Op haar nachtkastje staat een lamp van Ikea. Het vijftien watt peertje geeft amper voldoende licht om de kamer met verduisteringsgordijnen te verlichten. In het midden van de kamer staat een lits-jumeaux met daar overheen een dekbedovertrek van een nogal sombere kleur.

Haar man was zes jaar geleden overleden en zijzelf was nooit van die opgewekte kleuren geweest. Hij had dat wel, hij bracht altijd kleur in hun leven. En of dat nu kwam door zijn gedrag of dat het zich uitte in zaken die de boel opvrolijkte, altijd was er een positief element dat kleur gaf aan hun bestaan. Zij was nooit zo geweest. Zij ervoer het wel als prettig maar vanuit haar eigen opvoeding kwam weinig of geen initiatief in die richting.

Zo ook met het lits-jumeaux. De kinderen hadden al vaker een nieuw eenpersoonsbed aangeraden . Tevergeefs, één van de bedden werd permanent niet beslapen en ze vond het wel goed zo.

Zij lag op het bed aan de rechterkant. In de periode dat hij er nog was sliep ze altijd links.
Sinds zijn heengaan kon ze slecht in slaap komen tot het moment dat ze ontdekte dat het beter ging op haar linkerzijde. Als ze op haar linkerzijde lag had ze het gevoel dat ze een ‘vrijer mens’ was zonder nog een bed voor je. Dat was een verademing voor haar.

De rest van de kamer was zoals verwacht van een sobere insteek. Alleen de prachtige antieke spiegel in de hoek is een pronkstuk. De passpiegel van zeker tachtig jaar oud is van een uitzonderlijke schoonheid. De wortelnoten lijst is van een bijzondere kwaliteit. Het bloemen patroon was nog met de hand uitgesneden.

Deze ochtend had de poes zich zeker al vijf keer bewonderd in het voorbijgaan. Voor haar was het etenstijd en ze probeerde op diverse manieren de vrouw daarvan te overtuigen. Zelfs haar verdedigingstactiek om haar evenbeeld van achter de spiegel te verjagen had niet tot het gewenste resultaat geleid noch het continue miauwen waartoe ze nu is overgegaan.

Met haar hand op de lichtschakelaar ligt ze nog rustig in haar bed. Niet gestoord door wat haar kleine harige monster ook probeert.
Een schok siddert door haar heen. Hoe vreemd ook, ze kijkt naar zichzelf.
Zwevend boven haar eigen lichaam tuurt ze onafgebroken naar beneden.

Al zeker zestig seconden had ze geen beweging meer van de borstkas waargenomen.
De poes schreeuwt haar toe vanaf beneden.
Dan verstomt het geluid, vervaagt het beeld. Het voelt alsof zij zich omdraait.
Een warme witte kleur omarmt haar en voert haar mee.