksnacht niet zo maar zonder slag of stoot genomen kunnen worden.